Rozdział 58 - "Przeprowadzka"

Dziewczęta! 

Tradycyjnie bardzo Wam dziękuję za komentarze - stałym i nowym czytelniczkom, a także anonimom.
W weekend zajrzę na Wasze blogi i zostawię po sobie ślad, a teraz... ciąg dalszy.

Anonimowy - choć sama jeszcze nie wiem, jak opowiadanie się skończy, podpowiem, że nie należy porzucać nadziei co do Madzi i Natha. Niektóre z Was są na dobrym tropie co do tych postaci.

Frimay - cieszę się, że się w końcu przemogłaś i skomentowałaś :) Dzięki Waszym komentarzom mogę pokierować opowiadaniem tak, by Wam się spodobało.

Madeleine - parę linijek? Twoje komentarze zawsze są wyczerpujące, za co Ci bardzo dziękuję. Motywujesz mnie do pisania jak nikt inny. A co do Irene, to nie tylko jeszcze pokaże pazurki, ale będzie jej więcej już za jakiś czas :)

Pozdrawiam,
Jaycee.

         Karolina i Luiza wróciły z pracy dość późno, ze względu na remanent. Wielkie było ich zdziwienie, gdy zastały swoją przyjaciółkę "urobioną po łokcie". Monika bowiem zanurkowała pomiędzy kanapą a grzejnikiem i szorowała szpary między panelami z nadgorliwością, która nasuwała niepokojące wnioski.

- Dobrze się czujesz? - zagadnęła szatynka, podchodząc do swojej przyjaciółki, która nie zareagowała.

- Ma słuchawki w uszach, trzeba głośniej - westchnęła Luiza. - MONIKA, CO TY ROBISZ?! - zawyła na fulla, tak że jej współlokatorka podniosła się gwałtownie i grzmotnęła głową o parapet.

- Aua! Za co to?! - spytała, rozmasowując bolące miejsce.

- Nie słyszałaś, że do ciebie wołamy.

- To jest powód przyprawienia mnie o zawał?

- Nie przesadzaj. - Luiza machnęła ręką. - Powiedz lepiej, o co chodzi z tym czyszczeniem paneli?

         Monika wzruszyła ramionami i odgarnęła włosy z czoła. Karolina dopiero teraz lepiej jej się przyjrzała.

- Jesteś cała spocona! Czy ty zdajesz sobie sprawę, że czyściłaś podłogę aż iskry leciały?

- Nudziło mi się.

- Wydaje mi się to podejrzane… Weź odłóż tę szczotkę i odpocznij. Masz worki pod oczami.

- To akurat od tego, że płakałam - rzuciła od niechcenia Monika, a Karolina upuściła z łoskotem swoją ciężką torbę, by przytulić przyjaciółkę bez pytania. - Hej, ale już mi przeszło.

- Ale… co się stało? Miałaś gorszy dzień? - zaintrygowała się Luiza.

- Można tak powiedzieć. Joel ze mną zerwał.

- CO ZROBIŁ?! - spytał równocześnie dziewczyny.

- Och, to nic. Właściwie to nie wiem, które z nas zerwało, ale…

- Monika! - przerwała przyjaciółce Karolina.

- No co?

- Dlaczego mówisz to tak, jak gdyby nigdy nic?

- Nie będę wypłakiwać sobie oczu po żadnym facecie.

- Ale przecież wypłakiwałaś - słusznie zauważyła Luiza, a Karolina rzuciła jej mordercze spojrzenie.

- Nie pomagasz!

- No to zaparzę rumianek.

- Nie chcę rumianku! - zaparła się rudowłosa. - Chodźmy na karaoke! Albo po prostu na imprezę! Albo…

- Przestań udawać, że cię to nie obeszło! - poleciła Karolina. - Siadaj na kanapę i opowiadaj, o co poszło.

         Monika wzruszyła ramionami.

- Przez przypadek wysłałam do niego sms miłosny, który był przeznaczony dla Jaya.

         Karolina i Luiza wpatrywały się w przyjaciółkę z szeroko otwartymi oczami.

- Co ty zrobiłaś? - spytała w końcu ta pierwsza.

- Znaczy… Nie, ja tego nie zrobiłam. Ale Joel był o tym święcie przekonany, bo przecież fakt, że to sprawka Kathryn jest zbyt nieprawdopodobny, a dupą takiej wiadomości bym nie wystukała, więc…

- Chyba wyprowadziłaś go z błędu? Że… to nie ty napisałaś tę wiadomość? - wypytywała Luiza.

