Rozdział 3 - "Karolina"

Wow! Tyle komentarzy? Dziękuję Wam bardzo! Strasznie mi głupio, że opindalam się z komentowaniem na bieżąco Waszych opowiadań, ale zaraz biorę się za nadrabianie i proszę o cierpliwość :)

Odpowiadając anonimowi, początkowe rozdziały są wprowadzające w akcję, dlatego czasami nie przejawiają się w nich wszystkie postacie. Przez jakiś czas chłopcy z The Wanted będą w Ameryce, a akcja będzie przeskakiwała między przygodami dziewczyn w Anglii, a ich za oceanem. Ale późniejsze rozdziały będą przypominały pierwszą część opowiadania, powrócą znane lokacje i nieco zmienione, choć utarte schematy. Mam nadzieję, że zmiana konwencji i nowe postacie nie będą Wam przeszkadzać. Postanowiłam również, że pojawią się chłopaki z 1D, choć początkowo miał być tylko Liam.

Zachęcam do komentowania kolejnego rozdziału :)

               "Zostać matką łatwo. Być matką - znacznie trudniej"

                    Kazimierz Chyła, satyryk

            Nigdy nie spodziewała się, że patyk, na który nasika zmieni jej życie na zawsze. Jakkolwiek śmiesznie to brzmiało nawet dla niej samej, kupiony w drogerii test ciążowy, a raczej wynik, który wskazywał, wcale do śmiesznych nie należał. Pozytywny. Nie jest już sama we własnym ciele.

         Gdyby ktoś zapytał ją miesiąc temu, gdzie widzi siebie za rok, odpowiedziałaby, że na studiach. W pracy, żeby zarobić na swoje potrzeby. Na imprezie z przyjaciółmi. Ale nie z dzieckiem na rękach, na litość boską! To było ponad jej siły. I wszystko wyglądałoby zupełnie inaczej, gdyby ojcem pociechy, która za osiem miesięcy miała przyjść na świat był ktoś... zwyczajny. Najlepiej jej chłopak, w którym byłaby zakochana. Miała w końcu 21 lat i mogłaby się wtedy pogodzić z faktem, że nosi pod sercem osobne życie. Ale nie w takich okolicznościach.

         Sylwester spędzony w Wielkiej Brytanii zakończył się nocą w ramionach członka sławnego zespołu i mimo iż słabo pamiętała rozpalone dłonie Maxa na swoim ciele i jego pocałunki, wiedziała, że teraz wszystko się zmieni.

         Na domiar złego nie było żadnych perspektyw, by ona i Max mogli spróbować być razem. Jasno i wyraźnie dał jej przyjaciółce do zrozumienia, że seks to nie oświadczyny. Oczywiście, że gdyby dowiedział się, że na świat ma przyjść jego potomek, Max Junior, mały George, poczciwy Łysolek... Jezu, wyobraźnia płatała jej figle. Nie miała też pojęcia, dlaczego widziała siebie z synkiem na ramionach. Może pod sercem nosiła dziewczynkę? Dziewczynkę, która zamruga wielkimi oczami po tatusiu i rzuci sobie każdego do stóp... Nagle otrząsnęła się z rozmyślań.

- Przestań sobie wyobrażać bycie matką Polką - westchnęła pod nosem Karolina, a mężczyzna, który siedział koło niej w samolocie spojrzał na nią zdziwiony.

         Zignorowała go i zamknęła oczy, a lot zleciał jej jak pstryknięcie palcami. Stanęła pewnie stopami na angielskiej ziemi i poszła odebrać bagaż. Na lotnisku czekała na nią jej siostra z wyboru, najlepsza, choć jeszcze bardziej narwana niż ona, przyjaciółka.

- Niech was uściskam! - powiedziała Monika z szerokim uśmiechem, przygarniając do siebie przyjaciółkę.

         Jej oczy jednak zdradzały troskę i zmartwienie, tak samo jak drżąca nuta w jej głosie.

- Nie wiem, co mam robić - oświadczyła Karolina.

