Rozdział 4 - "Madzia"

Kochane!

Przepraszam, że mimo wcześniejszych zapewnień o nadrobieniu nie wykonałam zadania na 100% (przeczytałam prawie wszystko, ale nie miałam czasu na komentarze). Koniec roku sprawił, że obudziłam się z ręką w nocniku i próbuję poprawić oceny. W ten weekend jednak już na pewno nic mnie nie powstrzyma i będę na bieżąco.

Póki co, kolejny rozdział, bo w końcu środa. Mam pewien zapas rozdziałów, ale na razie będę umieszczać je tylko raz w tygodniu, po zakończeniu roku się zobaczy :)

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa, mimo nudnych rozdziałów, przez które musicie przebrnąć. Piszcie śmiało w komentarzach swoje sugestie, bo zapas mam niewielki i będę brała pod uwagę Wasze preferencje (z czyjej perspektywy chcecie rozdziały, kto z kim ten-teges itp.).

W tym rozdziale poznajemy kolejne dwie postacie i dowiadujemy się, co u Magdy.

Pozdrawiam,

Jaycee.

          "Najtrudniejszy jest początek"

                             Gabriel García Márquez (Opowiadania)

            Anglia pod wieloma względami przyniosła jej pierwsze razy. Pierwszą miłość, pierwszą pracę, pierwsze zetknięcie ze światem celebrytów... Pierwszy mundurek, który przyszło jej wkładać do nowej szkoły.

         Pierwszy raz była prawie w pełni szczęśliwa. Gdyby tylko Nath nie musiał wyjeżdżać, wzleciałaby do nieba i nawet fakt, że musiała uczęszczać na zajęcia w obcym języku, dodatkowo z psychofanką Zayna, nie byłby w stanie ściągnąć jej w dół.

- Let me say heeeey!!! - Tuż nad uchem nastolatki wspomniana dziewczyna zawyła na fulla. - Ta piosenka jest zajebista.

         Na stoliku w stołówce wylądowała tacka z lunchem dziewczyny, a dwie bliźniaczki, z którymi Madzia właśnie próbowała się zaprzyjaźnić, momentalnie wstały i odeszły skrzywione. Pięknie. Jessica odstraszała wszystkie potencjalne kandydatki na jej koleżanki.

- Tak, rzeczywiście - przyznała cicho Madzia i miała zamiar wstać.

- A co ty, nie jesz? Twojemu chłopakowi się nie spodoba, że o siebie nie dbasz. Siadaj i dokończ. Nie bój się mnie.

         Łatwo ci mówić, pomyślała Madzia.

- Nie mam apetytu - skłamała. W rzeczywistości miała wielką ochotę na kurczaka z frytkami, którego kupiła sobie w bufecie.

- Masz. Jedz.

         Madzia wywróciła oczami i usiadła. W końcu Jess nie jest warta tego, żeby do końca dnia przez nią głodować. Po kolei pakowała sobie frytki do ust, żeby się czymś zająć. Szybko jednak przekonała się, że Jessica nie zamierzała zaczynać rozmowy, a fakt, że gapiła się na nią w milczeniu był gorszy niż konwersacja, więc Magda ją zagadnęła.

- To... jak tam terapia? - Celowo wspomniała czasy, w których psychofanka Zayna dała jej się ostro w kość. Może zrozumie, że najlepiej byłoby się od niej odczepić?

- Idzie powoli. Ale naprawdę już mi znacznie lepiej.

        Blondynka założyła włosy za ucho i zachichotała nerwowo. Może rzeczywiście była dla niej jakaś nadzieja.

- Więc nie włamujesz się już na plany teledysków? - dopytywała Magda.

- Nie. I lekarz kazał mi skasować wszystkie konta na twitterze.

- Wszystkie? To ile ty ich miałaś?

- Ze sto dwadzieścia.

         Jessica powiedziała to tak lekko, że Madzia zakrztusiła się frytką, mimo iż od roku powtarzała sobie, żeby nie jeść przy konwersacji, bo często źle się to kończyło.

- Ale jest dobrze. Przekonuję się nawet do The Wanted.

- To… dobrze...

- I naprawdę cieszę się, że ty i Nath jesteście szczęśliwi.