- Wyparłam się, ale nie bardzo go to obeszło. Nie jestem pewna, ale chyba na pożegnanie użyłam słów, według których mogło wyjść, jakbym się przyznawała…

         Karolina nie wierzyła, że jej najlepsza przyjaciółka z takim spokojem i lekkim rozbawieniem opowiada o zerwaniu, które niewątpliwie musiało być dla niej bolesne.

- Zaraz pójdziesz mu wszystko wyjaśnić! - nakazała, łapiąc Monikę za rękę.

- Ha! Wyszedł! Pewnie "oczyścić umysł".

- Albo sprać Jaya na kwaśne jabłko - dodała Luiza, a Karolina po raz kolejny rzuciła jej karcące spojrzenie i wróciła do rozmowy z Moniką.

- Jak tylko Joel wróci, musisz mu powiedzieć prawdę.

- Prawda na niego nie podziałała. Nie chciał wyjść na zdradzanego naiwniaka, to mu tego oszczędziłam.

- Ale ty go nie zdradziłaś!

- Co to za różnica? Skoro mi nie ufa, nie zamierzam się tłumaczyć. Krzyż na drogę.

- Nie wierzę, że tak po prostu chcesz się poddać… Jak to sobie wyobrażasz? Będziecie witać się na klatce schodowej jak gdyby nigdy nic, czy fochać się na siebie do usranej śmierci? - westchnęła Karolina.

- To nie będzie problemem. Rozmawiałam już z siostrą i… Chciałam powiedzieć, że… Jezu, ciężko mi to przejdzie przez gardło, ale wyprowadzam się.

- CO?!

- Tak będzie lepiej. Nie chcę… Mieszkać koło niego.

         Pojedyncza łza potoczyła się po policzku Moniki, ale szybko ją otarła i miała nadzieję, że przyjaciółki wzięły ją za kroplę potu. Decyzja została podjęta i mimo iż ciężko było jej opuszczać mieszkanie, w którym tyle przeżyła, uznała, że tak będzie najlepiej.

           

            Historia niemalże zatoczyła koło. Gdyby na bok odłożyć wszystkie przebyte w Anglii przygody, Magda i Monika wróciły do punktu zero. Były bowiem singielkami i postanowiły zamieszkać razem.

         Karolina i Luiza nie przyjęły informacji o wyprowadzce przyjaciółki z entuzjazmem, ale doskonale rozumiały, że mieszkanie przez ścianę z Joelem w zaistniałej sytuacji to dla niej zbyt wiele. Monika starała się ukrywać swoje uczucia i fakt, że nie mogła sobie poradzić z faktem, że jej chłopak jej nie ufał i nie  uwierzył jej na słowo. Nie uroniła już jednak żadnej łzy i postanowiła wziąć się w garść. Pożegnała Audrey i Nicka i dała się odprowadzić przyjaciółkom do taksówki.

- I co my teraz bez ciebie zrobimy? - spytała Karolina, poprawiając przyjaciółce włosy.

- Coś wymyślicie. Najprawdopodobniej wprowadzicie się do swoich chłopaków i nie będziecie musiały martwić się kulą u nogi, która zalegała z czynszem. - Monika roześmiała się i wzruszyła ramionami.

- Nie zamieszkam z Ryanem! - zaparła się Luiza. - Ten ślub uświadomił mi, że poważny związek w tym wieku to lekkomyślność. Ja chcę, żebyś ty została.

- A mimo iż uda się unieważnić "nie skonsumowany związek" w przeciągu trzech miesięcy, Max się na mnie dąsa i też wolałabym, żebyś została. Ale rozumiem, dlaczego nie chcesz tego robić - dodała Karolina.

- Znajdziecie nową współlokatorkę. Nie tak fajną jak ja, ale… Może chociaż mniej zwariowaną.

         Wyściskały się za wszystkie czasy, jak gdyby Monika wracała do Polski, a nie przeprowadzała się na inny adres w Londynie. Chciały jechać z nią, ale dziewczyna miała spory bagaż, który zajmował też tylne siedzenie w taksówce, obiecały więc, że niebawem odwiedzą siostry.

- No jesteś nareszcie! - przywitała Monikę Madzia. - Na górze nie idzie wytrzymać!

