Rozdział 10 - "Lokatorzy"

Wróciłam!

Pogoda na początku nie była zbyt ciekawa, ale i tak było fajnie. Niestety nie udało mi się wstawić rozdziału, co już naprawiam. Jutro lub najpóźniej w sobotę nadrabiam zaległości u Was.

Pragnę bardzo mocno podziękować wszystkim, którzy skomentowali poprzedni rozdział. Wiele dla mnie znaczy świadectwo, że czytacie i dzielicie się spostrzeżeniami. Mam sporo pomysłów i zapas dalszych szalonych przygód. Niebawem wrócimy do bardziej spójnej formy opowieści, gdzie losy postaci będą się przeplatać. Mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Pozdrawiam i dziękuję.

"Przeznaczenie zazwyczaj czeka tuż za rogiem. Jakby było kieszonkowcem, dziwką albo sprzedawcą losów na loterię: to jego najczęstsze wcielenia. Do drzwi naszego domu nigdy nie zapuka. Trzeba za nim ruszyć."

Carlos Ruiz Zafón ("Cień wiatru")

           

            Bycie bezrobotną singielką było dla Moniki ciężkie. Karolina i Luiza chodziły na ósmą do pracy w kawiarni na rogu, a ona wychodziła z siebie, by znaleźć sobie jakieś zajęcie. Nie miała weny do pisania. Wszystko, na co było ją stać to "Poemat do beznadziejności płci brzydkiej", który co prawda miał czternaście stron, ale nie wymyśliła w nim nic godnego uwagi poza banalnymi rymowanymi frazesami, które wyrażały jej wściekłość.

         Początek lutego był wyjątkowo ciepły w tym roku, więc rozdziawiła okno, przy którym usiadła z gorącą herbatą, by przeczytać swoje dzieło.

- Beznadzieja - stwierdziła w końcu, ciskając kulkę papieru przez okno, zamiast pofatygować się do śmietnika.

         Dodatkowo samopoczucia nie ułatwiało jej spotkanie lokatorów, na które miała się stawić za dziewczyny. Pracowały do siedemnastej, kiedy to właśnie zaczynała się sąsiedzka narada zarządzona przez Nicka (który zaproponował, by zabrały swoje piwo). Monika próbowała przekonać przyjaciółki, że kawiarnia jest pięć minut drogi stąd, więc najwyżej nieco się spóźnią, ale nie chciały tego słuchać. W gruncie rzeczy Luizie było wszystko jedno, ale Karolina przekonała ją, że jej przyjaciółce przyda się jakaś sprawa do zajęcia myśli.

         Tak więc był piątek, dzień, który nie należał do dni trzeźwości właściciela kamienicy, ale mężczyzna zdecydował się odstawić piwo na jeden wieczór i przekazać lokatorom dobrą wiadomość. Kamienica miała wreszcie zostać wyremontowana, a Monika czuła, że od środka sama potrzebuje renowacji. Szczególnie kiedy jej telefon po raz kolejny zawibrował, a na wyświetlaczu pojawiło się jej wspólne zdjęcie z Jayem.

         Zrobili je sobie po gali People's Choice Awards. Przełożył ją sobie wtedy przez ramię i uciekł od towarzystwa. Pojechali do pokoju hotelowego, ale nic między nimi nie zaszło, bo ona nie chciała się spieszyć.

- Nie będę na ciebie naciskał - powiedział wtedy.

         Znał jej przeszłość z nieudanym związkiem, przez który długo nie mogła się pozbierać. Był taki wyrozumiały, opiekuńczy i czuły. Leżeli razem na hotelowym łóżku i wtuleni w siebie wymieniali pocałunki i uśmiechy. W pewnej chwili on wziął swój telefon, objął ją jeszcze mocniej i z wyciągniętej ręki zrobił zdjęcie, które teraz pozostawało widmem przeszłości.

- Dlaczego McGuinessie pozwoliłeś, by sodówka uderzyła ci do głowy? - rzuciła Monika na wiatr i zamknęła okna, żeby się nie rozłożyć na dobre.

         Żeby nie myśleć o fakcie, że zamiast rozwiązać problemy uciekła od nich, zajęła się wyciąganiem ciuchów z szafy. Tylko jej garderoba została już w niej ulokowana, rzeczy Karoliny i Luizy nadal spoczywały w najciemniejszych odmętach ich walizek. Dziewczyna rozważała ułożenie ich dla nich, ale zdecydowała się z tego zrezygnować. W końcu jej zapędy pedanckie często bywały obiektem śmiechu, kiedy to na przykład w domku nad jeziorem odkurzała odkurzacz (ale to raczej wtedy wynikało z faktu, że była zamyślona i smutna, że musi wrócić do Polski).

         Wygrzebała z szafy strój odpowiedni na okazję "Poznaj Swojego Upierdliwego Sąsiada Zza Ściany" i ułożyła włosy.

