Rozdział 6 - "Sąsiedzi"

Dziewczyny, przepraszam za opóźnienie w komentowaniu, ale dostałam udaru z tego gorąca i masz babo placek. Na szybko wklejam rozdział, ale nadrabiać zaległości będę dopiero jutro, jak odpocznę w domu, w jakimś ciemnym kącie.

Dziękuję Wam bardzo, że skomentowałyście rozdział 5, mimo iż ja nie dodałam nic u Was. Obiecuję poprawę. W tym rozdziale na osłodę chłopaki z Lawson, w kolejnym powraca The Wanted.

Pozdrawiam :*

„Ostatecznie żyjemy po to, aby zapewniać rozrywkę sąsiadom i sami ich wyśmiewać.”

Jane Austen ("Duma i uprzedzenie")

         Drzwi niewielkiego mieszkania w starej kamienicy otworzyły się lekko i do środka wszedł jej właściciel. Powoli doczłapał do łóżka, po drodze rzucając na podłogę kurtkę. Ostatni rok był zakręcony pod wieloma względami. Zespół, w którym grał po czterech latach wreszcie wydał płytę i stawał się znany nie tylko w Anglii, ale i na świecie. Niebawem miała się zacząć trasa koncertowa, a on czuł się szczęśliwy. Wracał właśnie z sesji zdjęciowej, w której rozstawiano go po kątach, co wymęczyło go do tego stopnia, że pragnął tylko spać. Zamierzał zadzwonić do swojej dziewczyny, która mieszkała w Stanach, ale uwzględniając zmianę czasu musiał zrezygnować z tych planów, gdyż jego dziewczyna była jeszcze w pracy. Westchnął i opadł ciężko na łóżko, dociskając twarz do poduszki. Po chwili słychać było tylko jego chrapanie.

Jakiś czas później niepokojące odgłosy dobiegające zza okna brutalnie wyrwały go z sennych fantazji, co najwyraźniej mu się nie spodobało. Zmarszczył brwi, chwycił kij baseballowy, który ze względów bezpieczeństwa trzymał zawsze koło łóżka, i starając się nie spłoszyć potencjalnego włamywacza, zaczaił się koło okna. Odgłosy, które go zaniepokoiły były prawdopodobnie spowodowane czyimiś krokami na schodach przeciwpożarowych.

- Cholerny wynalazek! – zaklął pod nosem i spróbował się skupić na zadaniu.

Było to trudne, bo był strasznie zmęczony, a oczy same mu się kleiły. Ile przespał? Dwie godziny? Może trzy? Nie miał czasu spoglądać na zegarek, teraz liczyło się tylko to, aby pozbyć się niechcianego gościa. Firana lekko się poruszyła i wtedy przystąpił do ataku. Na oślep uderzył kijem intruza, który wpadł przez okno do pokoju i skulił się na środku podłogi. Dopiero po chwili oprzytomniał i przyjrzał się bliżej napastnikowi.

- Ryan? – spytał, odkładając kij na bok i podając młodemu mężczyźnie rękę, aby pomóc mu wstać.

- Odbiło ci, Joel?! – wrzasnął wysoki, szczupły blondyn z postawioną grzywką, który cały obolały z trudem podniósł się do pozycji stojącej.

- Przepraszam, wziąłem cię za włamywacza.

- Czy włamywacz krzyczałby: „nie bij mnie Joel, to ja, twój przyjaciel, chciałem cię tylko odwiedzić”?! – Ryan przespacerował przez pokój i usiadł w wytartym fotelu.

- Przepraszam, jestem zmęczony. Nie każdy lubi pozować, tak jak ty.

- A ja myślę, że tęsknota za Kathryn cię wykańcza - westchnął blondyn.

         Szybko jednak zreflektował, że nie szedł po schodach przeciwpożarowych sam, bo wyjrzał przez okno i ujrzał swojego przyjaciela, który już po chwili wpadł do mieszkania i uniósł ręce, jakby wygrał w jakimś wyścigu.

- Niespodzianka!