- Dlaczego? - zdziwiła się Monika, wyciągając z tylnego siedzenia pudła i stawiając je na chodniku, podczas gdy taksówkarz otworzył bagażnik i to samo robił z resztą jej rzeczy.

- Dlaczego? Bo Tom i Kelsey się kłócą, gdzie meble ustawić!

- Meble? - zdziwiła się Monika. - Jakie meble?

- No właśnie. Prezent na powitanie. Kupili nam wszystko, do spółki z resztą chłopaków. I Dannym Jonesem.

- Nawet z Nathem?

- O to nie pytałam - westchnęła Madzia. Starała się nie myśleć o chłopaku, ale nieustannie media bombardowały ją różnymi informacjami, o którymi wolała nie wspominać.

- No to mam nadzieję, że w zamian za ten prezent nie będziemy musiały udostępniać im miejscówki na imprezy.

- Jeśli grono naszych znajomych celebrytów się nie uszczupli, będziemy potrzebowały większego domu, by ich gdzieś zmieścić.

- Powoli się uszczupla, spokojnie - oznajmiła sucho Monika i zapłaciła taksówkarzowi. Madzia posmutniała, słysząc nutę goryczy w głosie siostry. O ile ona sama oddaliła się od Natha przed zerwaniem, o tyle zerwanie z Joelem przyszło na Monikę jak grom z jasnego nieba, była więc zapewne w większym szoku. - Pomożesz mi z tym?

- W jaki sposób?

- Zostań i popilnuj, a ja wejdę na górę i poproszę Toma o pomoc.

- Ok. Mieszkanie jest na drugim piętrze, Tom mieszka piętro wyżej.

         Madzia przez chwilę w myślach rozważała, czy nie wspomnieć siostrze, że na górze jest jeszcze Jay, ale ostatecznie uznała, że najlepiej będzie, jeśli ta będzie dłużej żyła w błogiej nieświadomości.

         Starsza z sióstr dotarła więc pod drzwi mieszkania, które miało stać się jej nowym domem. Były otwarte, więc nogą pchnęła je, by wejść do środka, bo ręce miała zajęte przez karton z pierdołami.

         Kelsey i Tom właśnie kłócili się, gdzie ustawić kanapę. Ona chciała, by padało na nią sporo światła, on zarzekał się, że to będzie odbijać się w telewizorze.

- Siema - odezwała się Monika po polsku, stawiając karton na ziemi.

         Tom wyglądał, jakby kamień spadł mu z serca.

- Brukselka, nareszcie! Powiedz Kels, że stawianie kanapy tyłem do okna jest bez sensu, bo słońce będzie świecić wprost w telewizor.

- To bez sensu. - Monika wzruszyła ramionami. - Ale zróbcie jak chcecie, to wy jesteście naszymi dobroczyńcami.

         Dopiero teraz wzrok dziewczyny padł na Jaya, który przysiadł zasapany na oparciu sofy, nie wiedząc, w którą stronę ją ustawić. Kiwnęła w jego stronę ręką, a on przywitał się uśmiechem.

- Nie zrobimy, jak chcemy! Ty masz zadecydować! - zawołał Tom nad uchem koleżanki, która się skrzywiła.

- A możemy to zrobić potem? Na dole Madzia została z moimi rzeczami i chciałam Was prosić o pomoc w…

- Już nie trzeba! - oświadczyła wspomniana nastolatka, pakując się do mieszkania z małą torbą siostry i niewielkim pudełkiem z rzeczami, które mogły się stłuc.

         Monika była zszokowana.

- Zostawiłaś mój dobytek na dole?!

- Nie, nie. Przyszli tragarze i wszystko noszą. - Madzia machnęła ręką.

- Dałaś komuś obcemu nosić moje rzeczy?! I zostawiłaś ich samych?! A jak wszystko ukradną?!

         Do mieszkania wpakował się Danny obładowany torbami. Jedną podróżną przerzucił sobie przez ramię, drugą założył na drugie ramię, a za sobą ciągnął walizkę. Na dokładkę za nim zasapany dreptał Dougie z największym kartonem, w którym były książki.

- Dougie! - rozpromieniła się Monika, widząc kolegę. Chłopak odstawił karton z głośnym stęknięciem i dał się przytulić.

- Hej, a może tak ktoś pomoże mi? - spytał obruszony Danny, nie mogąc rozplątać się z toreb. - Coś ty ze sobą zabrała?