         W przeciwieństwie do swojej siostry, przyjaciółki i nowej koleżanki, nigdy nie przykładała wagi do tego, co na siebie wkłada. Najczęściej nosiła się w wąskich dżinsach i koszulkach z zabawnymi napisami lub nadrukami. Pojedyncze epizody, podczas których zdecydowała się odstrzelić jak woźny na dzień nauczyciela sprawiały, że ludziom wokoło opadały koparki, ale ona nie zamierzała robić na nikim wrażenia. Wolała pozostawać niezauważona. Jej niezdarność, nieporadność i fakt, że była w gorącej wodzie kąpana sprawiały, że i tak zwracała na siebie uwagę aż za bardzo. Miała szczerą nadzieję, że i teraz uda jej się przebrnąć przez zebranie lokatorów bez większych przygód.

*

- Wprowadzam się do ciebie na trochę - oświadczył ni z gruchy, ni z pietruchy Ryan, sam sobie otwierając drzwi do mieszkania kumpla, który właśnie brzdąkał na gitarze.

         Piorun witał gościa, machając zaciekle ogonem i sapiąc, jakby właśnie przebiegł kilka mil. Właściciel mieszkania był jednak mniej pozytywnie nastawiony do nowego lokatora.

- A co z twoim stwierdzeniem, że to rudera?

         Joel zszokowanym wzrokiem zmierzył blondyna, który rzucił swoją torbę na łóżko i położył się na nie, jak gdyby po długiej nieobecności wrócił do domu.

- Powiedzmy, że perspektywa twoich domowych obiadków mnie skusiła. - Fletcher wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Nie wątpię, że o to chodzi. Ale śpisz na kanapie, więc się tak nie zapędzaj.

- Dobra, niech będzie. Lepsze to niż zostanie u mnie. Moja mama wpada cały czas, a ja nie mam już sił udawać, że mnie nie ma, kiedy ona stoi pod drzwiami i puka, aż jej pięść ścierpnie - wyjaśnił blondyn.

- Tu nie będziesz miał lepiej. Sąsiadki zza ściany ostro dokładają do pieca.

- Dają się we znaki? - spytał zaintrygowany Ryan. - Ładne chociaż?

- Nie widziałem. Ale jeśli chcesz, będziesz miał okazję je poznać na dzisiejszym spotkaniu lokatorów. Za piętnaście minut. - Joel spojrzał na zegarek, a potem przeniósł wzrok na przyjaciela.

- Jakkolwiek zaintrygowany jestem tym faktem, wolałbym sobie obejrzeć "Gwiezdne Wojny", albo pograć w jakąś grę.

- Skoro chcesz być lokatorem, musisz mieć jakieś obowiązki.

- Och. A dlaczego ty nie możesz iść? Boisz się krwiożerczych lokatorek?

- Nie, ale sądząc z tego, co dzisiaj widziałem, powinienem. Obczaj to.

         Joel schylił się pod łóżko i złapał kulkę papieru, którą wcześniej Monika wyrzuciła przez okno. Rzucił ją przyjacielowi, który zaintrygowany wygładził papier dłonią i odczytał na głos.

- "Do kibla łeb wsadź, sam sobie radź", "Chcesz tylko jednego, to spieprzaj na drzewo", "Wszyscy faceci to świnie, nie spocznę, póki każdy z nich nie zginie, a kobiet męka minie"... - przeczytał wyrywkowo kilka wersów i spojrzał na Joela.

- Teraz oficjalnie jestem zaniepokojony.

- Wiem, jakaś wariatka.

- Chodziło mi raczej o fakt, że masz to w swoim pokoju. Czy ty się do nich włamałeś? Przeszedłeś po schodach pożarowych, tak? - Ryan spojrzał na przyjaciela spode łba i założył sobie ręce na piersiach.

- Nie! Wiatr to przygnał, a że miałem otwarte okno...

- W lutym? - zszokował się dziki lokator.

- Było mi ciepło, nieważne. Ale zaniepokoiło mnie to i nie zamierzam spędzać mojego wolnego dnia na jakimś tam zebraniu lokatorów.

- No dobra, niech ci będzie. Ja zejdę. Gdzie to?

- W siłowni.

- To wy macie tu siłownię?! I ty nie korzystasz?! Człowieku, te chude wiotkie rączki trzeba wzmocnić, bo niedługo gitary na koncercie nie utrzymasz - zakpił Ryan i wyprężył swoje muskuły, na które Joel spojrzał z politowaniem.

- Wolę inny oręż - oświadczył z przekąsem i popukał się w głowę, by dać do zrozumienia, że chodziło mu o rozum. - A siłowni to tu już od dawna nie ma, ale została większa salka, w której mamy się zebrać, żeby obgadać plany remontu.

- Więc będę apelował o przywrócenie siłowni.

- Apeluj i tak nie zabawisz tu za długo.