- Teraz już wiem, dlaczego mówiłeś: „idź pierwszy, zrobisz lepsze wrażenie” - syknął Ryan. Na pewno został wrobiony.

         Adam, drugi z przybyłych gości, spojrzał na kij baseballowy i szybko skojarzył fakty. Uśmiechnął się pod nosem, ale szybko przybrał poważny wyraz twarzy i poklepał Ryana po ramieniu.

- Przepraszam, podmucham. Gdzie boli?

- Lepiej pocałuj! – zachichotał Joel, któremu nagle ochota na spanie przeszła jak ręką odjął.

         Widział tych wariatów kilka godzin wcześniej, ale zawsze jednakowo cieszył się, kiedy przebywali razem. Gdyby jeszcze miał pod ręką swoją dziewczynę, byłby w pełni szczęśliwy. Związki na odległość bywały męczące.

- No to plan jest taki! Jako że obecny tutaj Ryan Fletcher stał się bohaterem ratując niewiastę spod kół autobusu i nie biorąc od niej żadnego namiaru, powinniśmy to uczcić - oświadczył nagle Adam.

- Acha. I dlatego włamaliście się schodami przeciwpożarowymi?

- Nie, Andy uznał, że to będzie zabawne.

- Dla kogo zabawne dla tego zabawne - prychnął Ryan, rozmasowując bolące ramię. - Kto normalny trzyma kij bejsbolowy w mieszkaniu?

- Ktoś, kto ma tak nienormalnych przyjaciół, że włamują się zamiast kulturalnie zapukać. - Joel rozbawiony założył ręce na piersiach.

- Twój dozorca mnie przeraża. - Adam się wzdrygnął.

- No i kto normalny mając pieniądze na porządniejsze mieszkanie wybiera taką ruderę?

         Mieszkanie rudery nie przypominało, ale budynkowi przydałby się niewątpliwie remont. Joel wybrał je, właścicielem kamienicy był wujek jego dziewczyny.

- Zawsze możesz wprowadzić się do mnie - zaproponował Ryan, szczerząc zęby. - Z bohaterem będziesz bezpieczny.

- Nie, dzięki. Tutaj jest mi dobrze.

- No to co? Idziemy na imprezę? - Adam zatarł ręce.

- Na jaką imprezę?

- No... Na taką imprezę z okazji dnia wolnego.

        Joel spojrzał na swoich uśmiechniętych przyjaciół. Jeden był wysoki, drugi niski. Rozbawił go ten kontrast. Chwycił swoją kurtkę i spojrzał w kierunku drzwi.

- Chyba że wolicie schody przeciwpożarowe.

         Pokręcili głowami i chwilę później witali się z Andym na dole.

- Dzisiaj będzie kameralnie - oświadczył akcentem z Manchesteru, ale uśmiech, który błąkał się po jego twarzy jasno dawał Joelowi do zrozumienia, że mimo iż chłopacy z The Wanted byli w Stanach, ta impreza miała być suto zakrapiana alkoholem.

        *

         Nie wierzył, że po raz kolejny dał się wyciągnąć chłopakom na imprezę w środku tygodnia. Telefon wył niemiłosiernie tuż przy jego uchu, kiedy skacowany próbował sobie przypomnieć, o której wrócił. Druga, tak, to musiała być druga. Ledwo wziął prysznic i zasypiał, zza ściany nowa sąsiadka oznajmiała swoim towarzyszkom, że "czym chata bogata" i mogą zostać, jak długo chcą, bo potrzebuje lokatorek. Druga, jeszcze bardziej nieznośna, śpiewała na całe gardło jakąś piosenkę w obcym języku, a potem wykrzykiwała, że faceci są do bani, a ci sławni przechodzą sami siebie. Trzecia, najwyraźniej trzeźwa, uspokajała dwie pozostałe, ale szło jej marnie, a przy tym zachowywała się jeszcze głośniej. W rezultacie przez hałasy zza ściany zasnął dopiero o czwartej i nie miał pojęcia, która była teraz, ale jego przyjaciel najwyraźniej uznał, że dobrym momentem będzie powieszenie ich wspólnego zdjęcia, bo zaczął walić w ścianę młotkiem, by umieścić tam gwóźdź.

