Rozdział 91 - "Na rozdrożu"

Witajcie!

Coraz większymi krokami zbliżamy się do końca. Przypominam, że akcja opowiadania nie dzieje się w czasie rzeczywistym (nasi bohaterowie żyją w 2014 roku). Z racji, że długo nic nie było, wstawiam kolejny rozdział już dziś. Jest trochę Natha i są opisane początki końca The Wanted. Mam nadzieję, że mimo wszystko się Wam spodoba.

Z okazji świąt życzę wszystkim czytającym spokoju i szczęścia, a także wiosennej pogody, za oknem i w sercu.

Pozdrawiam,
Jaycee.

         Wytężone do maksimum uwaga i słuch nie były w stanie pomóc Monice zrozumieć młodszej siostry w najdziwniejszej rozmowie telefonicznej, jaką kiedykolwiek prowadziły.

- Uspokój się, Madzia. Zrozumiałam tylko, że mam wracać.

- To ja się tu produkuję od dziesięciu minut, a ty tylko tyle wyłapałaś? Kto cię tam rozprasza?! - uniosła się nastolatka.

- Nikt, jestem sama. To twoja wina, bo bredzisz bez sensu. Kraina lodu, jakieś łyżwy, walentynki, sylwester, komitety, Nath, Tony…

- Ciężko to wyjaśnić przez telefon. I w ogóle dlaczego dopiero teraz oddzwaniasz? Dzwonię od kilku dni.

- Przepraszam, musiałam nadrobić zaległości towarzyskie - tłumaczyła się Monika. - Wiesz, jak dziwnie jest rozmawiać wreszcie tylko po polsku? Ale to odprężające dla umysłu. Czuję się taka spokojna i zrelaksowana…

- Cóż, a ja nie. Więc… kiedy wrócisz?!

- Właściwie to nie wiem, czy w ogóle wrócę. Wysłałam moją książkę do kilku wydawnictw, ale bez rezultatu. Pracy nie mogę znaleźć, a na zmywaku zasuwać nie chcę…

- Czy ja dobrze rozumiem: ty chcesz zostać w Polsce na stałe?

- Yhm.

- Pogięło cię. Ja cię tu potrzebuję.

- Na pewno będę musiała przyjechać po moje rzeczy, bo trochę się tego nazbierało. Wtedy wyjaśnisz mi, o co z tym wszystkim chodzi.

- Wpędzisz mnie do grobu przed dwudziestką - westchnęła ciężko Madzia. - Ale dobra, kiedy przyjedziesz?

- Pod koniec stycznia.

- CO?! Dopiero?!

- No tak. Wyczaiłam tani lot i…

- Jezu Chryste... A co ja mam robić do tego czasu?

- Porozmawiaj z dziewczynami.

- Ale ja nawet nie wiem, co chce powiedzieć!

- To najpierw się zastanów, czego sama chcesz. Mówisz, że byłaś przekonana, że twoje uczucie do Natha nie przeminęło, ale kiedy zobaczyłaś, jak zraniony poczuł się Tony, że mu nie powiedziałaś o przeminięciu amnezji…

- … wtedy też coś we mnie drgnęło. I znowu jestem rozdarta. Nath dzwonił w Nowym Roku, ale nie odebrałam, bo nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Wiem za to, co chcę powiedzieć Tony'emu, ale on z kolei nie odbiera telefonu ode mnie… Nie mogę o tym rozmawiać z dziewczynami. Żadna z nich nie ma chłopaka i uważają, że moje rozterki przy ich rozterkach są błahe - wyznała Madzia.

- No to pomów z Tomem, zanim urlop The Wanted się skończy. Czasami daje dobre rady.

- Racja, ale to raczej rozmowa dla dziewczyn. No i nie chcę, żeby wypaplał wszystko Nathowi.

- Wiesz, co? Mogę ci coś poradzić - odezwała się Monika po krótkim zastanowieniu.

- Tak?

- Dowiedz się, czego chciał Nath. Ty czujesz się rozbita, a może on wcale nie chce, żebyście się zeszli. Wyjaśnij sprawę. Nie będziesz musiała podejmować decyzji, bo zostanie ona podjęta za ciebie.

- Myślisz?

- Tak… I daj mi znać, jak pójdzie.

- Wolałabym, żebyś wróciła tu wcześniej. Jest dopiero początek stycznia. Nie wiem, czy wytrzymam cały miesiąc.

