Rozdział 88 - "Wigilia z pompą" cz. I

Przepraszam, że rozdział (i to jego część) wstawiam dopiero teraz. Święta, potem sylwester, a potem choroba (po sylwestrze, a jakże) skutecznie opóźniły "premierę" rozdziału. Mam nadzieję, że się nie gniewacie. I tak w święta nikt nie ma czasu na czytanie i komentowanie, więc może i dobrze się stało?

Obiecałabym, że do Trzech Króli wstawię drugą część, ale nie chcę, żebyście czekały, podczas gdy ja nie dorwę się do komputera. Więc brak obietnic, żebym znowu nie była gołosłowna.

Dziękuję, że czytacie. Zapraszam na ciąg dalszy :)

        Mimo iż Monika zakończyła jakiś etap swojego życia, czuła ulgę i wolność. Wiedziała, że to, co uczucia do Joela były prawdziwe, ale zwyczajnie do siebie nie pasowali. Byli świetni jako przyjaciele, potrzebowała kogoś takiego w swoim życiu. Ale w tym momencie Joel nie mógł być jej partnerem. O wiele łatwiej byłoby jej, gdyby zwyczajnie w świecie się pogodzili. Monika wiedziała jednak, że nie byłoby to dobre rozwiązanie.

         W zamyśleniu dotarła do bloku, w którym mieszkała z siostrą. Telefon się jej rozładował, nie mogła więc zadzwonić do przyjaciół i zapytać, czy bezpiecznie wylądowali w Londynie. Nie mogła też przekazać przyjaciółkom wiadomości o zerwaniu.

- Cóż, dowiedzą się z facebooka - zażartowała sama do siebie na głos i włożyła klucz do zamka drzwi wejściowych.

         Przywitał ją widok młodszej siostry, która siedziała na ziemi, oparta na kanapę, a dłońmi obejmowała kolana.

- Madzia, źle się czujesz? - spytała z troską Monika, wchodząc do pomieszczenia i klękając przy siostrze.

- Dzwoniłam, ale nie odbierałaś. Adam też nie mógł się dodzwonić…

- A co on ma z tym wspólnego?! Coś nie tak z wytwórnią?

- Mam nadzieję, że wszystko w porządku. Byłoby głupio, gdyby mnie wypieprzyli teraz, kiedy sobie wszystko przypomniałam…

         Monika pokiwała głową. Dopiero po chwili do niej dotarło, co właśnie usłyszała.

- Przypomniałaś sobie?! Kiedy?! Jak to?! Co pamiętasz?! Wszystko?! Jak się czujesz?! Chcesz jechać do szpitala?!

- Wszystko w porządku, tylko jestem nieco skołowana.

- Dlatego obejmowałaś się rękoma i kołysałaś, jakbyś miała jakąś chorobę sierocą? Dlaczego w ogóle jesteś sama? Ja nie odbierałam, bo mi cegła padła, ale trzeba było iść chociażby do Toma. - Monika popatrzyła karcąco na młodszą siostrę.

- Adam tu był, jak sobie wszystko przypomniałam.

- I oczywiście uciekł, bo sprawy przybrały obrót, który go przeraził - prychnęła rudowłosa.

- Nie, chciał zostać. Ale musiałam przetworzyć te informacje na spokojnie. I nadal muszę. Mogłabyś na razie nie mówić nikomu, że pamięć mi wróciła?

- W porządku, skoro tego chcesz. Ta decyzja należy do ciebie.

- GÓWNO PRAWDA!!!

         Krzyk, który dobiegł od strony drzwi mógłby obudzić zmarłego. W pomieszczeniu oprócz dziewczyn znajdował się oczywiście ich upierdliwy sąsiad.

- Ty to masz wyczucie czasu, Parker - westchnęła ciężko Monika. - Pukać nie umiesz?

- Pukać? Zostawiłaś drzwi otwarte, ale pal licho pukanie! Do was nie można kulturalnie wchodzić, bo macie tyle sekretów, że aż głowa mała. Gdybym tu nie wszedł jak do sklepu, robiłybyście ze mnie debila. Po tych wysiłkach, które czyniliśmy, żeby Meggs odzyskała pamięć, chyba zasługujemy na poznanie prawdy? - unosił się Tom.

- No i właśnie ją poznałeś - wtrąciła Madzia, widząc, że rozmowa jej siostry i przyjaciela może przerodzić się w kłótnię. - I nie gniewaj się, tylko mnie zrozum. Miałam z pamięci wymazane dwa lata. Narobiłam sobie nowych wspomnień i nowych opinii, a tu nagle powróciła przeszłość. Do teraz kręci mi się w głowie.

         Tom usiadł na ziemi koło przyjaciółki i przytulił ją do siebie. Jego głos nagle stał się łagodny. Nawet zachrypnięta, charakterystyczna nutka gdzieś zniknęła.

- Nie mógłbym się na ciebie gniewać. Cieszę się, że do nas wróciłaś. I kto by pomyślał, że to pomysł Liama przywróci ci pamięć.

- Właśnie, opowiadaj wszystko! Jak sobie wszystko przypomniałaś? Czy to był impuls, czy wszystko wracało stopniowo? - zaczęła wypytywać Monika.

         Oboje z Tomem usiedli po dwóch stronach nastolatki, która przetarła twarz dłońmi. Opowiedziała im wszystko - od czytania smsów, powracających wspomnień, po pojawienie się Adama, który uświadomił jej, co się zmieniło.