- Jest dziesiąta!!! - krzyknął blondyn, a zaspany właściciel mieszkania przetarł oczy i spojrzał na niego.

- Co ty robisz?

- Prowadzę konwersację z twoją sąsiadką zza ściany.

- Chodziło mi raczej, dlaczego najpierw wychodzisz z inicjatywą libacji alkoholowej, a teraz nie dajesz mi odespać kaca. To jedyny wolny dzień od dawna, Ryan, na litość boską.

- Wybacz. Musieliśmy oblać to, że wczoraj uratowałem jakaś niewiastę od niechybnej śmierci.

         Ryan wyszczerzył zęby i zeskoczył ze stołka, by przyjrzeć się swojemu dziełu. Na ścianie w antyramie dumnie prezentowało się ich wspólne zdjęcie z dnia poprzedniego. Blondyn otulał ramionami dwóch swoich kumpli, a gdzieś na dole zza kadru wychylał się ich czwarty przyjaciel.

- Adam wygląda jak krasnoludek - stwierdził zgodnie z prawdą Joel.

- Nie tylko na tym zdjęciu - skwitował Ryan i zmieszany spojrzał na pobojowisko, które zostawili w kuchni.

         Właściciel mieszkania był jeszcze zaspany i nic do niego nie docierało. Kiedy podszedł do ekspresu do kawy stojącego na blacie w kuchni, zdał sobie jednak sprawę, że coś jest nie tak. Wokoło porozlewany był olej, a reszta pomieszczenia nie wyglądała lepiej.

- Ryan, czy tu wybuchła trzecia wojna światowa? - spytał, rozglądając się wokoło.

- Nie. Po prostu z rana byliśmy głodni, a każdy z nas miał ochotę na coś innego i... Bum! Mały nieporządek gotowy.

- Boję się myśleć, jak twoim zdaniem wygląda duży.

         Joel podrapał się po głowie. Pod lodówką na ziemi leżała ugotowana paczka makaronu. Na krześle leżał zmiażdżony pojemnik po jajkach, do patelni kleiło się coś nieokreślonego, a były to dopiero wstępne oględziny.

- Który to stwierdził, że zabawa w kucharza będzie odpowiednia?

- Hmm... W sumie to Adam. Liczył, że masz coś gotowego w lodówce, bo tak świetnie gotujesz, ale że wszystko było w czynnikach pierwszych, musieliśmy działać.

- I dlatego smażycie kamienie? - Joel zerknął na patelnię, a Ryan pokręcił głową.

- Andy miał ochotę na stek, ale o nim zapomniał, kiedy zauważył, że w telewizji leci transmisja meczu. No i troszeczkę się przypalił.

- Troszeczkę? Mi to wygląda na zwęglone na amen.

- Był gotowy do jedzenia, ale niestety Adam go podpalił.

- Co zrobił? - Joel zachłysnął się kawą, którą właśnie wziął do ust. - Niby po co miał podpalać kotleta na patelni?

- Stek - wyjaśnił Andy, który podniósł się z kanapy.

         Dopiero teraz Joel zauważył, że nie są sami.

- Dzień dobry, Śpiąca Królewno. Może rzucisz nieco światła na to podpalanie, bo Fletcher jest skrępowany.

- Cóż, chłopaki patrzyli mi się na ręce, więc poszedłem oglądać mecz, ale wydaje mi się, że stek zwęglił się, kiedy Ryan rzucił na niego podpalone papierowe ręczniki.

- O Boże... A jak te się podpaliły?

- Adam krzyknął, że rozlał olej, to rzuciłem mu ręczniki, ale ich nie złapał i wpadły na palnik, więc chciałem ratować sytuację, to wrzuciłem ręczniki na patelnię. - Ryan rozłożył bezradnie ręce.

- A dopiero ja zreflektowałem, że trzeba odciąć płomieniom dopływ tlenu. Inaczej całą chatę by ci spaliło. - Andy wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- No a ten makaron na podłodze? - westchnął zrezygnowany Joel.