- Wytrzymasz. A tymczasem zajmij się nadrabianiem zaległości w szkole i piłowaniem łyżew. Bo jeśli dobrze zrozumiałam, to przydadzą ci się na ten walentynkowy bal. Powodzenia, siostra.

- Dzięki - westchnęła nastolatka i się rozłączyła.

         Dłuższą chwilę ściskała telefon i dumała w ciszy, aż rozmyślania przerwał jej dzwonek do drzwi.

- Już wiem, dlaczego życie w Anglii jest tak skomplikowane. Tu nie da się myśleć! Cały czas ktoś przyłazi! - Dziewczyna ze złością otworzyła drzwi. - CZEGO?! - warknęła, widząc na progu Adama.

- Jezu, Siksa. Wyluzuj, bo ci żyłka pęknie. Tak się witasz z kochanym menedżerem?

- Przepraszam, że wyżywam się na tobie, ale na kimś muszę - westchnęła Madzia, wpuszczając Adama do środka.

- Nie możesz na siostrze? - spytał ze śmiechem.

- Nie za bardzo. Ona jest w Polsce.

- ALE PO CO?!

- Hę? Po co się tak unosisz? - zdziwiła się dziewczyna.

- Po prostu się zmartwiłem.

- Niepotrzebnie, nic jej nie jest. Pojechała tam na sylwestra i zostanie do końca stycznia. A potem najprawdopodobniej na stałe.

- Ale dlaczego? To przez Joela?

- Wątpię. Chodzi raczej o fakt, że wydawnictwa nie odezwały się do niej w sprawie książki, którą pisała po angielsku, co kosztowało ją sporo wysiłku. No i pracy też znaleźć nie może, więc rozważa opcję powrotu.

- Acha.

- Tylko "acha"? Myślałam, że cię to bardziej obejdzie.

- Też tak myślałem. - Adam wzruszył ramionami. - Ale nie przyszedłem tu rozmawiać o twojej siostrze, tylko o Wrednych Zalotkach.

- O czym konkretnie? - Madzia założyła ręce na piersiach i spojrzała podejrzliwie na menedżera.

- Jak wam się żyje i w ogóle… - odpowiedział wymijająco.

- Tak, jasne. Przyszedłeś zobaczyć moją siostrę, bo dopiero wróciłeś z Polski. Nie spodziewałeś się, że się miniecie.

- No dobra, przejrzałaś mnie. Nie przyszedłem w sprawie zespołu, ale i nie chodziło mi o zobaczenie twojej siostry. - Adam urwał, widząc spojrzenie młodszej koleżanki. - No dobra, o to mi chodziło, ale nie w takim sensie, jak myślisz… No dobra, w takim sensie, jak myślisz. Ale kiedy się dowiedziałem, że chce wrócić do Polski, to mi przeszło. No dobra, nie przeszło mi, ale w końcu przejdzie. Na pewno nie będę napastował twojej siostry, jeśli tym się martwisz.

- Adam, napastuj, kogo chcesz. Ja mam za dużo spraw na głowie, by się tym martwić.

- A co ty możesz mieć na głowie? Amnezja przeminęła, teraz musisz tylko cieszyć się życiem.

- Jak mogę, skoro na okładce pierwszego singla wyglądam jak kobieta lekkich obyczajów, oględnie mówiąc? - prychnęła nastolatka.

- Wcale nie. Trochę prowokująco, ale…

- Taaa, jasne. Zapewne czegoś chcesz. Wcześniej prosto z mostu oznajmiłeś, że wyglądam jak dziwka.

- Konkretniej to użyłem określenia "zdzirowato", ale nie to jest teraz najważniejsze. - Adam sięgnął do kieszeni, z której wyciągnął smartfona. Przez chwilę w nim szperał, w końcu podsunął jej ekran pod nos.

         Ze zdziwienia złapała go za nadgarstek, żeby się lepiej przyjrzeć. Na ekranie widniało najładniejsze zdjęcie Wrednych Zalotek, jakie mogła sobie wyobrazić. Pamiętała tę sesję. We wcześniejszych były skrępowane i nieśmiałe, a na tej tak zmęczone, że wzięła je głupawka i robiły sobie jaja, odgrywając różne role. Zdjęcie, które pokazywał jej Adam ukazywało dziewczyny w czerwonych lub czarnych sukienkach, z poważnymi i uwodzicielskimi minami, a za ich plecami płonął ogień.

