Rozdział 68 - "Mój meteoryt"

Wow, ile wejść dzisiaj! Naprawdę są osoby, które czekają na rozdziały. Bardzo Wam dziękuje za cierpliwość, za komentarze i za wsparcie. Kolejny rozdział dla Was, dziś trochę o Brukselce. Wybaczcie wszelkie błędy, nie mam czasu ich poprawiać. 

Pozdrawiam i zachęcam do komentowania :)

      Impreza halloweenowa wbrew pozorom należała do najbardziej normalnych. Poza zamieszaniem z Arianą, małą kłótnią o lepszy kolor włosów dla elfów i oburzeniem Toma, który wzięty został za zwykłego rycerza, nic takiego się nie działo.

         Po wolnym tańcu Madzia zatańczyła jeszcze kilka razy, ale ani razu z Nathem, który trzymał się raczej na uboczu. Monika przez swój ciasny syreni ogon omijała parkiet szerokim łukiem, a i do baru nie zaglądała zbyt często. Miło jej się jednak gawędziło z Jayem i Olgą, a nawet spotkanie z Ryanem nie było aż tak niezręczne, jak to sobie wyobrażała, głównie dlatego, że zajęty był rozplątywaniem supłów w długiej blond peruce i na jej pytania o trasę odpowiadał raczej lakonicznie.

         Pewne było jednak, że Wredne Zalotki oficjalnie zadebiutowały na salonach i mimo iż Irene musiała wrócić do domu wcześniej, bo nadgarstek zaczął ją boleć, wieczór można było zaliczyć do udanych. Po imprezie Madzia nie wróciła do domu. Maja zaprosiła ją do siebie, a że Polki na obczyźnie musiały trzymać się razem, osiemnastolatka zgodziła się bez wahania. Następnego dnia przy obiedzie, albo późny śniadaniu, Madzia opowiedziała przyjaciółce o niezręcznej rozmowie z Nathem, o swoim planie odnośnie wzbudzenia w nim zazdrości, który został zduszony w zarodku i o tym, że próbowała porozmawiać o uczuciach byłego chłopaka z jego siostrą, ale brutalnie przerwał im Tom. W wyniku tego incydentu, Madzia nadal nie wiedziała na czym stoi. Zasugerowane przez Natha zerwanie z Arianą dawało nadzieję, ale nic nie było oficjalnie potwierdzone. No a jeszcze był Tony, którego dziewczyna nie chciała urazić. Irene miała rację, niedobrze było bawić się jego uczuciami. Zdała sobie sprawę, że nawet jeśli tego nie chciała, z każdym kolejnym spotkaniem dawała przyjacielowi nadzieję na coś więcej. Z drugiej strony powiedzenie mu wprost nie wchodziło w grę. Złamałaby mu tym serce, a ponad wszystko nie chciała stracić tak wspaniałego przyjaciela. Tony był jedną z najlepszych osób, jakie w życiu spotkała. Bardzo chciała, żeby był szczęśliwy, ale szczęście z nią nie wchodziło w grę. Szczególnie, kiedy na horyzoncie nadal był Nath, który, przy dobrych wiatrach, o tej godzinie był już singlem. Podczas swojego pobytu w Anglii dziewczyna jednak już dawno przekonała się, że ciężko liczyć tutaj na pomyślne wiatry. Brytyjskie wody teraz były wzburzone jak nigdy.

         Monika zlądowała w swoim mieszkaniu około czwartek, mimo iż jej siostra i przyjaciele deklarowali, że zostaną jeszcze dwie godziny na imprezie. Rudowłosa była jednak tak wyczerpana, że nie dała namówić się na przeciąganie fiesty. Zasnęła w momencie, w którym jej głowa dotknęła poduszki i spała twardym snem przez bite dziesięć godzin.

         Kiedy rano wzięła prysznic i doprowadziła się do porządku zorientowała się, że od dwóch godzin Luiza i Karolina na zmianę próbowały się do niej dodzwonić. Zamierzała skontaktować się z nimi później, najpierw chciała dowiedzieć się, jak się czuje jej siostra, ale o żadnym dzieleniu się wrażeniami nie było mowy, gdyż telefon jeszcze raz zawibrował. Zdjęcie uśmiechniętej od ucha do ucha Luizy, które wyświetliło się na ekranie telefonu wywołało u Moniki chichot. Szybko odebrała, żeby nie narazić się na wrzaski. Niestety i tak dostało jej się po uszach.

- Czy ty nigdy telefonu nie odbierasz?! - krzyknęła blondynka w słuchawkę, którą Monika musiała odsunąć z dala od twarzy, by nie ogłuchnąć.

- Miałam wyłączony dźwięk. I spałam - wytłumaczyła się zdawkowo. - A dlaczego ty jesteś taka rześka?

- Ryan wrócił, to nie mam czasu leniuchować - wyjaśniła Lou. - Ale kij z nim, mam newsa.

- Ploteczki przede wszystkim. Mów, o co chodzi i nie każ mi zgadywać.

- Siedzisz?