         Dziewczyna sięgnęła do torby i Madzia przez chwilę była pewna, że zaraz wyciągnie broń palną, ale ta miała w ręce tylko jakiś magazyn. Na okładce widniał Nath, przytulający jakąś dziewczynę. Nie, nie jakąś dziewczynę. Swoją dziewczynę z Polski.

- Schowaj to, bo wszyscy się dowiedzą! - syknęła Madzia przez zęby. Na pewno nie potrzebowała przyjaźni z chęci zysku. W szkole na pewno było sporo fanek The Wanted, które gotowe byłyby dać się pokroić na kawałeczki, byle tylko mieć szansę spotkania swojego idola. A w jeszcze gorszym wypadku Magda mogła stać się obiektem ataków zazdrośnic.

- Dobrze, już dobrze. - Jess wcisnęła magazyn z powrotem do torby ku uldze Madzi i najwyraźniej zdecydowała się zmienić temat. - Jak w nowej szkole?

- Eee... może być.

         Odstraszasz ode mnie wszystkich, pomyślała nastolatka, ale nie powiedziała nic na głos, bo obawiała się, że może oberwać pięścią w głowę. Nadal nie była pewna, czy ta dziewczyna rzeczywiście zeszła na dobrą drogę.

- Bo... mój lekarz twierdzi, że dobrze byłoby, gdybym zaczęła się kolegować z kimś miłym, a że my już wcześniej się kolegowałyśmy... Może wpadniesz do mnie po zajęciach? Odrobimy razem lekcje i pójdziemy w miasto.

- Och, bardzo mi miło. - Madzia zacisnęła dłoń w pięści i zmusiła się do wysilenia mózgu nad jakąś sensowną wymówką. Jej wzrok padł na ulotki rozsypane na stoliku, które zapraszały na zajęcia chóru szkolnego. - Ale nie mogę. Idę na przesłuchania.

         Nastolatka poderwała w górę różową ulotkę, na której zabawną czcionką nabazgrano zaproszenie na zapisy.

- "Wredne Zalotki - żeńska grupa wokalna zaprasza nowe członkinie na casting o 17". Serio? - Jess spojrzała krzywo na Madzię, a ta wzruszyła ramionami.

- Cóż mogę powiedzieć? Zawsze lubiłam śpiewać.

- Ech, no to szkoda. Też bym poszła, ale mam głos jak transwestyta - zakasłała Jessica. - Ale może innym razem?

- Tak, może innym razem.

         Madzia rzuciła koleżance pokrzepiający uśmiech i wepchnęła sobie do ust ostatnią frytkę. Specjalnie zjadła tak szybko, że nabawiła się czkawki, ale nie chciała dłużej siedzieć z tą dziewczyną. "Wredne Zalotki" też nie wydawały się świetnym zajęciem pozalekcyjnym, bo kiczowate różowe ulotki dawały Madzi obraz przedsięwzięcia, które najprawdopodobniej do zbyt popularnych nie należało.

         Była to jednak okazja do poznania nowych ludzi. Dziewczyn. Koleżanek. No i kiedy zapisywała się do szkoły dyrektorka powiedziała jej, że za zajęcia dodatkowe jest się dodatkowo punktowanym, więc... czegóż mogła chcieć więcej? Zawsze lubiła śpiewać, nieraz z siostrą urządzały sobie karaoke i wydzierały się jedna do drugiej. Szło im różnie, ale przecież była to grupa wokalna, a ona nie musiała zaraz zostać solistką.

         Lekcje zleciały jej jak z bicza strzelił i ani się obejrzała, a czekała przed aulą na przesłuchania. Sama.

- No to pięknie - westchnęła pod nosem. - Pewnie to jakiś chór dla oferm.

- Nie jesteśmy superpopularne, ale robimy to, co lubimy - usłyszała za sobą i obejrzała się, by ujrzeć wysoką i szczupłą szatynkę z piwnymi oczami.

        Była ładna w naturalny sposób, a jej oczy roztaczały wokoło radość życia, co bardzo się Madzi spodobało, podobnie jak kilka subtelnych piegów wokół nosa. Szybko zreflektowała, że jej słowa mogły urazić potencjalną nową koleżanką.