         Cała odwaga uleciała z niej niczym powietrze z przebitego balona. Zawsze była miła, wygadana, pewna siebie, towarzyska... Teraz miała być mamą.

- Przede wszystkim powiedzieć Maxowi - poradziła przyjaciółka i zabrała jej walizkę.

- Odpada.

- Ty chyba żartujesz! Chcesz sama wychowywać dziecko? Zresztą, już nawet nie o to chodzi. On zasługuje na to, żeby wiedzieć. To dobry człowiek, na pewno zrobi to, co do niego należy.

- Kiedy ja nie chcę, żeby zrobił to, co do niego należy. Chcę, żeby zrobił to, bo zależy mu na mnie i na dziecku.

         Monika pokiwała głową ze zrozumieniem. Rozumiała przyjaciółkę, ale w końcu Max też był jej przyjacielem. Osobną kwestią był fakt, że alkohol podziałał jak afrodyzjak i pchnął tę dwójkę w swoje ramiona, przy czym każde z nich miało inne oczekiwania po tym, co zaszło.

- W takim razie ode mnie się nie dowie - oświadczyła rudowłosa, głową wskazując postój taksówek. - Na razie.

         Powlokły się w stronę pojazdu, do którego wpakowały walizkę i torbę Karoliny i pojechały do mieszkania Jaya. Całą drogę były ciche, dla uszu kierowcy nie było przeznaczone takie plotki, które ze sporym zyskiem mógł sprzedać prasie.

         Na miejscu Monika opowiedziała Karolinie o tym, że jej siostra adaptuje się w nowej szkole i musi zmagać się z psychofanką Zayna oraz kwitnącym związkiem na odległość z Nathem, który trwał w najlepsze w fazie zauroczenia.

- Jakkolwiek ciekawią mnie losy twojej siostry, chciałabym posłuchać o tobie i Jayu. Co się stało, słońce? - Karolina przykryła swoją dłonią dłoń przyjaciółki, kiedy ta stawiała przed nią kubek gorącej czekolady, która miała je rozgrzać w ten zimowy dzień.

- Te nasze kłótnie początkowo mnie pociągały, ale w końcu zrozumiałam, że na tym nie można zbudować relacji. On jeździ po świecie i nie raz miał przygody na jedną noc, a ja czasami po prostu chciałabym z nim porozmawiać.

- Ech, Monia, co z nami jest?

         Karolina westchnęła ciężko i ponownie tego dnia ukryła twarz w dłoniach. Nie miała pojęcia, jak rozwiązać swoje problemy, ale jej przyjaciółka już wpadła na pewien pomysł i zamierzała wcielić go w życie.

- Musimy zaaranżować wszystko tak, żeby Max miał okazję cię... bardziej niż polubić - powiedziała w końcu.

- Doceniam twoją inwencję twórczą, ale czy naprawdę uważasz, że zabawa w swatkę wyjdzie wszystkim na dobre?

- Cóż, czasami się sprawdza.

- Max wyswatał ciebie i Jaya, a co z tego wyszło? - Karolina sięgnęła z lady świstek papieru, na którym Loczek nabazgrał krótką notkę pożegnalną. - Coś takiego.

- Ale ja i Jay byliśmy jak... dwie krople wody. Ulepieni z tej samej gliny. To przeciwne bieguny się przyciągają.

- Jak ja i Max? - Karolina spojrzała na przyjaciółkę spode łba, a ta rozłożyła bezradnie ręce. 

- Jak ty i Max.

- Nie wiem, co tak bardzo różni mnie i jego poza faktem, że ja jestem zwykłą dziewczyną, cóż, zwykłą ciężarną dziewczyną, a on sławnym piosenkarzem.

- Znam go trochę lepiej niż ty i uwierz, pasowalibyście do siebie. No a on byłby wspaniałym ojcem. Zawsze stawał za moją siostrą murem, jest opiekuńczym tatuśkiem zespołu... Zaopiekuje się tobą.