         Monika rozejrzała się wokoło. Chwilowo nie było pod ręką żadnego siedziska, więc posłała przyjaciółce półprawdę.

- No… powiedzmy.

- Pewnie stoisz, ale mniejsza. Jak się wywalisz jak długa, to sama będziesz sobie winna. Zgadnij, kto nas dziś odwiedził?

- Mówiłam, że nie będę zagadek rozwiązywać. Nie możesz po prostu powiedzieć?

- Nie.

- Dobra. Max?

- Nie.

- Tom?

- Nie. Czy ty znasz tylko członków The Wanted?! - zirytowała się Luiza.

- Danny Jones?

- Jezu, to twój kumpel. Dobra, powiem ci, bo nigdy nie zgadniesz. Przyszedł Joel. Przed dwunastą normalnie zapukał do drzwi jak gdyby nigdy nic. Karolina otworzyła, bo ja spałam. Właściwie to mnie obudził. I jak on to powiedział, Karola? - Blondynka zwróciła się do przyjaciółki, która czatowała przy słuchawce, a ta przejęła komórkę i wyjaśniła.

- "Hej. Jest Monica?". Rozumiesz?! - dokończyła szatynka. Po drugiej stronie słuchawki panowała cisza. - Jesteś tam?

- Jestem.

- Byłam w szoku, nie wiedziałam, że Luiza zataiła przed Ryanem fakt, że już z nami nie mieszkasz. I nie wiedziałam, co powiedzieć. Okłamać go, że cię nie ma, czy powiedzieć, że się wyprowadziłaś.

- A wtedy wstałam ja i powiedziałam "proszę, proszę, kogo widzą moje oczy, a oto i zdrajca we własnej osobie".

- Nie powiedziałaś tego, Lou.

- Ale chciałam, to prawie tak, jakbym powiedziała.

- Wstała, zobaczyła go w progu i mnie milczącą i nieogarniającą sytuacji. Powiedziała, że Ryan jeszcze śpi, a on na to, że nie przyszedł tu dla Ryana. No i wtedy Lou powiedziała: "jeśli dla twojej byłej dziewczyny, to chyba byłby dobry moment, żeby cię poinformować, że od dawna z nami nie mieszka". Słuchasz mnie w ogóle?

- Tak, tak - zapewniła drżącym głosem Monika. - Mów dalej.

- Powiedział, że dzwonił do ciebie z trasy, ale zablokowałaś jego numer, a gdy dzwonił z innego, nie odbierałaś - kontynuowała Karolina. - Dlaczego nie mówiłaś?!

- A skąd miałam wiedzieć, że to on dzwoni? Nie odbieram nieznanych numerów. Kiedyś dzwonili do mnie z jakiegoś towarzystwa ubezpieczeniowego, a kobieta miała taki akcent, że nic nie mogłam…

- MONIKA!

- No co?

- Ty zablokowałaś jego numer, a on chciał z tobą porozmawiać. Nawet jeśli miał co do twojej wierności wątpliwości, to najwyraźniej chciał sobie coś wyjaśnić. Musisz z nim pogadać.

- Chyba nie podałyście mu mojego adresu? - spytała przerażona rudowłosa.

- Co z tobą jest?! Ilekroć nie wyjdzie ci z facetem uciekasz przed nim i się chowasz. Nie, nie podałyśmy mu twojego adresu. Powiedziałam, że jeśli będziesz chciała się odezwać, to to zrobisz. Ale jeśli o mnie chodzi "zbrodnia" Joela wydaje mi się mała i błaha i byłabym wniebowzięta, gdybyś się z nim pogodziła.

- JA TEŻ!!! - wrzasnęła Luiza.

- Skąd wiecie, że on tego chce?

- Bo miał zbolałą minę, a kiedy usłyszał, że tu nie mieszkasz, to normalnie się popłakał! - odpowiedziała Luiza.

- Wcale się nie popłakał - poprawiła ją Karolina. - Ale było mu przykro. Myślę, że sobie wszystko poukładał w głowie i zrozumiał, że cię kocha i…

- Sama nie wiem. Nie chcę się na nic nastawiać, żeby znowu nie cierpieć - westchnęła Monika.

- A więc jest nadzieja! Nie mówi nie! - krzyknęła Karolina i po drugiej stronie słuchawki Monika usłyszała przybicie piątki.

- Możecie mówić ciszej? To wasz sąsiad.

- Już niedługo. Zapomniałyśmy mówić, ale nasza umowa najmu obowiązuje tylko do końca roku. Potem nowy właściciel kamienicy zrobi z niej hotel i wszyscy rozejdziemy się w swoje strony…

- Wiecie, co? To nie jest rozmowa na telefon. Może spotkamy się dzisiaj w barze Black Velvet i porozmawiamy jak za starych, dobrych czasów?

- Ona wraca do żywych!!! - krzyczała po drugiej stronie słuchawki Luiza, a Karolina zachichotała i jej przerwała.

- Spotkanie nam pasuje. Dziś o 20?