- Jeśli będziesz mnie bił swoim kijem bejsbolowym... rzeczywiście możesz mieć rację. - Ryan się roześmiał i poderwał z miejsca. - Dobra, idę na to zebranie. Poznaj moje dobre serce.

- Dzięki! - odkrzyknął Joel. - Jeśli jeszcze wyprowadziłbyś Pioruna...

- Nie ma mowy! Ostatnio mi uciekł i straszył ludzi w parku. Zresztą, to wielki pies, który robi duże gó...

- Nie kończ.

- W porządku. Sam go wyprowadź - poradził Ryan.

         Telefon jego przyjaciela zadzwonił, a ten wystartował do niego jak z procy.

- Kochanie? - odezwał się w słuchawkę i blondyn wiedział, że nie ma już do kogo gadać, bo Joel był w swoim świecie.

         Ostentacyjnie trzasnął drzwiami i pogwizdując skierował się schodami na dół.

- Ciasne dżinsy są wrogami schodów - stwierdził sam do siebie, schodząc z czwartego piętra.

         Dotarł do sali, która kiedyś była siłownią jako pierwszy i ogarnął ją wzrokiem. Było to pomieszczenie piwniczne, z niewielkimi okienkami. Wokoło unosił się zapach stęchlizny, więc zaczął szamotać się z zardzewiałą rączką jednego z nich, by wpuścić do środka nieco świeżego powietrza. Z przerażeniem stwierdził, że pociągnął za mocno i uchwyt został mu w dłoni, więc zagwizdał dla niepoznaki i stanął po przeciwległej stronie sali.

         Po sprzętach z siłowni prawie nie było śladu. Pozostał stojak na hantle w rogu, wioślarz i dwa rowerki. Do tego umeblowanie piwnicy stanowiły składane krzesła (których chłopak naliczył osiemnaście) i jedna długa ławka, jakby skradziona ze stadionu. (Ryan znając właściciela kamienicy byłby gotów uwierzyć, że ten rzeczywiście skądś ją buchnął).

         Powoli zaczynali schodzić się lokatorzy. Jakaś starsza parka, koleś z wąsem i alergią, dwójka homoseksualistów, trzymających się za ręce... Kilkoro zwyczajnych facetów z żonami, jeden nastolatek w zastępstwie za rodziców... Nie było aż tak źle. Jedna kobieta przytargała kota, na którego wołała "Aladyn". W końcu przyszedł też Nick, względnie trzeźwy. Stanął przed wszystkimi, krytycznym okiem zmierzył rozwalone okno i odchrząknął.

- Witam lokatorów, tych którzy przyszli w ich zastępstwie i... Audrey, nowy kot? - zwrócił się do kobiety, która pokiwała ochoczo głową i opowiedziała historię o tym, że pałętał się po dachach, więc nazwała go "Aladyn". Wtedy właściciel kamienicy kontynuował. - Zwołałem dzisiaj to podniosłe zebranie, żeby...

         Do pomieszczenia jak burza wpadła spóźniona dziewczyna z rozwianymi włosami, która nogą zahaczyła o postawiony tuż przy schodach zardzewiały rower treningowy i prawie wywinęła orła, ale gościu z wąsem ją podtrzymał, dzięki czemu zachowała twarz.

Wyglądała na zawstydzoną, ale kiedy zauważyła kobietę z kotem jej oczy zamieniły się w małe szparki, jakby zwietrzyła jakiś podstęp.

- Skoro jesteśmy w komplecie, chciałbym prosić o zajęcie miejsc - nakazał Nick, więc rudowłosa musiała odłożyć jakiekolwiek teorie konspiracyjne na później. Zajęła miejsce z boku i ręką zakryła twarz, tak że Ryan nie mógł się jej przyjrzeć.

         Również przysiadł gdzieś w kącie i po kolei obserwował lokatorów, próbując zgadnąć, kto mieszka przez ścianę z Joelem, ale było tak dużo potencjalnych świrusek, że nie potrafił się zdecydować.

         Nick gadał coś o remoncie w kamienicy, planach odbudowy siłowni i innych pierdołach, ale on nie był w stanie się na niczym skupić. W końcu spotkanie dobiegło końca, a Ryan wystrzelił na górę, by uniknąć ewentualnego posądzenia o zniszczenie mienia.

- I czego się dowiedziałeś na zebraniu lokatorów?

- Nie za bardzo słuchałem. Ale doszedłem do konkluzji, że kamienica to rudera, a twoi sąsiedzi są dziwni.

- Witaj w klubie. Nadal chcesz tu zostać? - spytał z rozbawieniem Joel i uniósł w górę jedną brew.

- Właściwie to tak. Sam nie wiem, dlaczego, ale coś mi podpowiada, że wyjdzie mi to na dobre.

         Joel w milczeniu pokiwał głową i wrócił do brzdąkania na gitarze, a jego przyjaciel opadł na łóżko i zamyślił się głęboko.