- Jeśli poddam się zabiegu swatania, tak? - Karolina wywróciła teatralnie oczami.

- Ja po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa.

- A ja chcę, żebyś ty była szczęśliwa. Ale przyszłość jest niezbadana, tak jak nasze losy.

- To chodźmy to wróżki! - Monika uniosła się do pozycji bojowej, a jej włosy zatańczyły kankana wokół zarumienionej z ekscytacji twarzy.

- Przecież ty nie wierzysz w to "ezoteryczne gówno" - westchnęła Karolina, cytując przyjaciółkę.

- Ale ty wierzysz.

- Znasz moje poprzednie przygody z wróżkami. Wiesz, jak to może się skończyć.     

         Nazwanie Karoliny dziewczyną łatwo ulegającą perswazji było jak nazwanie Jana Pawła II grzecznym. Wiele razy była zaczepiana przez wróżki i ulegała ich namowom do przekazania świetlanej przyszłości. Płaciła wtedy swoje zarobione pieniądze by nasłuchać się o swoim przyszłym mężu, gromadce dzieci, przystojnych brunetach, wygranych w totka i karierze. Cóż, tylko przepowiednia o dzieciach miała się spełnić, ale Karolina miała nadzieję, że nie urodzi jej się ich gromadka.

- Myślisz, że wizyta u wróżki mi pomoże? - spytała dziewczyna, prychając. - Prędzej stawiałabym na psychiatrę.

- To będzie następne w kolejności. Pójdziemy do salonu ezoterycznego wróżki... Ech, nie pamiętam nazwy, ale to dwie przecznice stąd. Raz tam weszłam z nudów i prawie zadusiłam się od smrodu kadzidełek, ale ty lubisz takie ostre zapachy, więc...

- Dzięki - syknęła Karolina. - Bardzo zachęcająca reklama.

- No co ja na to poradzę? Jestem bezrobotną singielką i niebawem zostanę bez dachu nad głową. Twoim zadaniem jest zapewnienie mi rozrywki.

- A ja jestem bezrobotną singielką w ciąży. No i tutaj też nie mam się gdzie podziać. Przebij to.

- Bezrobotną?

- Odeszłam z pracy. - Karolina machnęła ręką, jakby była to najzwyklejsza rzecz pod słońcem.

- No to mamy przerąbane.

- W takim razie po co chcesz iść do wróżki?

- Bo jak zapłacimy, to powie nam, że czeka nas miłość, przystojni kawalerowie, wygrana na loterii i wszystko, co sobie wymarzymy! - Monika wyszczerzyła zęby.

         Knucie intryg pozwalało jej nie myśleć o Jayu. Karolina jednak tyle razy dała się zwieść wróżbitom, że nie była tak pozytywnie nastawiona do pomysłu.

- Dmuchać balonik iluzji to mogę nawet stąd.

- To nadmuchasz w drodze. I tak musimy iść do sklepu, a to po drodze.

         Karolina nie zdążyła mrugnąć, a już była ciągnięta przez przyjaciółkę za rękę. W sklepie spożywczym humor jej się jednak poprawił. Złapała bagietkę i zamachała nią Monice przed nosem.

- Pamiętasz, jak odwoziłyśmy Madzię na lotnisko i kupiłyśmy jej wielką bagietkę, na wypadek, gdyby była głodna w samolocie?

- Pewnie, że pamiętam. Wydaje się, jakby to było miesiąc temu.

- A minął już ponad rok. Jezu, ja nie chcę wracać. Nie bez ciebie. Nie zniosę tęsknoty. - Karolina roześmiała się, mimo iż rzeczywiście zrobiło jej się smutno.

- Ciocia twojego bobasa cię nigdzie nie puści! - oświadczyła twardo Monika i wpakowała bagietkę do koszyka. - Znajdziemy mieszkanie, pracę choćby na zmywaku i wyjdziemy na tym lepiej niż w Polsce.

- A może najpierw skoczymy do tej wróżki? - zapytała Karolina, widząc, że Monika wrzuca do koszyka nieco za dużo zakupów.