- Niech będzie. Stawiam pierwszą kolejkę.

         Monika pożegnała się z przyjaciółkami i odłożyła telefon. Żałowała, że mimo ostrzeżenia nie usiadła. Nogi trzęsły jej się, jakby były z galery, na nowo odżyła nadzieja, której iskierki sukcesywnie gasiła w sobie przez prawie dwa miesiące. Nie chciała cierpieć, ale czy na pewno dobrym sposobem, aby do tego nie dopuścić było odpychanie od siebie szansy na miłość?

*

- Możemy o tym nie rozmawiać? Przyszłyśmy się zabawić - oświadczyła Monika, dopijając duszkiem piwo z butelki do końca i stawiając je na blacie barowego stołu tak, że aż huknęło.

         Karolina i Luiza od kilku godzin próbowały skłonić ją do zeznań, ale jak tylko wypiła pierwszego drinka, uznała, że zamiast rozmawiać, lepiej będzie jeśli się zabawi.

- A co ze słowami "może spotkamy się w barze Black Velvet i porozmawiamy jak za starych, dobrych czasów"? - dopytywała się Karolina, a jej rudowłosa przyjaciółka wywróciła oczami.

- No to może potańczymy jak za starych, dobrych czasów? Nie pamiętam, kiedy ostatnio razem tańczyłyśmy…

- Z Luizą tańczyłaś w noc, w którą uratowałyśmy ją przed gwałtem.

- Gwałt. Słowo, które powinno zabić atmosferę błogości i swawoli, a jednak… nadal chce mi się tańczyć! - oświadczyła żywiołowo Monika.

         Wypiła już dwa drinki i ze trzy piwa. Była ostro wstawiona, ale czuła się świetnie. Alkohol nie zamroczył ją jeszcze do tego stopnia, że popadła w melancholię. Była podchmielona w dość uroczy, ale i upierdliwy sposób, przytulając to jedną, to drugą przyjaciółkę, śpiewając głośno i tańcząc nawet na siedząco.

- Pójdę do baru. Chcecie coś? - zapytała w końcu Monika, a Karolina spojrzała błagalnie na Luizę, by nie wyjść na zabójcę imprezowego nastroju. Blondynka postanowiła wybawić współlokatorkę.

- Dobra, piękna. Wypiłaś już za dużo. Jest dopiero dziesiąta, ale chyba odwieziemy cię taksówką do mieszkania.

         Monika zupełnie zignorowała przyjaciółkę i ruszyła w stronę baru. Luiza popędziła za nią, a Karolina pilnowała toreb i z przerażeniem obserwowała, co wydarzy się dalej. Przy barze Luiza próbowała wyperswadować pijanej rudowłosej kolejne drinki, ale ta była nieugięta. Stanęła w kolejce i zamówiła. Obok siebie miała jakiegoś barczystego kolesia z piwem w ręku, którego jak gdyby nigdy nic puknęła w ramię, a gdy się odwrócił, wskazała na Luizę.

- Poznałeś już Lou? - spytała beztrosko i zanim blondynka zdążyła otworzyć usta, Monika porwała podanego jej drinka i ulotniła się, zostawiając przyjaciółkę z wyszczerzonym kolesiem, który właśnie informował nową znajomą, że "nie miał przyjemności".

         Monika ze świeżym drinkiem w dłoni klapnęła na siedzeniu koło Karoliny i zachichotała. Już po chwili dołączyła do nich rozwścieczona Luiza.

- Serio, Monia?! Patenty z "Jak poznałem waszą matkę?" chcesz odwalać?!

         Dziewczyna nie była skora by odpowiadać, bo wychyliła pół drinka i usłyszawszy, że wraz z wybiciem dziesiątej rozpoczął się wieczorek karaoke, wstała z miejsca i zdjęła marynarkę.

- Jak moje cycki? - spytała, łapiąc piersi w dłoni i je poprawiając.

- Oba i na miejscu. Ale dlaczego pytasz? - zdziwiła się Karolina, ale nie musiała długo czekać na odpowiedź.

         Monika odrzuciła długie włosy do tyłu i ruszyła do DJ'a, aby zapowiedzieć numer, który zamierzała wykonać.

- Czy myślisz, że ona… - zaczęła Luiza i nie zdążyła dokończyć, bo z głośników zabrzmiało "I Will Survive" w wersji Pussycat Dolls.  

- Chyba nadal chce pokazać, że przetrwa mimo zerwania - westchnęła Karolina i obie załamały ręce, widząc jak ich przyjaciółka zaczyna piosenkę spokojnie, by potem tańcować z mikrofonem na kablu, który przy przejściu ją przerósł.

         Wygibasy zakończyły się niemal tragicznie, gdy kostka owinęła jej się o kabel, a statyw stał się przeszkodą nie do pokonania. Dziewczynie zawirowało w głowie i spadła z metrowego podwyższenia sceny. Ku swojemu zdziwieniu nie wylądowała jednak twardo na ziemi. Muzyka urwała się w pół nuty, Karolina i Luiza przejęte i zasapane dobiegły do niej w mgnieniu oka, ale on był szybszy.

