Rozdział 16 - "Jay"

Ciąg dalszy przed nami...

Dziękuję little_psycho za przypomnienie mi o opisach reszty bohaterów. Zabierałam się za to zbyt długo, bo nie potrafiłam dobrać żadnych twarzy. (Dziewczyny, jesteście po prostu tak wyjątkowe ;))

Staję się nudna, za każdym razem dziękując za komentarze, ale brak mi kreatywnych sposób, by wyrazić swoją wdzięczność, że podnosicie mi poczucie własnej wartości. Tak więc bardzo Wam wszystkim dziękuję. Mam nadzieję, że nie czujecie się zawiedzione i że tak pozostanie do końca opowiadania. 

Pozdrawiam i przepraszam, że dziś tak krótko. Zarysowana zostaje jednak kolejna nowa postać, która jeszcze powróci.

Buziaki. Jaycee.

            "Alkohol nie łagodzi wspomnień, tylko je blokuje... do następnego ranka. Na dłuższą metę nic nie jest w stanie ich złagodzić. Nic."        

            Douglas Kennedy ("Kobieta z Piątej Dzielnicy")

            Nie marnował czasu na łapczywe hausty powietrza. Jego tlenem były perfumy seksownej ciemnoskórej brunetki, odzianej w lateksowny strój, która zagadała go przy barze. Całował bez opamiętania jej twarz, szyję i dekolt, z którego wystawał obfity biust. W tej chwili nie liczyło się nic innego. Atrakcyjna kobieta burzyła mu krew w żyłach swoją pewnością siebie i bezpretensjonalnością. Przygarniał ją coraz bardziej do siebie, jakby obawiał się, że wyparuje jak kamfora.

- Pomóż mi to zdjąć - wyszeptała mu w końcu do ucha, a on z niewielkim trudem rozpiął jej zamek błyskawiczny przy stroju, który wprawnym ruchem zsunął w dół, ukazując seksowną bieliznę.

         Jęknął na ten widok i ponownie pocałował kobietę, zanim się rozmyśli. Ona jednak delikatnie odsunęła go od siebie i spojrzała na niego zalotnie.

- Teraz ty - poleciła, a on przez chwilę miał wrażenie, jakby stała przed nim jego dziewczyna. Potrząsnął głową, by odrzucić od siebie tę halucynację i zaczął mocować się ze swoim strojem Spidermana, ale już kiedyś przekonał się, że pozbycie się go jest niemal niemożliwe w pośpiechu.

         Miał założyć kostium na bal przebierańców, na który Monika przebrała się za Brukselkę, zgodnie z tym, jak ją nazywali. Zdecydowali wtedy, że gumowy Spiderman zbytnio krępuje ruchy. Nie mógł nawet ściągnąć maski, którą teraz od początku gali trzymał w pogotowiu, ale nie zakładał jej na głowę.

- Cholera! - zaklął, zdając sobie sprawę, że nie uda mu się wyswobodzić z gumowego więzienia.

- Spokojnie, kowboju - oświadczyła zalotnie Kobieta Kot. - Może ja spróbuję.

         Po szamotaninie z dziwacznym zapięciem seksowna kobieta się poddała, ale z torebki wyciągnęła wizytówkę, którą wcisnęła Jayowi do ręki.

- Dokończymy w bardziej sprzyjających warunkach.

         Kocica zaczęła ubierać zrzucony przez siebie lateksowy strój, a poirytowany Jay wyszedł z pomieszczenia, wycierając usta. Nie zauważył zgiętej w pół wolontariuszki, która sprzątała, bo impreza powoli dobiegała końca i goście wychodzili.

- Przepraszam… - wydusił zmieszany Jay.

- W porządku. Dzisiaj wszyscy na mnie wpadają. Ostatnio twoja koleżanka.

- Moja koleżanka?

- No… ta, która cię szukała. W stroju z Avatara. Neytiri, czy jak jej tam. Mówiła, że nie chciała ci przeszkadzać.

- CO?! - przeciągły krzyk piosenkarza zwrócił na niego uwagę resztek gości, którzy kręcili się jeszcze po sali bankietowej. - Muszę ją zatrzymać!