- Och, to by miało więcej sensu. Nie rozumiem, dlaczego ty zaszłaś w ciążę, skoro to ja jestem taka roztrzepana - zachichotała Monika, ale zdając sobie sprawę, że żart był niestosowny, udała, że zamyka usta na kluczyk, który odrzuca gdzieś daleko.

         Dwadzieścia minut później weszły do zatęchłego sklepu ezoterycznego, którego ściany wygłuszone były karmazynowym atłasem.

- Cholera, z chęcią wjechałabym tu z odkurzaczem, a nie lubię sprzątać - skrzywiła się Karolina.

- W czymś pomóc?

- Aaaa!!!

         Dziewczyny odskoczyły jak na komendę, przestraszone głosem dobiegającym zza pleców. Wzrokiem zmierzyły kobietę, która miała na sobie kwiecistą bluzkę, czarną rozkloszowaną spódnicę za kolano i śmieszne skarpety w paski. Wszystko pasowało do siebie jak pięść do nosa, ale przynajmniej była konsekwentna w niechlujnym wyglądzie, bo jej włosy, splecione w dziwnego koka niezdarnie sterczały na prawo i lewo.

- Chcemy znać przyszłość - oświadczyła Monika niepewnym głosem, a kobieta zmrużyła oczy.

- Czyżby, dziecko?

- No... tak.

- W porządku. Wróżka Enigma, dziesięć funtów od przepowiedni.

         Kobieta wyszczerzyła żółte zęby.

- Do-bra. - Monika sięgnęła do portfela, z którego wyciągnęła banknoty, które jej podała. Kiedy ta zniknęła za kotarą, rzucając ciche "zapraszam", zwróciła się do przyjaciółki. - Dlatego najpierw byliśmy na zakupach. Teraz nie mam już pieniędzy i nas nie okradnie.

- Ale ja mam! I teraz stresuję się bardziej tym niż ciążą!

- Zapraszam!

         Karolina odchrząknęła i razem z Moniką weszły do osobnego pomieszczenia, które było jeszcze bardziej zakurzone, o ile w ogóle było to możliwe. Wróża Enigma poleciła dziewczynom usiąść.

- Która pierwsza?

         Zanim Karolina zdążyła cokolwiek odpowiedzieć zdała sobie sprawę, że palec jej przyjaciółki wskazywał na nią, więc westchnęła ciężko i wyciągnęła rękę, z której kobieta zaczęła czytać w swojej wyobraźni. Odchyliła głowę do tyłu i badała palcami jej dłoń.

- Spodziewasz się dziecka... - wydusiła w końcu niczym w transie.

- Też mi rewelacja, słyszała, jak to mówiłaś przed wejściem - szepnęła przyjaciółce Monika, kiedy zauważyła, jak ta robi duże oczy.

- ... mężczyzny, z którym nie jesteś.

- Też mi rewelacja, przyszłaś w końcu do wróżki - ponownie szepnęła Monika.

- Przecież sama mnie tu zaciągnęłaś, daj posłuchać - warknęła w odpowiedzi Karolina.

         Monika uniosła ręce w geście poddania, widząc, że jej przyjaciółka już ulega manipulacji. Miała nadzieję, że wróżka powie jej przyjaciółce jakieś pokrzepiające słowa.

- To nie on jest ci przeznaczony - kontynuowała Enigma.

- Super. Zostanę samotną matką.

- Nie. Już niebawem w twoim życiu pojawi się nowy przystojny kawaler.

         Oczy Karoliny świeciły, a Monika się uśmiechnęła. Była to jakaś pokrzepiająca przepowiednia, która mogła podtrzymać jej przyjaciółkę na duchu.

- I nie będzie mu przeszkadzało, że to nie jego dziecko?

- Nie.

- A... czy będzie on z Polski?

- Z Polski?! - zszokowała się Enigma, ale szybko odchrząknęła, przez co Monika prawie uderzyła się otwartą dłonią w czoło. - Oczywiście, Polska to twoja ojczyzna. Ale tu będzie twój dom, bo ten kawaler będzie stąd...