- Wszystko, co mam w Angli. To przeprowadzka, a nie wycieczka - przypomniała przyjacielowi Monika, cmokając go w policzek i ściągając mu z ramienia lżejszą torbę i pomagając z cięższą. - Dzięki, że pomogliście z bagażami.

- Hej, skąd u ciebie taki dobry humor? Maggie mówiła, że zerwałaś z Joelem.

         Nastolatka rzuciła członkowi McFly mordercze spojrzenie. Na dole powiedziała jemu i Dougiemu w sekrecie o statusie siostry, żeby nie palnęli nic, przez co zrobi jej się przykro.

- Zerwałam, ale nie zamierzam przez to rozpaczać. - Monika wzruszyła ramionami. - Zapytajcie lepiej Jaya, jak sobie radzi jako świeżo upieczony małżonek.

         Loczek, który właśnie trawił wiadomość o tym, że jego była dziewczyna znowu jest singielką, był nieco zbity z tropu, kiedy Dougie spojrzał na niego wyczekująco. Danny w skrócie wprowadził go w przygodę z Las Vegas i zwrócił się do Jaya.

- To jak z tym ślubem? Przeprowadzasz się do Stanów, czy ona przyjedzie tutaj?

- Właściwie to kwestią czasu jest unieważnienie małżeństwa. Kathryn załatwi to szybko, gdyż jest na miejscu. Potrzebny będzie tylko mój podpis, więc lecę do Vegas przed końcem września.

- I będziesz kawalerem z odzysku! - zachichotała Kelsey.

- Nie, tylko kawalerem. To nie rozwód, tylko unieważnienie.

- A dlaczego Karolina i Luiza muszą czekać trzy miesiące? - zainteresowała się Monika.

- Przesyłanie dokumentów trwa.

- Mam nadzieję, że do tego czasu nie wydrapią sobie oczu ze swoimi chłopakami.

- Hej! Paczka ma zostać w komplecie! Niebawem rozpoczniemy pracę nad "Drogą Rozpaczy 4: Runo śmierci" i musicie być świadkami rodzenia się legendy - wtrącił Tom.

- On tak na serio? - zdziwił się Dougie.

- Jak najbardziej. Obsadziłem główną postać, ale nadal pozostają Rex, Silvio, Natasha, Veronica, Maddie i Nick. Jako reżyser i producent muszę się tym zająć, mam nadzieję, że mi pomożecie w castingu. Może ty, Jay? I tak nie masz co robić.

         Loczek spojrzał na przyjaciela jak na idiotę.

- Ja? Nawet nie zawarłeś mnie w fabule.

- Bo to nie jest fabuła o tobie!

- Ale inni mają swoich odpowiedników!

- To czysty przypadek! - Wszyscy dobrze wiedzieli, na czym się wzorował Tom, ale ten długo obstawiał, że to wszystko fikcja.

- Czysty przypadek? Raczej celowy zabieg!

- Bo jesteś nudny jak flaki z olejem! - W końcu Tom postanowił się przyznać. Jay spuścił smętnie głowę, słysząc te słowa. Madzia rzuciła Parkerowi mordercze spojrzenie, by przeprosił Loczka. Tom, choć niechętnie, podszedł do przyjaciela i położył mu rękę na ramieniu. - Wcale nie jesteś nudny - zapewnił. - Po prostu nie ma w Anglii aktora, który mógłby oddać twoje błyskotliwe poczucie humoru.

         Siostry popatrzyły po sobie rozbawione, widząc, że przyjemnie połechtany Jay przestał się boczyć.

         Madzia starała się nie myśleć o fakcie, że w scenariuszu napisanym przez jej siostrę mogą znajdować się wątki miłosne między Maddie a Nickiem, alternatywnymi osobowościami jej i Natha, które na pewno będą oczywiste aż do bólu. Spodziewała się ckliwych scen na tle pięknych pejzaży, patrzenia w oczy i… no właśnie, czego? Mogła poprosić o zatwierdzenie scenariusza, tymczasem pochłonięta Wrednymi Zalotkami w ogóle nie zdawała sobie sprawy, że powstanie wyprodukowany przez Toma horror, gdzie jedną z postaci będzie ona.

- Ty Jay będziesz w komisji castingowej - obwieszczał właśnie dumny Tom. - Pomożesz wybrać obsadę, a aktorki do roli Veronici będą musiały pokazać się topless, bo tego wymaga jedna ze scen, więc…

- Tego nie było w scenariuszu! - zawołała wściekła Monika.