         Jay chciał puścić się biegiem w stronę wyjścia, ale blondynka położyła mu rękę na ramieniu.

- To było dość dawno temu, obawiam się, że już jej nie dogonisz.

         Z wściekłości chłopak uderzył mocno pięścią w ścianę, czym zwrócił na siebie uwagę sporej części osób. Z pomieszczenia, z którego wyszedł wyjrzała też seksowna Kobieta Kot, która uśmiechnęła się do niego zalotnie i nie zwracając uwagi na jego wściekłość, złożyła na jego ustach namiętny pocałunek.

- Zadzwoń - powiedziała bez ceregieli i ruszyła do wyjścia.

         Blondynka wyglądała, jakby właśnie próbowała rozszyfrować skomplikowane relacje między tym dziwacznym trójkątem, ale Jay nie zaszczycił jej żadnym wyjaśnieniem. Podarł wizytówkę od kocicy i wrzucił ją do worka na śmieci, który trzymała wolontariuszka. Sam udał się do jeszcze otwartego baru, z którego, korzystając z nieobecności barmana zwinął butelkę tequili i ruszył w ustronne miejsce.

         W jego odczuciu mógł teraz zrobić tylko jedno, upić się do nieprzytomności. Nie zdawał sobie sprawy, że smutki wytrzeźwieją wcześniej niż  on i nie jest to żadne rozwiązanie.         

         Czuł się źle sam ze sobą. Monika, bo nie miał wątpliwości, że to ona go szukała, wyciągnęła do niego rękę i musiała nakryć go in flagranti z tą lafiryndą. Przeklinał swój beznadziejny los i fakt, że zrobił jej przykrość. Najwyraźniej wszystko sobie przemyślała i chciała się pogodzić, a tymczasem on dał się zwieźć przebiegłej kocicy i nie myślał trzeźwo.

         Godzinę później był tak pijany, że powoli zasypiał, kiedy usłyszał nad sobą dziewczęcy głos.

- Jezu, ty jeszcze tutaj? - Nie znał właścicielki głosu, która zaczęła się z nim siłować i próbowała go podźwignąć do pozycji siedzącej, bo robił sobie poduszkę z butelki, którą opróżnił. - Zostaw to, pokaleczysz się! - nakazała i wyrwała mu szkło spod głowy, przez co grzmotnął o podłogę i na chwilę się orzeźwił, żeby rozpoznać w dziewczynie wolontariuszkę, która poinformowała go o Monice.

         Jak przez mgłę docierało do niego, że impreza już skończona, że nie mogą znaleźć jego telefonu, że barman pomógł dziewczynie doholować go do samochodu i… Dalej film się urwał.

         Światło słoneczne uderzyło go jak smagnięcie biczem, kiedy otworzył oczy i spróbował zorientować się, gdzie się znajduje. Skromna kawalerka nie przywoływała jednak żadnych skojarzeń, a już na pewno nie należała do Kobiety Kot, która wyglądała na bardziej ekstrawagancką. Schował głowę w poduszkę i spróbował maksymalnie skupić szare komórki, by zrozumieć, w jaki sposób się tu znalazł.

- Całe szczęście się obudziłeś! Zaraz muszę iść do pracy, myślałam, że będę musiała cię tu zostawić - oznajmiła z ulgą blondynka, którą pamiętał z poprzedniego wieczora.

         W świetle dziennym i bez obciachowej koszulki wyglądała całkiem normalnie i budziła zaufanie.

- Gdzie ja jestem? - wydusił w końcu Jay, wycierając usta, co było wbrew prawom natury, bo i tak miał je wyschnięte na wiór.

- U mnie w mieszkaniu - wyjaśniła spokojnie dziewczyna. - Mam na imię Olga i byłam wczoraj wolontariuszką na balu przebierańców PETY. Po imprezie upiłeś się niemal do nieprzytomności i znajomy barman pomógł mi cię tu przewieźć. Zadzwoniłabym po twoich przyjaciół lub rodzinę, ale twój telefon gdzieś zaginął. Tak więc spałeś tutaj. To dość lekkomyślne, ciągle powtarzają mi, że jestem zbyt ufna i kiedyś popadnę w kłopoty, ale uznałam, że skoro jesteś z The Wanted, to znam twoją tożsamość, więc w razie czego będzie to moją kartą przetargową. Barman wie, że ostatnio byłam widziana z tobą, więc jeśli coś mi się stanie, nie wywiniesz się łatwo.