- Przepraszam... Pomyślałam, że nikt nie przyjdzie.

- Też tak myślałam. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale na ulotkach nie ma daty. Codziennie przychodzimy do auli o 17 w nadziei, że swoją obecnością zaszczyci nas jakiś anielski głos.

- Anielski głos? - prychnęła Madzia. - Nie słyszałaś jeszcze, jak śpiewam.

- Musisz być aniołem, bo spadłaś nam z nieba - roześmiała się dziewczyna. - Jestem Alex.

- Maggie, miło mi.

- A skąd jesteś? Polka?

- Tak, aż tak mnie zdradził akcent?

- Nie, raczej twoja przypinka do torby.

         Madzia spojrzała na swoją torbę, do której przypięła kilka znaczków z polską flagą i niezbyt subtelnym napisem I Love Poland, co miało być namiastką domu.

- Równie dobrze mogłabym sobie wytatuować to na czole.

- W chórze jest jeszcze Maya. Do piątego roku życia mieszkała w Polsce i w domu rozmawia z rodzicami po polsku. Na pewno się dogadacie.

- Świetnie!

         Madzia się rozpromieniła. Dziewczyna niebywale robiła na niej dobre wrażenie. Nagle poczuła jak potrąca ją jakaś rozpędzona kobieta, która wyhamowała przed aulą w ostatniej chwili. Miała krótkie wypłowiałe blond włosy i okulary nisko na nosie. Do tego szerokie szaro-brązowe spodnie i zwyczajną białą koszulę. Wyglądała jak ucieleśnienie nauczycielki, nieco roztrzepanej, ale sympatycznej.

- Dzień dobry - wysapała. - Alice Bennett. Prowadzę chór.

- Maggie - nastolatka się przedstawiła i dała się zaprosić do środka, mimo iż miała niewielkie obawy.

         Aula była wielka, a póki co one były w niej tylko we trzy. Alex wspomniała, że chór nie jest zbyt popularny, więc zapewne nazywanie go chórem było z grubsza przesadzone.

- Czy przyjdzie ktoś jeszcze? - zagadnęła z niepewnością nastolatka, rozglądając się wokoło, czy aby gdzieś za siedzeniami nie kryje się jakaś nieśmiała szara myszka.

         Na nic takiego się nie zanosiło.

- Wątpię, złotko. "Wredne zalotki" nie są dość popularne.

- Może przez tę nazwę? - westchnęła Alex, zakładając ręce na piersiach. - Ciągle powtarzam, że czas na zmiany, ale dziewczynom się podoba.

- Dziewczynom?

- Tak, a co, myślałaś, że jestem tylko ja?

- Szczerze... tak.

- Szczerze... nie dziwię ci się.

         Pani Bennett zasiadła do pianina i zaczęła bębnić w nie zadziwiająco wprawnymi palcami.

- To jak będzie, kochana? Chcesz nam pokazać swój anielski głos?

- Jeśli chodzi o to, to wcale nie jest anielski. I nie wiem, dlaczego wszyscy to powtarzają. - Madzia spojrzała znacząco na nową koleżankę, która wzruszyła ramionami.

- Po prostu mamy dobre przeczucia.

- Tylko że ja nigdy nie śpiewałam...

- To nic! - Nauczycielka pokręciła głową i podciągnęła okulary tak, że trzymały jej się teraz na szczycie blond fryzury. - Wszystkiego można się nauczyć. Może divą operową nie zostaniesz, ale do śpiewania w chórze na pewno cię przyuczymy. Gdybyś słyszała jak piała Maya , zanim do nas dołączyła.

- Hej, ściany mają uszy! - Od drzwi rozległ się kolejny dziewczęcy głos i w auli były już dwie nowe potencjalne koleżanki, które Madzi niewątpliwie się spodobały. - Wszystko powiem Mayi. - Wzrok nowoprzybyłej padł na zdezorientowaną Magdę. - Nowa?

- Jeszcze nie. - Alex zmrużyła oczy, ale po chwili się roześmiała. - Ale są dobre prognozy na przyszłość.

- A co, ma anielski głos?