         Jego pies, wielgachny mastif angielski, właśnie dochodził do miski i stwierdziwszy, że nie ma w niej nic godnego uwagi, zamierzał zabrać się za jedzenie makaronu. Chłopak odciągnął go od tego i wysypał mu nieco suchej karmy.

- Adam stwierdził, że skoro stek spalony, to można by ugotować makaron, ale nie byliśmy pewni, jak długo czasu trzeba go dudlać, więc rzucaliśmy nim o lodówkę. Bo podobno jak się przyklei, to jest aldente. - Fletcher dumnie wyprężył pierś, a Peat ukrył twarz w dłoniach.

- Nie mogliście sobie po prostu jajek usmażyć?

- Cóż, moglibyśmy, gdyby nie fakt, że ten idiota na nich usiadł. - Andy roześmiał się i wskazał na Ryana, który się naburmuszył.

- Trzeba było ich nie kłaść na krześle!

- A gdzie miałem je położyć, jak cały stół zastawiłeś całym badziewiem z lodówki, żeby wybrać dodatki do omletów?

- Badziewiem? - wtrącił Joel, ale zupełnie go zignorowali, więc się poddał. - To może chociaż powiecie, gdzie jest Adam?

- Poszedł po pizzę.

- Czyli mimo bałaganu nie udało się wyprodukować nic zjadliwego?

- Miło szczerych chęci. - Andy spuścił głowę.

- No to bierzcie się za sprzątanie, a ja pójdę z Piorunem na spacer.

- W gaciach? - uniósł się Ryan. - Ja pójdę!

         Zanim Joel zdążył zaprotestować, jego przyjaciel już łapał za smycz i wybywał. Andy stał koło niego w ciasnych gatkach i się rozciągał. Jego wzrok padł na powieszone na ścianie zdjęcie.

- Hej, Adam wygląda tu jak krasnoludek!

- On zawsze tak wygląda - westchnął Joel, cytując przyjaciela i powlókł się do łazienki, by wziąć prysznic.

*

O dziesiątej rano wredny i nieczuły sąsiad zza ściany najwyraźniej uznał, że do odpowiednia pora na remont i zaczął uporczywie uderzać młotkiem w ścianę. Luiza poderwała się do pozycji siedzącej. Tuż obok niej, przytulona do swojej torebki spała rudowłosa dziewczyna, którą jak przez mgłę pamiętała z poprzedniej nocy, ale nie mogła skojarzyć, dlaczego śpi w jej łóżku, bo odgłos młotka nie pozwalał jej się skupić. Z wściekłością dobiegła do ściany, która oddzielała ich mieszkanie i zaczęła walić w nią pięścią.

- Człowieku! Mógłbym grzmocić tym sprzętem o ludzkiej godzinie?!

- Jest dziesiąta!!! - odkrzyknął jej i już zamierzała rzucić w jego stronę siarczystą wiązankę przekleństw, ale miała teraz inne zmartwienie.

Włączyła napęd turbo. Jedną ręką myła zęby, drugą wkładała buta na obcasie. Była spóźniona, nie było ku temu najmniejszych wątpliwości. Do późna balowała z przyjaciółkami i w końcu zasnęła z nosem między popielniczką a niedopitym drinkiem tak, że musiała być odholowana do domu.

Komórka dzwoniła już od dobrych kilku minut, ale po prostu nie miała czasu jej odebrać. Spojrzała w lustro w przedpokoju. Nie zdążyła wziąć prysznica, więc spryskała się obficie perfumem o zapachu konwaliowym i związała przetłuszczone włosy w kucyk. Wyglądała znośnie, czyste ubrania nie czyniły z niej bezdomnej, która spała na lotnisku. Do małej torebeczki wrzuciła tylko telefon i portfel, i zapominając, że zostawia w swoim mieszkaniu nieznajomą, w biegu ruszyła na pierwszy dzień pracy w kawiarni.

Zanim dobiegła do schodów zderzyła się z jakąś dziewczyną.

- Dzień dobry! Już wstałaś! - rozpromieniła się na jej widok Karolina.