         Dziewczyna trajkotała jak najęta, ale Jay nie miał pojęcia, czy takie są jej zwyczaje, czy jest po prostu spóźniona i próbuje zawrzeć więcej słów w krótkim czasie, czy może ekscytuje ją świadomość, że poznała kogoś znanego. A może… nie tylko poznała? Uznał, że przerwa na wdech Olgi to dobry moment, by coś wtrącić.

- Czy my…?

- Nie, nic z tych rzeczy - roześmiała się nerwowo blondynka. - Spałam na kanapie.

         Nagle zrobiło mu się niewyobrażalnie głupio. Nie dość, że Monika wyciągnęła do niego rękę, którą nieświadomie odrzucił, to jeszcze schlał się jak ostatni idiota i był holowany przez obcych ludzi. Pozbawił też swoją wybawicielkę łóżka, zmuszając ją do spania na kanapie.

- Przepraszam za kłopot. - Jay podciągnął się na łokciach. Czuł potężne wyrzuty sumienia, a cała poprzednia noc zlewała się w jedno wielkie pasmo niepowodzeń.

- W porządku. Chyba sporo dziewczyn chciałoby holować pijanego Jaya do swojej alkowy - roześmiała się Olga, a zdając sobie sprawę, że zabrzmiało to dziwnie, urwała. - Więc głupio mi tak cię poganiać, ale będę wdzięczna, jeśli w ciągu dziesięciu minut skorzystasz z łazienki, wypijesz kawę i wyjdziesz, bo chcę za tobą zamknąć.

         Jay spojrzał na strój Spidermana, który leżał zwinięty koło łóżka. Olga odgadła, o co mu chodzi.

- Sam się rozebrałeś - wyjaśniła. - Z wielkim trudem, zresztą.

         Pokiwał głową ze zrozumieniem i wstał z łóżka, trzymając się za bolącą głowę. Co się z nim działo? Wziął szybki prysznic i przepłukał zęby. Uznał, że po wspólnie spędzonej nocy (jakkolwiek dwuznacznie to brzmiało), Oldze należała się choć krótka rozmowa z nim, więc kiedy podała mu kawę i aspirynę, gdy tylko opuścił łazienkę, zagadnął uprzejmie.

- Jesteś z Rosji? - Jego ochrypnięty głos zabrzmiał jakby alfons próbował zwerbować sobie dziewczynę do haremu, ale nie zraził się tym, bo gorzej już być nie mogło.

- Nie, z Rosji. Z Polski - wyjaśniła blondynka. - I to nie takie miasto w Rosji, tylko…

- Wiem, gdzie jest Polska - przerwał jej. Było to dość niegrzeczne, ale słysząc po raz kolejny o cieniu niedalekiej przeszłości poczuł ucisk w żołądku, który bynajmniej nie był spowodowany alkoholem, który na umór wlewał w siebie poprzedniego wieczora. - Moja… przyjaciółka jest stamtąd - dodał szybko, lekko się wahając. - Właściwie to przyjaciółki.

- Miło, że wiesz coś o moim kraju. Może kiedyś przyjedziecie na koncert?

- Może… - zadumał się ponownie i był przekonany, że nie robi dobrego wrażenia. Szczególnie że wyglądał jak sto nieszczęść.

         Nigdy nie uważał siebie za typ przystojniaka. Swoje ciało oceniłby jako średnie, ale dla twarzy byłby już znacznie surowszy. Teraz czuł się tyle jak przeciętniak, ile jak żul, który wdeptywał w ziemię dobry wizerunek. Olga musiała być zawiedziona, mając przed sobą cień znanego piosenkarza. Takie bolesne uświadomienie.

         Żeby zupełnie się nie pogrążać, wziął kilka łyków kawy, którą wybawicielka mu zrobiła i połknął aspirynę. Na ciele poczuł się znacznie lepiej, ale to, co zrobił poprzedniego wieczora jeszcze długo miało nękać jego duszę.