- Oj, wprowadziłem kilka korekt, bo zrezygnowałaś z najciekawszych akcji. Jak na przykład z faktu, że Nath rozpiął ci stanik w jeziorze.

         Dougie i Danny chichotali ze śmiechu.

- Czemu nie jeździmy z wami na wszystkie imprezy? - spytał Jones. - Te opowieści brzmią lepiej niż scenariusze filmów.

- Dlatego "Droga Rozpaczy 4" będzie hitem! - zaklaskał Tom.

         Stali tak w salonie, po którym walały się bagaże Moniki i meble w dziwacznych pozycjach, Tom i Kelsey nadal bowiem nie doszli do porozumienia w sprawie ich ułożenia. Teraz jednak mieli poważniejsze sprawy na głowie.

- Ja też chcę być w komisji castingowej! - zawołała nagle Madzia.

- Po co?

- No… żeby wybrać odpowiednią aktorkę do roli Maddie.

- Po co?

- Żeby była autentyczna!

- To może sama zagrasz? - Tom naigrywał się z przyjaciółki, więc Kelsey uderzyła go piąstką w bark, ale ten nie zamierzał przestać. - Wiesz, wyjdzie taniej.

- Nie, dzięki. Aktorstwo to domena Moniki. W końcu zagrała w reklamie.

- Dobry pomysł! - Podłapał przyszły reżyser. - Co ty na to, Brukselka?

- Miałabym się pojawić topless w jakimś niskobudżetowej szmirze? Niedoczekanie - prychnęła rudowłosa.

- Więc niestety będziesz musiała się pogodzić z naszym wyborem. Co jak co, ale na biuście to ja się znam…

- Ale wiesz, że to nie będzie casting do filmu porno? - spytała Kelsey, mrużąc oczy.

- Pewnie! Zresztą, macanie odwali nasz rozwodnik. - Jay, który właśnie popijał wodę z butelki się zakrztusił.

         Madzia uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Czarno widziała film Toma, który przy dobrych wiatrach być może w ogóle nie powstanie. Jeszcze ciemniej jednak jawiła się jej kariera muzyczna. Wymyśliła bowiem muzykę, do której Irene zagrała na fortepianie, a Alex na gitarze. Razem z beatem Kathy brzmiało to dosyć sensownie, ale potrzebne były słowa, a te były mniej uniwersalne niż język muzyki, więc szło jej opornie. Nadal miała nadzieję, że jej siostra coś wymyśli, dzięki czemu Wredne Zalotki nie będą stracone.

         Kiedy pilnując rzeczy siostry ujrzała Danny'ego i Dougiego pomyślała, że coś dla nich napisali, ale okazało się, że wpadli w wolnej chwili zobaczyć mieszkanko.

- Dobra, my tu gadu gadu, a nadal niewiadomo, jak ustawić kanapę. - Kelsey zmieniła temat. - Maggie?

- Byle nie tyłem do okna, bo wtedy telewizor będzie tutaj i…

- … światło będzie się odbijało - dokończył Tom. - Dziękuję, Maggie!

         Dziewczyna poczerwieniała, widząc, że nieświadomie opowiedziała się po stronie przyjaciela. Żeby załagodzić napięcie przyznała, że Kelsey ma rację co do ułożenia łóżka w jednej z sypialni i spór został zażegnany.

- A więc, skoro już wszystko wiemy, to może nasi goście pomogą z ustawianiem? - spytał Tom, zerkając na Dougie'go, który spanikowany spojrzał na Danny'ego.

- Eeee… - odezwał się ten drugi. - Właściwie to musimy już iść. Przyszliśmy tylko obejrzeć mieszkanko i zapytać, kiedy parapetówka.

- Kiedy będzie wiadomo, damy wam znać. - Madzia wywróciła oczami, a chłopaki się pożegnali i wyszli.

- Nie ma to jak zapał do pracy - podsumowała sytuację ze śmiechem Kelsey. - Ale poradzimy sobie.

- Już i tak dużo zrobiliście - westchnęła Monika. - Bardzo wam dziękujemy za to wszystko.

         Rudowłosa objęła Kelsey, a Tom wszedł między nie i założył im ręce na ramionach.

- Uznaj to jako zapłatę za scenariusz!

- Niech tak będzie - roześmiała się Monika.