- Och... Wybacz, ale niewiele pamiętam z wczoraj.

- Miałaś kłopoty w klubie i ja i moja przyjaciółka przywiozłyśmy cię do domu. Powiedziałaś, że możemy zostać.

- Tak... dzięki!

         Nagle wszystko zaczęło klarować się w głowie dziewczyny. Rzeczywiście jej wybawicielki przytargały ją tutaj, mimo iż jedna z nich sama była pijana. Spojrzała na reklamówkę, którą trzymała w ręku jej koleżanka. Najwyraźniej zrobiła zakupy.

- Wybacz, ale pędzę do pracy, już jestem spóźniona. Czym chata bogata!

         Luiza pobiegła schodami w dół, a Karolina weszła do mieszkania, które właścicielka zostawiła otwarte.

W drodze po schodach spóźnioną minął wielki pies, bardziej przypominający niedźwiedzia. Straciła równowagę i upadła na kolana.

- Piorun, do nogi!!! - słyszała z góry.

- Nie dość, że spać nie dają, to jeszcze bydło w domu trzymają.

         Nick wychylił się ze swojego kantorka i spojrzał na nią zdziwiony.

- Sąsiedzi dają się we znaki?

- Nie, jest super. - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu.

         Nie zamierzała się odwrócić, by zobaczyć przyjaciela właściciela psa, który zbiegał po schodach, by okiełznać pupila. Nie miała pojęcia, że jest to jej wybawca, którego zamierzała odnaleźć, a którego miała pod nosem.

         Wywróciła oczami i pchnęła ciężkie drzwi od kamienicy, by wreszcie, po dwuipółgodzinnym spóźnieniu pojawić się w kawiarni.

- I co ja mam z tobą zrobić? - spytała Audrey, kiedy Luiza na szybko bez czytania podpisała umowę i zabierała się za założenie fartucha roboczego.

- Być wyrozumiałą? - podsunęła dziewczyna.

- Ja jestem za bardzo wyrozumiała.

- Ale zrozum! Jedynym meblem w moim mieszkaniu jest materac, który dzisiaj dzieliłam z dwoma dziewczynami, których nawet nie znam i... - tłumaczyła się dziewczyna.

- Przystopuj z wyznaniami. Nie będę oceniać twojej orientacji seksualnej ani liberalnego podejścia do seksu, ale... oszczędź mi szczegółów.

- Ale to nie tak! Wczoraj byłam na imprezie i wypiłam za dużo. Jakiś obleśny typek się do mnie dobierał i dwie dziewczyny mi pomogły.

- Mam nadzieję, że nie w stylu "Thelmy i Louise" - zachichotała Audrey, a Lou nie miała siły pytać, o co chodzi, bo nie oglądała tego filmu.

         Poprawiła kucyk i przejrzała się w wiszącym na zapleczu lustrze. Wyglądała jak nie ona. Nie miała na sobie makijażu, a strój był taki zwyczajny i mdły, że sama siebie by nie poznała, gdyby nie wiedziała, na kogo patrzy.

- Po prostu moje życie stoi teraz na głowie i muszę je przywrócić do normalności - wyjaśniła w końcu dziewczyna.

- W porządku. Więc zacznij od obsługi klientów, będę nad tobą stała i wszystkiego cię nauczę. Ale nie będę tolerować spóźnień ani obijania się w pracy.

         Zapowiedziała kobieta i klepnęła Luizę w pupę tak, że ta zaczęła się obawiać, czy aby nie ma do czynienia z lesbijką. Cóż, choć w sumie to jej zachowanie mogło określać jej orientację seksualną. Dlaczego była taka głupia i lekkomyślna? Dlaczego poszła na tę imprezę i pozwoliła sobie wypić za długo w towarzystwie koleżanek ze studiów, które najwyraźniej nie lubiły jej na tyle, by zostać z nią do końca. Na garnuszku rodziców życie wydawało się jej o wiele prostsze, ale nie mogła do nich wrócić. Miała ambicję, by pokazać im, że jest coś warta. Ale w jaki sposób się do tego zabierała? Od początku życia "na swoim" prawie wpadła pod rozpędzony autobus i prawie została zgwałcona. W jej nowym mieszkaniu zostały dwie nieznajome, które sprawiały pozytywne wrażenie, ale równie dobrze okazać się złodziejkami i wynieść jej dobytek.