         Karolina zupełnie zapomniała, że tak wzbraniała się przed wizytą u wróżki. Teraz była w stanie uwierzyć w każde jej słowa.

- Gdzie go poznam? - zapytała dziewczyna z nadzieją, a wróżka pokręciła głową.

- To już się kwalifikuje na kolejną poradę.

         Dziewczyna sięgała po swój portfel, ale Monika ją powstrzymała.

- Chyba wiesz już dosyć - powiedziała po polsku. - Jak ci powie, że w supermarkecie, to zaczniesz tam koczować dniami i nocami.

- Ale przecież twoim pomysłem była wizyta u wróżki.

- Tak... Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł.

         Dziewczyna spojrzała na przyjaciółkę zmrużonymi oczami. Zdawała sobie sprawę, że ta o wiele bardziej wolałaby ją wyswatać z Maxem, ale może tym razem przepowiednia wróżki miała się spełnić i w jej życiu miał pojawić się inny przystojny kawaler?

- Teraz panienki kolej? - zagadnęła Enigma, zmęczona oczekiwaniem.

- Skąd pani wie, że to panna? - Karolina pchnęła przyjaciółkę na krzesło przy okrągłym stole.

- Nie mam obrączki i przyszłam do wróżki. To się rozumie samo przez się.

- Przestań zrzędzić.

         Monika odchrząknęła i podała wróżce dłoń, którą ta zaczęła obmacywać.

- Jesteś w kropce - wysapała Enigma w ezoterycznym uniesieniu.

- A nawet w wykrzykniku.

- Niedługo poznasz chłopaka o dwóch obliczach, jedno z nich pokochasz, drugie znienawidzisz.

- Już takiego poznałam. To właśnie z nim się rozstałam.

- Nie, nie. Nowe twarze, widzę nowe twarze. Tak jak u twojej przyjaciółki...

- Chociaż przystojny? Jej był przystojny - westchnęła Monika.

- Nie widzę jego twarzy - oznajmiła tajemniczo wróżka.

- Jak wygodnie.

- Widzę za to bar... Bar... "Black Velvet".

- I tam poznamy swoich kawalerów? - wtrąciła Karolina, ale Enigma już otworzyła oczy i się uśmiechnęła.

- Tego się dowiedzie za dwadzieścia funtów.

- A dlaczego za dwadzieścia?

- Cóż, to coraz poważniejsze szczegóły, które mogą zaburzyć kontinuum czasowe i...

- Wychodzimy!!! - Monika przerwała wróżce i pochwyciła torby z zakupami, upewniając się, że wszystko mają.

- Ale mam jeszcze tyle pytań! - unosiła się Karolina.

- W takim razie zapraszam. Sklep jest czynny...

         Enigma wyjaśniała jeszcze godziny otwarcia swojego sanktuarium, ale tego Karolina nie słyszała, bo jej przyjaciółka wyciągnęła ją na zewnątrz.

- Hej, dzięki niej mogłyśmy się dowiedzieć, gdzie spotkamy miłość! - uniosła się dziewczyna, zakładając ręce na piersiach.

- Właśnie dlatego cię kocham! Zapierałaś się, że tam nie pójdziesz, a jednak łykałaś jak pelikan wszystko, co ta Enigma powiedziała.

- Chyba tego chciałaś.

- No... niedosłownie. Chciałam, żeby poprawił ci się humor. I pomogło?

- Niezupełnie. Ale wieczorem będzie lepiej, kiedy odwiedzimy bar "Black Velvet".

         Karolina wyszczerzyła równe białe ząbki. Ten uśmiech zawsze potrafił skruszyć lód nie tylko w sercu Moniki. Teraz było podobnie.

- Ale ty nie pijesz - przestrzegła rudowłosa dziewczyna, a Karolina zasalutowała.

         Wieczorem wybierały się na spotkanie z własnym przeznaczeniem.