         Przez dłuższą chwilę do dziewczyny nie docierało, że to Joel ją złapał, zanim grzmotnęła o parkiet. Trzymał ją w ramionach dokładnie tak samo jak w momencie, w którym go poznała. Tyle że teraz nie miała na sobie sukni ślubnej należącej do innej kobiety, ale czarny strój, jak bardzo pasujący do jej nastroju. Kiedy przypomniała sobie, dlaczego tak wlewała w siebie alkohol, wyrwała się z uścisku byłego chłopaka i wróciła do stolika.

- Ryan powiedział, że tu przyszliście. Chciałem z nią porozmawiać - wytłumaczył się Joel przed dziewczynami.

- Spóźniłeś się o jakieś dwa piwa i jednego drinka - odpowiedziała Karolina. - Teraz już dwa drinki - dodała, widząc, że Monika opróżnia kupiony przed swoim scenicznym popisem procentowy napój.

- Chyba powinna wrócić do domu. Mogła zrobić sobie krzywdę - zauważył chłopak. - Zadzwonię po taksówkę.

         Dziewczyny w milczeniu pokiwały głową. Kiedy z trudem udało im się zaprowadzić przyjaciółkę do łazienki i opłukać jej twarz, oczy Karoliny zaświeciły jak iskierki.

- Knujesz jakiś szatański plan? - zagadnęła Luiza. - I pewnie to ma coś wspólnego z Joelem, tak?

- Nic nie knuję, ale… niech on ją odwiezie, co ty na to?

- Jak wytrzeźwieje to nas zabije, że powiedziałyśmy mu adres i pozwoliłyśmy mu z nią jechać.

- Najpierw nas zabije, ale potem wycałuje - zapewniła Karolina. - Znam ją prawie całe życie. To jedyny sposób, żeby z nim porozmawiała.

- Jest zalana w trupa, nic nie będzie kontaktować. Zresztą, perspektywa bycia zamordowanym, a potem zacałowanym do mnie nie przemawia.

         Luiza założyła ręce na piersiach. Posadzona na klapie w kabinie Monika wpatrywała się w swój dekolt i raz po raz poprawiała biust. Blondynka przewróciła teatralnie oczami.

- Widzisz? Zalana w pestkę.

- Gdzie moja marynarka? - spytała Monika, a Karolina popatrzyła na Luizę spode łba.

- I oto Ewa spostrzegła, że jest naga.

- Co ty gadasz?

- Nieważne. Mieszka pół godziny drogi stąd. Zanim dojedzie, wytrzeźwieje.

- I puścisz ją z tym zboczeńcem?!

- Z jakim zboczeńcem? - zaciekawiła się Monika, ale Karolina zakazała Luizie mówić cokolwiek.

         We trzy wyszły z damskiej toalety. Przed drzwiami do klubu czekał na nich Joel.

- Taksówka już jest - oznajmił, wskazując na pojazd dwa metry dalej. - Upewnijcie się, że zaśnie, zanim wrócicie do siebie.

- Właściwie… - zaczęła Karolina. - Tak sobie pomyślałam, że bez sensu jest, żebyśmy jechały z nią, skoro mieszkamy o rzut beretem stąd.

- On też, geniuszu - prychnęła Luiza. - Nasz sąsiad, pamiętasz?

- Och, po prostu weź ją i…

- Mogę sama wrócić, nie jestem pijana - obwieściła Monika, potykając się o własną nogę. - I nadal nie mam marynarki.

         Joel podał jej element garderoby zostawiony przy stoliku, który opatrznie zabrał z klubu.

- Dzięki. I arrivederci! - Monika pożegnała się i chwyciła za klamkę jakiegoś samochodu. Drzwi nie ustępowały, więc spojrzała zdziwiona na Karolinę, która z rozbawieniem wskazała jej taksówkę dwa metry dalej. - Och - westchnęła Monika. Wygładziła spodnie i ruszyła w stronę wspomnianego transportu.

- Kochana, Joel cię odwiezie. My musimy jutro rano wstać do pracy.

- Sama pojadę!

         Monika usadowiła się w taksówce, ale kierowca nie wydawał się zbyt chętny, by ruszyć z miejsca. Dopiero gdy Joel wsiadł obok swojej byłej dziewczyny, popatrzył na niego, a kiedy otrzymał sygnał skinięciem głowy, odpalił silnik.

- To dokąd? - zapytał, a Monika, zanim się zorientowała, podała mu swoje nowe miejsce zamieszkania.

         Droga z baru była dość długa. Przy uchylonym oknie zaczęło docierać do niej, kto siedzi bez słowa na siedzeniu obok, co wyprawiała w klubie i jak złapał ją, gdy spadała ze sceny. Myśli przelatywały jej przez głowę z prędkością światła. Nie miała pojęcia, w jaki sposób się pożegnać i czy w ogóle to zrobić. Nie miała pojęcia jak wybrnąć z faktu, że znał już jej adres. Nie miała pojęcia, co robić.