- Jezu, coś ty wczoraj we mnie wlała? - spytała zachrypniętym głosem Monika, która wbrew obawom Luizy, w ogóle nie miała ochoty ruszać się z jej mieszkania.

         Karolina roześmiała się beztrosko i zdjęła z głowy przyjaciółki poduszkę, którą ta przycisnęła sobie mocno do twarzy.

- Sama w siebie wlewałaś. Hektolitrami - wyjaśniła rozbawiona.

- No... ktoś musiał opijać to, że jesteśmy wolne i seksowne.

         Dziewczyna usiadła na łóżku i z wdzięcznością przyjęła od najlepszej przyjaciółki kubek z kawą, której łyk pociągnęła, parząc sobie język.

- Fuj. I do tego gorące.

         Karolina wzruszyła ramionami i odebrała kawę, a Monika wystrzeliła z łóżka w celu udania się do łazienki, ale zamiast tego zatrzymała się jak kołek na środku pokoju i rozglądała się wokoło.

- Eee... gdzie my jesteśmy?

- U Luizy. Tej dziewczyny, którą wczoraj obłapiał ten łysol w "Black Velvet".

- To jeszcze pamiętam, ale dlaczego spałyśmy u niej? I gdzie ona jest? I gdzie są meble?

- Cóż, pozwól, że cię oświęcę. Schlałyście się tak, że nie mam pojęcia, w jaki sposób trzymałyście się na nogach. Nie mogłyśmy zostawić jej samej sobie, a że podała nam swój adres, wzięłyśmy taksówkę i przyjechałyśmy tutaj. Ledwo weszłyśmy po schodach. Na całe gardło śpiewałaś, że "chciałabyś być supermenem", że kobiety muszą wziąć sprawy w swoje ręce, że mają trzymać się razem. Potem wspominałaś coś o związku macic. Luiza podłapała i zaproponowała, żebyśmy z nią zamieszkały. Potem jeszcze chwaliłaś wystrój wnętrza, a w końcu ległyście na materacu, a ja kimnęłam się w waszych nogach - wyrzuciła jednym tchem Karolina. - A braku mebli ci nie wyjaśnię.

- O Boże...

- No, po chrześcijańsku to się wczoraj nie zachowywałaś. Szczególnie jak chciałaś iść z DJ'em do jego kantorka.

- Co?

         Monika ukryła twarz w dłoniach.

- Z tym akurat żartowałam, ale cały czas powtarzałaś, że to zrobisz, bo Jay nie będzie rządził twoim życiem.

- Czy może być jeszcze gorzej? Spotkałyśmy chociaż tę twoją miłość zapowiadaną przez wróżkę Enigmę?

- Ona nie wspominała, że spotkamy tam jakąś miłość. To ty to dopowiedziałaś.

- Och. Czyli nic się nie wydarzyło?

- Jak to nic? Przy dobrych wiatrach mamy mieszkanie i trzecią współlokatorkę! - Karolina aż klasnęła w dłonie.

- Wiesz, że ta przepowiednia jest naciągana...

- Wiem. Ale skoro każdy jest kowalem własnego losu, to musimy kuć żelazo póki gorące.

- Skoro mowa o gorącym, potrzebuję prysznica, a ty mogłabyś zrobić mi coś do jedzenia? Zawsze rano robię się głodna.

- Jest po dziesiątej - poprawiła ją z przekąsem Karolina, ale ona nie słyszała, bo z niepokojem udała się do łazienki.

         Nie miała tu ręcznika, ale uznała, że Luiza jej nie zabije jeśli użyje jej. Miała w planach wypranie jej własności i zwrócenie, ale mieszkania z tą dziewczyną nie planowała. Przecież w ogóle się nie znały! Czuła się okropnie, bo miała nie tylko dosłownego kaca, ale i kaca moralnego. Zupełnie jakby przeżyła przygodę na jedną noc, tyle że zamiast seksu z nieznajomym zaliczyła nocleg w domu obcej dziewczyny, którą wcześniej uratowała od gwałtu.