- Czy to oznacza, że… - zaczęła nastolatka, a Adam skinął głową.

- Że nie musisz się już przejmować okładką singla, bo mam wrażenie, że ta wam wszystkim się podoba.

- I to bardzo! Jak ci się udało przekonać wytwórnię?

- Mój urok działa na każdego. - Adam wzruszył ramionami. - Cóż… prawie na każdego - dodał za chwilę, a kiedy zdał sobie sprawę, że mógł zabrzmieć jak desperat, podrapał się nerwowo po karku.

         Madzia położyła mu rękę na ramieniu.

- Przez lata nie znosiłam cię za to, że wyjechałeś bez słowa i zostawiłeś moją siostrę - wyznała.

- Eee… myślałem, że powiesz coś miłego, żeby wyrazić swoją wdzięczność. Nie musisz mi wbijać szpili, dobrze wiem, co zrobiłem i uwierz, że nękają mnie z tego powodu wyrzuty sumienia.

- Nie, daj mi skończyć. Chodzi mi o to, że mimo iż zawsze nazywałeś mnie "Siksą", to lubiłam ciebie z moją siostrą. Razem byliście narwani, ale wydawało się to takie… właściwe. Mimo tego, dobrze się stało, że mój tata z tobą poważnie porozmawiał. Dzięki temu wyjazdowi zmieniłeś się, wydaje mi się nawet, że jesteś teraz nie tylko dobrym menedżerem, ale i dobrym człowiekiem. I być może byłbyś dobrym chłopakiem dla mojej siostry, gdyby zdecydowała się dać ci szansę.

         Adam słuchał jak zahipnotyzowany monologu Madzi. Skończyła mówić i spojrzała na niego wyczekująco.

- To było coś miłego. Nic nie powiesz? - spytała zdziwiona, a on przetarł sobie twarz dłonią.

- Skąd wiesz, dlaczego wyjechałem?

- Eee… wiesz… no po prostu się wydało… Mój tata się przyznał, że praktycznie kazał ci spadać na drzewo, bo nie jesteś dość dobry dla jego córki i kiedyś może jej się stać krzywda.

- Czy… Monika o tym wie?

         Madzia zamilkła. Rozumiała, dlaczego szelmowski uśmiech znikł z twarzy Adama, gdy mu o wszystkim powiedziała. Przeklęła swój niewyparzony język. Oczywiste było, że Adamowi nadal zależało na Monice, może nawet nadal ją kochał. Wiedział jednak, że bardzo ją skrzywdził, wyjeżdżając do innego miasta bez pożegnania. Teraz jednak dowiedział się, że jej siostra wiedziała, że jego decyzja nie była zupełnie egoistyczna, że zrobił to na polecenie jej ojca, który chciał dla córki czegoś lepszego. Nastolatka skinęła głową.

- Co o tym myśli? Zresztą, nie mów. Gdyby to coś zmieniało, porozmawiałaby ze mną.

- Jestem pewna, że w końcu by ci powiedziała.

- Nie zrobiła tego, bo to nie chciała mi robić fałszywej nadziei. Wiesz, przez cały czas od naszego spotkania w Londynie próbowałem udowodnić, że się zmieniłem. Co prawda przez chwilę próbowałem uwieźć twoją siostrę, ale widząc, że kocha Joela, ustąpiłem, by mogła być szczęśliwa. Odbudowałem z nią przyjaźń, choć tak naprawdę chciałem czegoś więcej, ale obiecałem sobie, że nigdy nie wykonam kroku, chyba że twoja siostra da mi znak, że jest jakaś nadzieja. Kiedy zerwała z Joelem łudziłem się, że może teraz rozważy danie mi drugiej szansy i to nie ze względu na okoliczności naszego rozstania, ale ze względu na to, że podobam jej się nowy ja. Nowy ja, nad którym pracowałem przez te lata rozłąki. Wtedy powiedziałbym jej prawdę, że nie chciałem jej zostawiać, ale w głębi duszy wiedziałem, że jej ojciec ma rację. Bo to wszystko prawda, byłem leniwym darmozjadem i lubiłem skoki adrenaliny. W końcu albo jedno, albo drugie odbiłoby się negatywnie na twojej siostrze. - Adam wzruszył ramionami i wcisnął ręce głęboko w kieszenie. - Wybacz, że ci o tym wszystkim opowiadam, ale jesteś jedyną osobą, która mogłaby zrozumieć choć po części, jak się z tym wszystkim czuję. Nie chcę gadać o tym z Kubą.