         Złapała za telefon i zobaczyła dwie wiadomości. Jedna z nich była od Madzi, która informowała, że zostaje u Mai na drugą noc, razem ze wszystkimi Wrednymi Zalotkami. Druga była od Karoliny, która nakazywała jej "nie robić nic głupiego" i "zadzwonić, jak tylko się obudzi".

         Monika ani się obejrzała, a znaleźli się przed jej blokiem. Nie była już pijana, ale nadal nieco oszołomiona alkoholem. Nie odzywała się w nadziei, że uda jej się zasnąć, ale zmęczenie nie przychodziło, by zebrać żniwo. Była zbyt nabuzowana.

- Możesz już iść, pa! - pożegnała się przed budynkiem, gdy on płacił taksówkarzowi.

- Nie uciekniesz mi tak łatwo.

- Mogłeś wracać tą taksówką do siebie.

- Muszę się upewnić, że odstawię cię bezpiecznie pod same drzwi - oświadczył śmiertelnie poważnie Joel i otworzył przed Moniką drzwi. - Złapię kolejną taksówkę.

- Jak sobie chcesz. - Dziewczyna wzruszyła ramionami i ruszyła po schodach.

         Czuła na sobie spojrzenie byłego chłopaka, więc przyspieszyła kroku i już po chwili mocowała się z zamkiem. Klucze spadły jej na ziemię, a ona zaklęła i jeszcze raz spróbowała umieścić je w drzwiach, ale szło jej dość opornie, kiedy on stał obok i obserwował ją z rozbawieniem.

- Pomóc ci?

- Potrafię uporać się z wejściem do własnego mieszkania.

- Nie wątpię. Ale może lepiej zapukaj. Obudzisz siostrę, ale wejdziesz do środka przed świtem.

- Madzia nocuje u koleżanki. A do świtu jeszcze sporo czasu - oświadczyła Monika i udało jej się otworzyć, co przyjęła z niewątpliwą ulgą. - No. Pora kończyć twój szarmancki gest. Dotarłam bezpiecznie. Dobranoc.

         Monika wyszczerzyła zęby w czymś, co w jej założeniu miało przypominać uśmiech, ale było raczej szczękościskiem. Kiedy próbowała zamknąć drzwi, poczuła opór. Joel wsunął nogę między nie a framugę i spojrzał na nią wzrokiem zbitego szczeniaka.

- Nie masz nic przeciwko, żebym skorzystał z łazienki? - spytał, zaglądając do środka.

- Eeee… Ja…

- No co ty, boisz się mnie?

- Dobra, właź - westchnęła zrezygnowana.

         Kiedy jednak drzwi trzasnęły, przekonała się, że Joel bynajmniej nie zamierzał korzystać z łazienki. Poczuła jak z delikatnością i niecierpliwością zarazem przyciska swoje wargi do jej warg. Nie przerywając pocałunku, drżącymi dłońmi zaczęła rozpinać guziki przy jego koszuli. Pragnęła jego dotyku na swoim ciele, pragnęła jego pocałunków, ale niczego nie pospieszała. Przerwał pieszczotę i spojrzał na nią, jakby nie dowiedział, że poczyniła tak zdecydowane kroki. Wplotła ręce w jego włosy i pocałowała go głęboko i namiętnie. Kiedy ich wargi na krótką chwilę się od siebie oderwały, przycisnął nos do jej policzka. Poczuła jego przyspieszony oddech na szyi.

- Jesteś tego pewna? - spytał zdławionym głosem.

- Jak nigdy - wyszeptała i to przeważyło szalę.

         Jakiekolwiek wątpliwości nim targały, teraz przygarnął ją do siebie i zdecydowanym ruchem ściągnął jej bluzę, którą cisnął na kanapę i wziął się za top. Ona wyswobodziła jego ramiona z krępującej rozpiętej koszuli. Na oślep zaczęli zmierzać do sypialni, raz po raz zatrzymując się, by wymienić namiętne pocałunku. Dziewczyna doskonale widziała w półmroku, w jaki sposób on na nią spogląda. Podobało jej się to uwielbienie. Wyglądał, jakby wygrał los na loterii i zrobi wszystko, żeby nie zmarnować wygranej.

         Kiedy oboje byli już tylko w bieliźnie, delikatnie położył ją na satynowej. Naznaczał pocałunkami jej szyję, obojczyk i dekolt, a ona badała opuszkami palców jego plecy, które poruszały się do rytmu grającego gdzieś za ścianą romantycznej piosenki. Wargi chłopaka przesunęły się na jej ramię, jednocześnie powoli zsunął ramiączko stanika. Potem powoli przesunął się niżej, całując brzuch całkowicie pozbawił ją stanika.

         Ta delikatność doprowadzała ją do szaleństwa. Chciała poczuć go w sobie, chciała, żeby był zdecydowany i nie bał się wziąć tego, co podała mu na tacy. On jednak nie spieszył się. Upajał się każdą sekundą, rozpalał ją od środa.