         Stanowiły chyba zgrany zespół, bo wyrażały się podobnie. Madzia poczuła, że to może być jej miejsce. Lubiła śpiewać. Ale czym powinna się teraz pochwalić? Zdała sobie sprawę, że niczego sobie nie przemyślała, kiedy pani Bennett zwracała się do niej łagodnym głosem.

- Kochana, co śpiewamy?

- Eee... No...

- Nie krępuj się. Masz może jakiś ulubiony zespół?

         Madzia głośno przełknęła ślinę i modliła się, żeby nikt tego nie usłyszał.

- No, dalej. Co zaśpiewasz?

- "I'll Be Your Strenght" The Wanted - wydusiła w końcu.

- Obawiam się, że tego nie znam.

- Ale my znamy! - podekscytowała się Alex. - Zrobimy harmonie, a Irene zagra na pianinie.

         Madzia uśmiechnęła się z wdzięcznością. Nowo przybyła Irene biodrem szturchnęła nauczycielkę, by ta zwolniła jej stołek przy pianinie i spojrzała znacząco na Magdę, która odchrząknęła i zaczęła śpiewać. Nowe koleżanki dołączyły do niej i wyszło naprawdę dobrze.

- Masz fajną, ciepłą barwę głosu. Musisz tylko wydobywać głos z przepony, nie z płuc, wtedy lepiej poradzisz sobie z wyższymi dźwiękami. Brzmiałyście naprawdę świetnie i tego było nam trzeba.

- Czyli jestem przyjęta?

         Nauczycielka się uśmiechnęła i pokiwała głową twierdząco, a dwie nowe koleżanki podeszły do nastolatki i zaczęły ją ściskać, jakby znały się od dawna. Godzinę później siedziały w barze mlecznym niedaleko szkoły, a dołączyły do nich kolejna dziewczyna, Maja.

         Jak się Madzia dowiedziała, były to dziewczyny w bardzo podobnym. Alex, którą poznała jako pierwszą miała prawie siedemnaście lat. Irene była piętnastolatką, która marzyła o karierze aktorki, Polka Maja była jej równolatką i koleżanką z klasy. Dopiero kiedy opowiadała o sobie, Madzia mogła jej się przyjrzeć. Miała czarne, sterczące na wszystkie strony włosy i za dużą bluzę, w której niemal topiła się przy swoim skromnym metr sześćdziesiąt wzrostu.

- Idzie ta świruska, menu, szybko! - zawołała Maya i wszystkie jak na zawołanie uniosły karty menu, którymi zasłoniły sobie twarze tak, że przechodząca za szybą Jessica ich nie zauważyła.

- Uff, mało brakowało - westchnęła Alex .

- Musisz na nią uważać - dodała Irene.

- Tak się składa, że ją znam. Pracowałam kiedyś dla jej wujka.

- Ale jej wujek jest... - zaczęła Alex.

- Tak, reżyserem wideoklipów. Teledysk do "One Thing" jest po części moim pomysłem - przyznała się Madzia.

         Alex zasłoniła sobie usta ręką, a Madzia zmarszczyła brwi.

- A jej co?

- Uwielbia One Direction - wyjaśniła Irene.

- Oby nie tak jak Jessica - roześmiała się Madzia i wszystkie jej zawtórowały.

- No to... powiedz nam coś o sobie. Skoro mamy spędzać ze sobą czas, musimy wiedzieć, czy i ty nie jesteś... - Maja urwała i wykonała gest, który jasno określał niepoczytalność.

- Chyba jestem normalna, ale moje życie na pewno do normalnych nie należy.

- A nasze to niby jest? Alex koczowała pod centrum handlowym, w którym One Direction podpisywali płyty, a potem biegła za ich samochodem przez dwa kilometry, aż zdała sobie sprawę, że już na pierwszym zakręcie ich zgubiła.

- O ci chodzi? Biegłaś razem ze mną.

- Tak, żeby cię zatrzymać.

- Wmawiaj to sobie dalej.

- Za Wredne Zalotki! - oświadczyła Irene, żeby uciąć ten spór i uniosła w górę szklankę z truskawkowym szejkiem. Reszta dziewczyn poszła w jej ślady.

         Madzia była pewna, że znalazła miejsce dla siebie.