- Ale z moją siostrą mógłbyś. I nawet powinieneś.

         Adam uśmiechnął się, choć Madzia mogła przysiąc, że jeszcze przed chwilą w jego oku widziała lśniącą łzę.

- Może kiedyś. Najpierw niech podejmie decyzję co do zostania w Anglii albo powrotu do Polski. Nie chcę jej w żaden sposób naciskać.

         Madzia nie wiedziała, co ma byłemu chłopakowi siostry powiedzieć. Kibicowała mu, bo przez ten czas, kiedy był menedżerem Wrednych Zalotek rzeczywiście się z nim zaprzyjaźniła. Zawsze bronił zespołu i służył pomocą. Widziała, że naprawdę się zmienił i że kocha jej siostrę. Musiała jednak być po jej stronie i zrozumieć jej uczucia. A wcale nie zdziwiłaby się, gdyby Monika nigdy nie chciała dać drugiej szansy komuś, kto tak ją skrzywdził, nawet jeśli niezupełnie zrobił to z własnej winy.

         Zanim nastolatka się obejrzała, menedżer zespołu już zbierał się do wyjścia.

- Nie powiem mojej siostrze o naszej rozmowie - powiedziała, odprowadzając go do drzwi.

- Będę wdzięczny, Siksa. - Adam uśmiechnął się szelmowsko i wyszedł, zostawiając Madzię z głową pełną rozmyślań, tym razem nie tylko o swoim życiu uczuciowym.

*

         Kolejny dzień stycznia minął, a Magda nie znała odpowiedzi na wiele pytań. Czy jest szansa, że jej siostra zejdzie się ze swoim nawróconym i odmienionym byłym chłopakiem? Czy Tony jej wybaczy, że mu nie powiedziała o odzyskaniu pamięci? Po co dzwonił Nath? I w kim w końcu podkochiwała się Irene i dlaczego robiła z tego taką tajemnicę?

         Nastolatka nie była skora do zwierzeń, ale w tej chwili z chęcią powitałaby w progu swoją siostrę, która mimo złośliwości i uszczypliwości mogłaby pomóc rozwiązać jej kilka kwestii. No ale w tej chwili Monika była w Polsce, a najbliższą osobą, która mogła służyć radą, był Tom Parker. Madzia długo walczyła ze sobą, by jednak z nim nie rozmawiać, ale w końcu zdecydowała, że po coś mieszkają po sąsiedzku.

- Tym razem to ja pójdę do niego bez zapowiedzi - westchnęła.

         Chciała go zobaczyć, jeśli nie po to, by otrzymać radę, to po to, by odciągnąć myśli od problemów. Nie wiedziała nawet, jak Parker spędził sylwestra. Wiedziała, że chłopcy z The Wanted w tym roku imprezowali osobno, a przez te kilka dni nowego roku nie miała okazji z nimi porozmawiać.

         Kiedy już gotowała się do wyjścia, zadzwonił jej telefon, który odruchowo odebrała.

- Hej, Maggie. Wreszcie się do ciebie dodzwoniłem - usłyszała znajomy głos.

         No tak, Nath. Zapomniała, że zbywała telefony od niego, bo najpierw chciała sobie wszystko w głowie poukładać. Po rozmowie z siostrą przyznała sama przed sobą, że powinna wysłuchać, co jej były chłopak ma do powiedzenia, ale chciała to jeszcze przemyśleć. Niestety odebrała telefon, więc nie było wyjścia.

- Przepraszam. Miałam sporo zaległości w szkole, a jeszcze sprawa z wydaniem singla… No i obowiązki domowe spadły na mnie, bo moja siostra pojechała do Polski… - Paplała jak najęta, dalsze słowa nawet do niej nie dotarły, zupełnie jakby wypowiedział je ktoś obcy i strasznie nudny. Nie była pewna, co powiedziała Nathowi, ale w odpowiedzi roześmiał się w słuchawkę.

- Tak, byłaś zajęta - przyznał. - Ale znalazłabyś dla mnie chwilę czasu? Pomyślałem, że teraz możemy rozmawiać bez skrępowania, tak jak dawniej. I chciałbym się z tobą spotkać.

- Ale po co? - zdziwiła się.