         Ręce, którymi błądziła po jego plecach zsunęła niżej, sięgając bokserek, które zaczęła powoli zsuwać. Nie protestował. Zadowolona, że udało jej się przejąć inicjatywę i przyspieszyć akcję, pocałowała go w szyję. Dłońmi muskała wewnętrzne strony jego ud i przyciągała jego biodra do siebie. Uśmiechnęła się, gdy poczuła, jak jego ciało przeszywa dreszcz.

         Usiadła i językiem zaczęła kreślić kółka na jego podbrzuszu, kierując się coraz niżej. Zatrzymał ją, zanim dotarłam do miejsca przeznaczenia. Złapał jej podbródek i zmusił, żeby na niego spojrzała. Patrzył na nią z taką… miłością. Bo była to miłość, nie tylko pożądanie. Nie rozumiała, skąd u niego takie uczucia, oddanie, tęsknota… Pragnął jej, było to oczywiste, a jednak było coś jeszcze, co bardzo jej się spodobało. Cokolwiek zaszło między nimi wcześniej, poszło w niepamięć.

         Joel złożył powolny i długi pocałunek na jej ustach i znalazł się tuż nad nią na łóżku. Pozwoliła mu przejąć inicjatywę. Przylgnęła do niego i nagimi piersiami ocierała się o jego tors. Jego ciężar w ogóle jej nie ciążył, chciała go poczuć w sobie, natychmiast. Miała przyspieszony i urywany oddech, którego wreszcie zdecydował się wysłuchać. Całował jej płatek uszny i powoli zsuwał jej figi, które wylądowały gdzieś w ciemnych czeluściach pod łóżkiem.

         Dłonią przejechał od biodra do uda i zatrzymał się w zagłębieniu kolana, by lepiej ułożyć się między jej nogami. Jęknęła z rozkoszy, kiedy gładził jej nogę, podczas gdy doskonale czuła go TAM. Był tak samo gotowy jak ona, a jednak nadal nie poczynił żadnego kroku. Oplotła jego biodra nogami i wpiła paznokcie w jego plecy.

         Wtedy poczuła, jak powoli w nią wchodzi i wydała z siebie przeciągłe westchnienie rozkoszy. Poddawała się rytmowi, który nadawał, mimo iż poruszał się wolno, jakby rozkoszował się każdą chwilą. Ukryła twarz w jego ramieniu, na szyi czuła jego przyspieszony oddech. Odgarnął jej długie włosy z twarzy i złożył na jej ustach pocałunek. Patrzył jej głęboko w oczy, a ona zagryzła wargę. Przyspieszył, jakby zrozumiał jej niewypowiedzianą prośbę. Ich usta po raz kolejny złączyły się z wielką mocą, a jego pchnięcia były szybsze, mocniejsze i głębsze.

         Próbowała zdławić jęki, nie dać po sobie poznać, jak na nią działa, ale reakcje organizmu były silniejsze. Słyszała, że i on nie jest w stanie się pohamować. Napływała oczekiwana fala rozkoszy. Nie przerywał kontaktu wzrokowego, raz po raz całując jej usta i brodę. Kilka mocniejszych pchnięć doprowadziło ich do spełnienia w tym samym momencie. Przepełniony emocjami jęk rozkoszy połączył się w jedno.

         Dziewczyna wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, a on posłał jej zmęczony, ale pełen szczęścia uśmiech, dzięki czemu oczy jej rozbłysły. Powoli wysunął się z niej i przytulił się do jej pleców, jedną rękę wsuwając pod jej głowę. Sięgnął po zwiniętą w nogach łóżka kołdrę i przykrył ich nagie sylwetki. Oddechy powoli się wyrównywały, a ona miała w głowie mętlik, ale w tej chwili nie chciała myśleć o niczym innym niż o spełnieniu, które napełniło ją spokojem.

         Spała twardo, jak chyba nigdy. I nie miało to nic wspólnego z poduszką z jego ręki, bo czuła pod głową miękką i puchową, widocznie sama zmieniła w nocy pozycję, zupełnie o tym zapominając. Budziła się powoli, jakby dopadł ją kac rozkoszy, o ile coś takiego w ogóle istniało. Niepokoił ją niezręczny poranek. Nie była rodzajem dziewczyny, która szła do łóżka z facetem pod wpływem impulsu. A jednak poprzedniego wieczora nie mogła się pohamować. Czy Joel może się liczyć jako jej chłopak, mimo iż po kłótni niewątpliwie zerwali, a potem nie dawał znaku życia, gdy wyjechał w trasę z zespołem? A może była to przygoda na jedną noc?

         Kochała się z facetem, który strasznie ją zawiódł, kiedy jej nie uwierzył, ale mimo tego, nie czuła się źle. Była… szczęśliwa. Cóż, a przynajmniej więcej niż zadowolona. Była przekonana, że głupkowaty uśmieszek pałętał jej się po twarzy. Usiadła na łóżku dość gwałtownie, w nadziei, że odpływ krwi spowoduje przywrócenie jej normalnej miny.