- No proszę, na coś się przydał - westchnęła Monika. - Cieszę się, że nie byłaś sama, gdy amnezja cię opuściła.

- Szkoda, że od razu nie przybiegłaś do mnie. Jestem lepszym przyjacielem niż ten twój menedżer - naburmuszył się Tom, ale tylko na chwilę. Jego twarzy nagle pojaśniała, kiedy nagle zdał sobie z czegoś sprawę. - Kamień z serca! - wykrzyknął, unosząc ręce w górę.

- Tak, to dobrze, że pamięć mi wróciła.

- Nie o to mi chodzi. Znaczy… to dobrze, ale chodzi mi o coś innego. Zdjęcia do mojego filmu zostały zawieszone. Dopiero w nowym roku wrócimy na plan. Nie mam co robić, więc pomyślałem o urządzeniu świąt, ale skoro miałaś amnezję, byłem przekonany, że wrócicie do Polski. A teraz… teraz to ja wam dam chilli, jakiego jeszcze nie jadłyście!

         Tom zaczął się śmiać szczerze i gardłowo, jak chyba jeszcze nigdy. Nie był rozbawiony, tylko szczęśliwy. Dziewczyny szybko do niego dołączyły. Co prawda Monika próbowała wspominać coś o rodzicach i fakcie, że trzeba ich poinformować o stanie córki oraz wrócić do domu na święta. Słowa starszej siostry zostały jednak zduszone.

- Normalnie świętujemy bardziej w Boże Narodzenie, ale zrobimy też wigilię według polskich zwyczajów. Wy się niczym nie martwcie, Olga nam pomoże. Będzie trzynaście potraw i w ogóle… - wyliczał Tom.

- Dwanaście - poprawiła go Madzia.

- Och, jeden pies. Zapraszam was na najlepszą wigilię w życiu. Do domku nad jeziorem.

- Zapraszasz nas do domku, który wykupił Max? - spytała podejrzliwie Monika.

- Tylko tam jest kominek. To chyba oczywiste, że gdzieś musimy powiesić skarpety… - Tom nie rozumiał zdziwienia dziewczyn.

         Po krótkiej wymianie zdać siostry uznały, że dobrze będzie spędzić święta z przyjaciółmi. Madzia nie wiedziała, jaka była przyszłość Wrednych Zalotek oraz jej relacji uczuciowych, więc nie wiedziała, czy w przyszłe święta będzie w Anglii. Monika po zerwaniu z Joelem również stała pod wielkim znakiem zapytania. Propozycja Toma wydawała się najbardziej sensownym wyjściem na spędzenie świąt.

- Tylko żeby każda z tych dwunastu potraw nie okazała się chilli con carne! - przestrzegła Madzia Toma na wychodnym.

- Och, spokojna twoja uleczona główka. Zrobię też pudding. Z mięsem, oczywiście!

         Wszyscy roześmiali się szczerze. Dziewczyny pożegnały Toma, który na korytarzu krzyczał jeszcze, że przyjdzie do nich z karteczkami do losowania, żeby ustalić, kto komu robi prezent.

- Ok, ale nie mów jeszcze nikomu, że pamięć mi wróciła! - odkrzyknęła za przyjacielem nastolatka.

- No… ewentualnie…

         Oddalający się na klatce schodowej głos Toma był niejasny. Madzia nie chciała, żeby wszyscy od razu się dowiedzieli, bo obawiała się braku spokoju. Spodziewane były wycieczki i nieustanne wypytywanie, jak to się stało, wytykanie Liamowi, że wcześniej nie wpadł na czytanie smsów i kłótnie o to, dlaczego Tom wiedział jako pierwszy. Tego było zbyt wiele jak na uleczoną nastoletnią główkę.

- Myślisz, że rozpowie? - spytała Monika, opadając na kanapę.

- Nie. Będzie go świerzbić, ale to jedna z najbliższych mi osób i zdaje sobie sprawę, jakie to dla mnie ważne. - Madzia dołączyła do siostry.

         Przez chwilę siedziały w ciszy.

- To będą szalone święta - westchnęła nagle Madzia.

- Zapewne… wiemy, czego można się po Tomie spodziewać.

- I tego się obawiam. Pewnie będzie chciał swatać mnie z Nathem.

- Tak, już widzę, jak lata za wami z jemiołą - zachichotała Monika.

- Hej, to poważna sprawa. Ty powinnaś to rozumieć. Rozmówiłaś się z Joelem?

- Tak, skąd wiesz?

- Domyśliłam się, że właśnie u niego byłaś. Dobrze, że chociaż zmieniłaś habit na normalne ciuchy. Bo zmieniłaś, zanim do niego poszłaś? - Madzia spojrzała wyczekująco na siostrę, a ta skinęła głową.

- Przebrałam się - oznajmiła.

- Całe szczęście. Dziwne byłoby, gdyby pogodził się z siostrą Anastacią. Bo pogodziliście się prawda?

- Tak. Ale zerwałam z nim - wyznała cicho Monika.

         Madzia spojrzała na siostrę zszokowana.

- Co?

- Właściwie to była wspólna decyzja. Przekonałam go, że lepsi z nas przyjaciele.

         Nastolatka w milczeniu pokiwała głową. Nie rozmawiały już więcej na poważne tematy. Obie potrzebowały czasu do namysłu. Interesujące były raczej bardziej przyziemne plany. Czekały ich święta z wariatami. Kto będzie zaproszony? Co ugotuje Tom? Czy Max zgodzi się na udostępnienie domku nad jeziorem? Jedyną pewną kwestią był fakt, że będą to szalone święta.