- Jak to po co? Czy musi być jakiś bardziej konkretny powód spotkania niż fakt, że po prostu chcę cię zobaczyć?

- No… dobrze. To gdzie chcesz się spotkać?

- Jeśli to nie problem, przyjadę do ciebie. U mnie nie porozmawiamy w spokoju. Jest mama i Jess. A u ciebie będziemy mogli być sami.

- Dobra, wpadnij.

- Będę za jakąś godzinę. Pasuje ci?

- Tak, do zobaczenia. - Madzia rozłączyła się i dopiero po chwili docierały do niej słowa Natha.

         Będą mogli być sami? A po co mu taki rodzaj prywatności? Serce zabiło jej mocniej, ale nie z ekscytacji, tylko ze strachu. Co się stanie, jeśli wyzna jej, że chce znowu dać im szansę, a ona nie jest w stu procentach pewna, czy też tego chce?

- Sama siebie unieszczęśliwiam - westchnęła na głos. - I jeszcze gadam sama ze sobą.

         Nie mogła jednak w pełni przyznać sama przed sobą, że chce być z Nathem, bo widok zranionego Tony'ego dał jej do zrozumienia, że jego uczucia też nie są dla niej obojętne. W końcu nie bez powodu będąc pod wpływem amnezji zaczęła pałać do niego uczuciem. Nie mogła wyzbyć się wrażenia, że tak jak wcześniej Tony był tylko przyjacielem, z którym od czasu do czasu flirtowała, tak teraz wszystko się zmieniło. Dlatego tak przerażała ją świadomość spotkania z Nathem.

         Przez godzinę czekając na członka The Wanted, to chwytała telefon i chciała spotkanie odwołać, to modliła się w duchu, by bez zapowiedzi wpadł do niej Tom albo chociaż Danny z McFly. Bardzo chciałaby być pewna siebie, pewna swoich uczuć i zdecydowana. Ale nie była. Bała się, że Nath wyzna jej miłość, a ona pójdzie na kompromis i zdecyduje się dać im drugą szansę, a sprawę z Tonym przemilczy. Jeszcze podczas wspólnej wigilii była pewna czego chciała, ale wtedy Tony był daleko i w żaden sposób na nią nie oddziaływał. Znowu uwikłała się w dziwaczny trójkąt miłosny. Nie miała pojęcia, co z nią i jej sercem jest nie tak, że nie może się zdecydować.

         Zanim zdążyła dojść do tego, o co rzeczywiście chodzi, do drzwi rozległo się pukanie. Z sercem w gardle poszła otworzyć. Na progu stał uśmiechnięty Nath.

- Hej, miło cię wreszcie zobaczyć! - przywitał się i pocałował ją w policzek. - Mogę wejść?

- Taaak, jasne… - otworzyła przed nim drzwi i obserwowała, jak niemal w podskokach wchodzi do mieszkania, które podarował jej razem z resztą zespołu.

- Dobrze cię wreszcie widzieć. Jak żyjesz w nowym roku?

- Normalnie. Ale trochę tu pusto bez siostry.

- Potrafi być wrzodem na tyłku, ale za nią tęsknisz, co? - spytał Nath, siadając na kanapie.

         Skinęła głową. Zapytała, czy się czegoś napije, a on poprosił o herbatę. Czekanie aż woda się zagotuje dłużyło się w nieskończoność, więc Nath dołączył do Maggie w kuchni.

- Więc, jak spędziłaś sylwestra? - zagaił, kiedy zalewała wrzątkiem owocową herbatę w torebkach.

- Z Wrednymi Zalotkami, na spokojnie. Plotkowałyśmy, słuchałyśmy muzyki i… było spokojnie - oznajmiła. Nie wspomniała o wizycie Tony'ego. Nie czuła, że to dobry moment, by to wywlekać. - A jak ty się bawiłeś?

- Zazdroszczę spokojnego sylwestra. Ostatnio całe moje życie wywraca się do góry nogami.

         Zaintrygował ją. Przysiadła na krześle w kuchni i zasłoniła usta kubkiem z herbatą. Drugą ostrożnie podsunęła w jego stronę.

- Co masz na myśli? - spytała. - Co to za szalony sylwester?

- Sylwester jak sylwester. Bawiłem się ze starymi przyjaciółmi, ale nie o to chodzi. Chciałem się z tobą spotkać, bo czuję, że ty pierwsza musisz się o czymś dowiedzieć. To zmieni całe moje życie.