         Gdy przekręciła głowę, natrafiła na jego wzrok. Musiał nie spać od dłuższego czasu, ale nie chciał jej budzić, tylko przyglądał jej się z boku, z ręką podpartą na łokciu.

- Dzień dobry - przywitał się beztrosko, pochylając się i całując ją w nagie ramię.

         Zupełnie jakby noc, którą wspólnie przeżyli nie miała miejsca, Monika w pośpiechu pochwyciła rąbek kołdry i zakryła się pod samą szyję.

- Dzień… dobry - odpowiedziała z nutą wahania.

         Joel wyglądał na rozbawionego.

- Jeśli nie jest dobry, mogę się postarać, żeby był.

- Słucham?

         Chłopak pochylił się i chciał ją pocałować, a ona uskoczyła tak, że gdyby nie okno, które było tuż przy łóżku, spadłaby na ziemię.

- Wczoraj sama się na mnie rzucałaś, a dzisiaj uciekasz? - spytał zdziwiony chłopak. - Dam ci chwilę na dojście do siebie przed powtórką.

- Przed czym?

         Posłał jej łobuzerski uśmiech i wstał z łóżka, nie bacząc, że jest nagi.

- Co chcesz na śniadanie? - zapytał jak gdyby nigdy nic.

- Jajecznicę - odpowiedziała zrezygnowana. - Ale załóż coś na siebie, ok?

- Ok.

         Podszedł do łóżka i pochylił się, by wyciągnąć spod niego swoje bokserki, które wciągnął w zastraszającym tempie, ukrywając swoje przyrodzenie przed jej wścibskim spojrzeniem. Bawiła go cała sytuacja, pochylił się i cmoknął Monikę w czoło, a potem wyszedł, pogwizdując.

         Chciała nakryć głowę poduszką i czekać, aż się obudzi, ale nie był to sen. Jedynym sensownym rozwiązaniem wydało jej się wzięcie prysznica. Weszła do kabiny i puściła ciepłą wodę, która koiła nerwy, ale nie oddalała myśli. Umyła głowę i zęby i nałożyła najgrubszy szlafrok, jaki miała. W tej chwili nie chciała, by jej siostra wróciła, bo mogłaby wyciągnąć jakieś wnioski. No właśnie, jakie? W końcu były to fakty, nie wnioski. Aby zagłuszyć myśli, dziewczyna postanowiła podśpiewywać.

- La la la la la la la la la la, I'm glad you came! - zawodziła, wychodząc z łazienki i udając się do kuchni.

         Zamilkła, gdy znalazła się dość blisko Joela, który krzątał się przy blacie i merdał jajka w miseczce.

- Nie musisz przestawać, nie przeszkadza mi twoje zawodzenie - oświadczył.

- Ja ci dam zawodzenie.

- Żartuję, nie śpiewasz tak źle. Uszy mi jeszcze nie krwawią. - Joel uśmiechnął się, wylał masę jajeczną na patelnię i z pochwyconej w pośpiechu chochli uczynił mikrofon, do którego sam zaczął śpiewać, tym razem "Lightning" w nieco zmienionej przez siebie wersji. - "Just you and me and the goats in the bathroom"!

- Co? Kozy w łazience? Nie tak leci ta piosenka - zwróciła mu uwagę dziewczyna.

- Wybacz, wiem, że lubisz takie chłopięce granie, ale nie jestem zaznajomiony z wszystkimi tekstami The Wanted. To by było dość dziwne, mimo iż kumpluję się z chłopakami - usprawiedliwił się. - Może lepiej ty pośpiewasz?

- A może lepiej zajmiesz się swoimi jajkami?

- Wolę tymi na patelni - oznajmił Joel, szczerząc zęby, a Monika mimowolnie się roześmiała.

- I o to chodzi! Wiedz, że robię sobie z ciebie żarty nie po to, by być złośliwym, tylko żeby usłyszeć twój śmiech.

- Acha.

         Chciała roześmiać mu się prosto w twarz, ale była zbyt zawstydzona tym, co wyrabiali w nocy, więc ugryzła się w język. Joel zachowywał się natomiast nad wyraz naturalnie. Krzątał się po kuchni, pogwizdywał radośnie i nie czuł się skrępowany nie tylko wspomnieniem minionej nocy, ale i faktem, że był w samych bokserkach. Monika rozważała nakazanie mu włożenia szlafroka, ale w mieszkaniu były tylko damskie, w których wyglądałby komicznie. Sama natomiast otuliła się szczelniej i przypomniała sobie, jak zadziałał na nią, kiedy pocałował ją pierwszy raz w mieszkaniu w kamienicy. Po ciele przebiegł jej dreszcz, więc wzdrygnęła się, mając nadzieję, że tego nie widział i wstawiła sobie wodę na herbatę.

- Lubisz gwiazdy? - zagadnął chłopak, kiedy Monika nieobecnym wzrokiem zerkała na czajnik elektryczny.

- Co?