         Meble zostały ostatecznie ułożone i mimo iż mieszkanie urządzone było w stylu minimalistycznym, przypominało dom. Po pokonaniu drzwi trzeba było przejść przez wąski korytarz, w którym zmieściła się tylko mała szafka na buty i wieszaki na kurtki. Dalej wchodziło się do salonu. Na lewej ścianie były drzwi do większej sypialni i łazienki oraz zasuwane do kuchni. Na ścianie po prawej stronie był kolejny mały korytarzyk, który prowadził do drugiej, mniejszej sypialni i łazienki.

         Większy pokój przypadł Madzi, gdyż mieszkanie było prezentem dla niej i potrzebowała więcej miejsca na swoje szkolne książki, gitarę i inne rzeczy. Umeblowanie stanowiły rzeźbiona biała komoda pod oknem, toaletka w rogu i dwa wysokie regały na książki. Łóżko ze zdobionym wezgłowiem, zasłane fioletową pościelą zostało ustawione prosto w stronę okna. Oprócz tego w pokoju znajdowało się biurko oraz rzeźbiona szafa z wymalowanymi kolorowymi kwiatkami.

         Monika miała zadowolić się sypialnią gościnną, ale więcej nie było jej trzeba. Miała do dyspozycji podwójne łóżko usytuowane pod oknem, dużą oszkloną szafę i komodę. Więcej w pomieszczeniu się nie zmieściło, ale i tak czuła, że jest to przytulne miejsce.

         Tom, Kelsey i Jay zostali tego dnia na kolacji. Dziewczyny zamówiły pizze i do późna rozmawiały z przyjaciółmi. Były im nieopisanie wdzięczne za pomoc i za fakt, że ani imię Natha, ani Joela nie padło podczas rozmowy.

         Tom zachwycał się "Drogą Rozpaczy", a dziewczyny nadchodzącą parapetówką.

- Zdajecie sobie sprawę, że wróciłyście do punktu wyjścia? - spytał Jay Monicę, kiedy ta zmywała kubki po herbacie, a on wycierał je i wstawiał do szafki, gdyż w kuchni nie było suszarki.

- Do punktu wyjścia? - spytała zdziwiona.

         Z salonu słyszała śmiech Madzi i Kelsey, które razem z Tomem wzięły się za opróżnianie wina.

- Znowu mieszkacie razem. W podobnym mieszkaniu. To jakby wszystko, co przeżyłyście w ogóle się nie wydarzyło.

- Tak. Teraz możemy zacząć życie od nowa. Chyba to odpowiedni moment.

- Więc… Myślisz, że mogłabyś mi wybaczyć, że tak spieprzyłem sprawy między nami?

         Monika zakręciła wodę i spojrzała na Jaya. Nie miał zamiaru błagać ją o wybaczenie i przyjęcie z powrotem w swoje ramiona. Chciał tylko, by było tak, jak na początku znajomości.

         Ku swojemu zdziwieniu stwierdziła, że czuje ten rozdział za zamknięty. Zupełnie jakby w urodzinową imprezę Madzi się pogodzili i sobie wszystko wyjaśnili. Nie chowała urazy, o czym poinformowała chłopaka.

- A więc możemy być przyjaciółmi? - zapytał, ciskając z oczu iskierki.

- Możemy. Ale już nigdy więcej nie będę się bawić w wojnę swatów. Ze swatania nigdy jeszcze nie wyniknęło nic dobrego.

         Swatanie połączyło ją i Jaya, Madzię i Natha, a nawet ją i Joela. Żaden ze związków nie przetrwał, w przeciwieństwie do Karoliny i Maxa, i Luizy i Ryana, którzy co prawda mieli swoje problemy, ale nadal byli razem.

         Jay pokiwał głową. Przypomniał sobie chwilę, w której Magda odkryła, że zadłużył się w jej siostrze. Obserwował wtedy, jak Monika wygłupia się w kuchni z jego bratem. Sam jeszcze wypierał się przed sobą, ale gdzieś w głębi czuł, że coś przyciąga go do tej dziewczyny jak magnes. Miał nadzieję, że jeszcze kiedyś pokocha kogoś tak, jak kochał ją chociażby w tej chwili, kiedy ze śmiechem uderzyła go w pośladki zwiniętą ścierką i pognała do pokoju.

         Nagle wszystko wydawało się takie proste. Dziewczyny miały nadzieję, że nowe mieszkanie rzeczywiście będzie początkiem ich nowego, lepszego życia.