         Gorąca woda znacznie otrzeźwiła jej umysł, a żel pod prysznic, który znalazła w kabinie pachniał przyjemnie brzoskwiniowo. Brukselka szła w zapomnienie, tak jak zmywany przez dziewczynę zapach potu, który spływał razem z pianą. Nagle jednak poczuła, że zamiast gorącej wody jest zalewana przez lodowatą. Wrzasnęła i wyskoczyła z kabiny.

- Co u licha... - powiedziała pod nosem, szczękając zębami.

         Zakręciła wodę i odkręciła tę przy umywalce. Zza ściany dobiegł ją przeciągły męski krzyk, a potem walenie w ścianę.

- Sam się puknij!!! - odkrzyknęła. - Ja tu prysznic biorę!!!

- Ja też!!!

         Monika zacisnęła dłonie w pięści i wskoczyła z powrotem pod prysznic. Ponownie puściła wodę, która była ciepła, ale nie zdążyła dokładnie spłukać piany z włosów, bo zza ściany dobiegł ją głos spłuczki i cała ciepła woda najwyraźniej poleciała zaszczycić swoją obecnością sąsiada. Wyglądało na to, że mieszkania nie były przystosowane do równoległego korzystania z ciepłej wody. Wściekła dziewczyna dokończyła prysznic w zimnej wodzie i wyszła,szczękając zębami. Wytarła się ręcznikiem Luizy, który powiesiła do wyschnięcia i ubrała wczorajsze ciuchy.

- A ty co taka zła? - zapytała Karolina, która właśnie stawiała na blacie bułki posmarowane marmoladą.

- Sąsiedzi są tu wredni - warknęła Monika.

- No i? Na pewno jak się lepiej poznamy...

- Czy ty naprawdę rozważasz, żeby tu zostać?

- No... tak. U Jaya zostać nie chcesz, a i ja potrzebuję dachu nad głową, jeśli mam tu szukać przeznaczonego mi mężczyzny.

- Zdajesz sobie sprawę, że ta cała... Luiza zaproponowała nam mieszkanie tylko dlatego, że była pijana?

         Karolina machnęła ręką i podsunęła przyjaciółce bułkę.

- Jestem dobrej myśli. Podobno pracuje w kawiarni na dole. Można iść jej zapytać. Myślę, że naprawdę szuka współlokatorek.

- Myślę, że powinniśmy się zbierać, zanim wróci z siekierą.

- Wczoraj z nią tańcowałaś w najlepsze bez obaw, że nas zabije.

- Wczoraj byłam pijana.

- A ja dzisiaj jestem pijana. Życiem. Nie widzę lepszego rozwiązania niż chwycenie byka za rogi i...

- Corrida bywa niebezpieczna dla torreadora.

- Przestań z tymi metaforami.

- Ty zaczęłaś z tym byciem "pijaną życiem". Ja zatrzymam się u Ali i będę miała oko na Madzię, a ty... niech pomyślę... powiesz ojcu swojego dziecka, co się kroi za osiem miesięcy i wprowadzisz się do niego.

- Wróżka otworzyła mi wczoraj oczy i myślę, że jestem przeznaczona do wyższych celów - stwierdziła zadziornie Karolina. - Idę załatwić nam mieszkanie.

- Ale... kiedy... przecież... siekiera...

         Słowa Moniki nie były w stanie dotrzeć do jej podekscytowanej przyjaciółki. Postanowiła wziąć sprawę w swoje ręce. Nieświadome jeszcze ważnego czynnika, który je połączył, trzy dziewczyny każda na swój sposób podjęły decyzję o zmianie swojego życia. Luiza po raz pierwszy stawiała kroki na gruncie samodzielności. Monika na własne życzenie stała się singielką nieznoszącą przedstawicieli płci przeciwnej. Karolina natomiast była w ciąży i musiała po raz pierwszy w życiu nauczyć się dbać nie tylko o siebie.