- Nie mam na myśli celebrytów, choć i to miałoby sens, ale chodzi mi raczej o gwiazdy na niebie - wyjaśnił Joel.

         Monika spojrzała na niego spode łba. Zamierzała rzucić jakąś uwagę o tym, że wcale nie ma jakiejś zboczonej skłonności do sławnych chłopaków, o którą najwyraźniej była posądzana. Język plątał jej się jednak w ustach, więc tylko przygryzła wargę i zakryła twarz luźnymi pasmami włosów wokół twarzy.

- Gwiazdy jak gwiazdy - prychnęła. - Nic pewnego. Są oddalone o miliony lat świetlnych i kiedy je obserwujemy, mogą być tylko cieniem dawnych siebie. Ich światło dociera do nas z opóźnieniem, być może przestały już istnieć, a my żyjemy złudzeniem, że gwieździste niebo jest takie romantyczne… - wyrzuciła z siebie jednym tchem.

         Joel wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- A więc je lubisz. To świetnie. Co powiedz na wspólne oglądanie Południowych Taurydów? Jutro piąty listopada, ma być największe natężenie.

- Chcesz wyrwać laskę na kilka meteorytów na godzinę? Prędzej zasnę niż będzie to dla mnie odpowiednia rozrywka.

         Chłopak nieco sposępniał. Wziął się za mieszanie jajecznicy, którą uznał za gotową, bo zdjął ją z palnika i zaczął nakładać na dwa talerze. W milczeniu postawił przed dziewczyną jej porcję i wziął się za zajadanie swojej. Monika zbita z tropu zalała sobie herbatę i również zajęła miejsce przy kuchennym stole.

- Nie odgryziesz mi się? - spytała zdziwiona.

- A co mam powiedzieć? Ciężko cię zadowolić. Mogłem potajemnie zaplanować piknik w romantycznym miejscu wzbogacony o oglądanie gwiazd. Wtedy zapewne marudziłabyś, że ci zimno. Mogłem zaproponować dodatkowe umilenie czasu moimi pocałunkami, ale one również są w stanie cię zirytować, co wynika z moich obserwacji. Mogłem wreszcie powiedzieć, że Południowe Taurydy spadają stosunkowo rzadko, ale za to jarzą się jasnym blaskiem i łatwo je wypatrzyć. A pięć meteorytów na godzinę to pięć życzeń do spełnienia, ale jeśli ci mało, ja mogę spełnić ich znacznie więcej. Pewne jest jednak, że "laskę wyrwałem" już wczoraj wieczorem i gdybym chciał, mógłbym na tym poprzestać.

- To dlaczego nie poprzestaniesz?! - uniosła się Monika. - To nie tak, że wczorajsza noc coś znaczyła. Byliśmy podpici, daliśmy się ponieść chwili. Wiemy, jak to się skończy, więc nie musisz mi proponować wspólnego oglądania gwiazd, nie musisz mi robić śniadania i nie musisz się uśmiechać.

- Wiem, że nie muszę. Robię to, bo chcę. Tobie się to pewnie rzadko zdarza.

         Nie zamierzała skomentować jego słów. Gdyby powiedziała, że również robi to, co chce, pośrednio przyznałaby się, że chciała tego, co między nimi zaszło. A niezależnie jakie namiętności targały nią dnia poprzedniego, nie mogła tego chcieć. Nie po tym, jak ją skrzywdził, nie wierząc w jej zapewnienia niewinności.

- Wrócisz do siebie, zanim przyjdzie moja siostra?

- Ach. Więc teraz nasz romans będzie sekretem?

- My nie mamy romansu.

- Acha, a to wczoraj to wypadek przy pracy? A myślałem, że to faceci są zwolennikami przygód na jedną noc.

- Nieważne. Nie powiesz nic mojej siostrze na parapetówce? Byłoby dziwne, gdyby…

- … wiedziała, co się działo pod jej dachem. W porządku nie powiem.

- Dzięki.

-  Nie dokończyłem. Nie powiem, jeśli jutro obejrzysz ze mną deszcz meteorytów.

- To nie jest żaden deszcz! Pięć meteorytów na godzinę!

- Postaram się zabawić cię rozmową. Albo czymś innym…

- Zastanowię się, ok?

- W takim razie zjem i zaraz się zmywam. I wpadnę po ciebie jutro wieczorem.

         Monika teatralnie wywróciła oczami.

- Powiedziałam "może". I to tylko dlatego, że mnie szantażowałeś.

- Na ciebie trzeba mieć jakiś sposób - odpowiedział z uśmiechem Joel i wziął się za kończenie jajecznicy, tym razem w ciszy.

         Dziewczyna natomiast nie potrafiła go rozgryźć. Zachowywał się aż nazbyt beztrosko, co ją niepokoiło. Niepokoiła ją też przyszłość, tak niepewna, jak to, czy gwiazdy widziane na niebie jeszcze istnieją. Pewne było jednak, że bardzo potrzebowała życzenia podarowanego przez spadającą gwiazdę. Nade wszystko chciała być szczęśliwa.