- Trochę się boję. O co chodzi?

- The Wanted się rozpada.

- CO?!

         Madzia poparzyła usta herbatą. Nieopatrznie wzięła łyk napoju, gdy Nathan rzucił jej to szokujące wyznanie prosto w twarz.

- Zanosiło się na to od dłuższego czasu. Menedżer usadził nas i poważnie z nami porozmawiał. Zapytał, gdzie widzimy siebie za rok, czy nadal chcemy być w zespole, czy planujemy coś swojego. No i tak wyszło… - wyznał Nath.

- Tak wyszło, że nie ma już The Wanted?

- Cóż, oficjalnie jest. Na razie czeka nas kilka pożegnalnych koncertów i sesji, a wiosną ogłosimy, że się rozchodzimy.

- Nic nie rozumiem. - Madzia wstała i zaczęła krążyć po kuchni. Nath wodził za nią wzrokiem. - To menedżer, który powinien trzymać was w kupie, pyta, czy nie macie siebie dość? Jezu, jak ja nie znoszę tego gościa!

         Nastolatka była zła. Chłopcy byli jej przyjaciółmi i zgranym zespołem, który robił kawał dobrej muzyki. Tymczasem Scooter, obślizgła żmija, która kiedyś kazała Nathowi utrzymywać związek w tajemnicy, teraz podsuwała im takie pomysły jak kariera solowa.

- On nie wywarł na nas żadnej presji. Po prostu kontrakt się kończy, musieliśmy wiedzieć, na czym stoimy. Od dawna wiedzieliśmy, że Siva jest wypalony i bardziej zajmuje go Nareesha, a teraz zbliżający się ślub niż występy w The Wanted. Tom ma w planach tę całą "Drogę Rozpaczy", Max myśli o karierze aktorskiej, a Jay… jest bystry, coś dla siebie wymyśli.

- A ty?

- Co ja?

- Co ty dla siebie wymyślisz? - Dziewczyna wreszcie stanęła w miejscu i spojrzała z góry na Natha, który westchnął ciężko.

- Ja chciałbym dalej śpiewać. Ale tym razem sam.

- Pan Zarozumiały się znalazł! - prychnęła nastolatka. - Tańca solo ci się zachciało?!

- Zrozum, to kolejny krok. Chcę się rozwijać, robić nieco inną muzykę, sam ją tworzyć, sam o sobie decydować…

- Dlatego zostawiasz chłopaków?!

- Ja ich nie zostawiam, to była wspólna decyzja - słusznie zauważył Nath. - I nie sądziłem, że tak cię ona wzburzy. Dlaczego tak ci się to nie podoba?

- Nie wiem. - Madzia objęła się rękoma, bo nagle zrobiło jej się niebywale chłodno. - Po prostu dla mnie zawsze byliście całością.

- Właśnie. Dla wielu osób tak było. A ja chcę po prostu być sobą.

         A do tej chwili nie był? Magda nie potrafiła przetrawić wiadomości, którą usłyszała. Była przekonana, że Nath chce jej wyznać uczucie, a on informował ją, że końca dobiega coś, co było centrum jej życia przez ostatnie dwa lata. Zespół, dla którego zaryzykowała wszystko i przeniosła się do Anglii.

- To już ostateczna decyzja? - spytała z melancholią w głosie.

- Tak, obawiam się, że tak.

- Cóż, jeśli to was uszczęśliwi - westchnęła i wzruszyła ramionami.

- Wiedziałem, że zrozumiesz. Kiedy to wypłynęło, nie mogłem się doczekać, by ci o tym powiedzieć.

         Uśmiechnęła się do niego blado. Chciał jej się pochwalić, że teraz będzie spełniał swoje marzenia. Był tak szczęśliwy z nowego początku, że zaczęła się zastanawiać, czy i ona nie powinna rozpocząć życia na nowo. Może jej siostra miała rację, rozważając powrót do Polski? Dostrzegła, że najlepiej odciąć się od przeszłości i zacząć żyć z czystą kartą.

- Wiesz, Maggie, to nie jest koniec naszej drogi - kontynuował Nath, a jego słowa przelatywały przez dziewczynę jak przez sito. - To tylko rozdroże. Żegnamy się na krótko i ruszamy każdy w innym kierunku, ale… przecież Ziemia jest okrągła, prawda? Gdzieś w końcu musimy się spotkać.