Rozdział 40 - "Luiza"

Pragnę Wam gorąco podziękować za ponad 22 tysiące wejść. Byłam w szoku, gdy to zobaczyłam. Sprawiacie, że chce się pisać dalej! Tak wyszło, że na założonych 50 rozdziałach się nie skończy (niestety/stety), bo mam jeszcze wiele pomysłów, a także pomysły na nowe opowiadania.

A teraz obiecany bonus, bo nie wiem, czy w środę dam radę coś wstawić. Dawno nie było o Luizie, więc najwyższy czas, by dowiedzieć się, co u niej.

"By stać się kimś w swoim fachu, trzeba mieć talent, determinację do ciężkiej pracy i odrobinę szaleństwa w duszy".

Anna J. Szepielak ("Zamówienie z Francji")

            Zakochana Audrey była znacznie bardziej łagodna i Luizie bardzo łatwo udało się ją przekonać, aby dała jej kilka dni wolnego. Zbliżał się wyjazd Ryana z zespołem do Stanów, a ona chciała korzystać z tego, że ma swojego chłopaka przy sobie, dlatego kiedy zaproponował jej weekend w SPA, zgodziła się bez wahania.

         Udało jej się załatwić czwartek i piątek wolny, mogła więc spędzić z ukochanym aż cztery cudowne dni bez marnowania szesnastu godzin w pracy, podczas której każdy eklerek przypominał o jego uśmiechu, a każdy dzwonek przy drzwiach skupiał jej uwagę i przynosił zawód, gdy na progu kawiarni nie dostrzegła swojego chłopaka.

- Spakowałaś wszystko? - spytała Monika, której niebywale się nudziło.

         Chciała wziąć kąpiel, korzystając, że nikt nie będzie jej kradł wody, bo Joela nie było w mieszkaniu, ale Karolina zamknęła się w łazience, by w spokoju porozmawiać z Maxem na Skype.

- Wszystko? - zdziwiła się Luiza. - Z chęcią wzięłabym tylko strój kąpielowy i bieliznę. Nigdy nie byłam w SPA, ale podejrzewam, że więcej mi się nie przyda.

- A okulary i czapka z daszkiem? No wiesz, żeby zamaskować tożsamość.

- Od kiedy ulotki głoszące o moim zniknięciu znikły ze słupów, nie muszę ukrywać twarzy. Nie jestem już poszukiwana. A z Ryanem mogę pokazywać się wśród ludzi bez obaw, że zostanie zacałowany przez fanki. Rzadko go rozpoznają.

- Na razie.

- Być może. Ale powtarza mi wciąż, że "jest tylko basistą". To na wokalistę lecą wszystkie laski. I ja mu wierzę. Możemy cieszyć się odrobiną normalności. Karolina ma z Maxem gorzej.

- Jak to zaprosiliście jakieś dziewczyny?! - dobiegło z łazienki jak na zawołanie. - Jedna rzuciła ci się na szyję?! Mam nadzieję, że pod jej okiem widnieje soczysta śliwa!

         Monika i Luiza spojrzały na siebie i roześmiały się szczerze. Nagle blondynka przybrała poważny wyraz twarzy.

- Wiesz, co? Myślałam o tym, żeby z nim zamieszkać.

- Z Maxem?

- Nie! Z Ryanem.

- Wiem, zgrywam się - westchnęła Monika, przysiadając na łóżku. - Ma to sens, w końcu i tak prawie ciągle przesiadujesz u niego w mieszkaniu.

- To prawda. I naprawdę mi na nim zależy. Potrafi mnie rozbawić, ale i być troskliwy i czuły, gdy tego potrzebuję. Wiem, że poznaliśmy się w dziwnych okolicznościach i wtedy mój osąd był nieco zaburzony. Byłam podniecona faktem, że uratował mi życie, ale teraz, gdy poznałam go lepiej, widzę, że jest dla mnie idealny. Znamy się pięć miesięcy i w sumie wcale nie jest to aż tak krótko. To co, że nasza znajomość zaczęła się jak w filmie? Będzie co dzieciom opowiadać.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwa.

- Jestem, to prawda. On pomaga mi odnajdywać siebie. Zastanawiam się, czy nie zacząć jakichś studiów. Po prostu… czuję, że żyję i chcę to wykorzystać w pełni.

- Wow, Lou. To naprawdę świetnie. - Monika posłała uśmiech w stronę blondynki. - Czy jest kierunek "organizacja imprez"?

- Nie wiem, ale byłoby szałowo! Albo "kaktusologia"!

         Podekscytowana Luiza sprawiła, że Monika parsknęła i przez dobre kilka minut pokładały się na pościeli ze śmiechu.

- Co was tak bawi? Podzielcie się! - nakazała Karolina, która właśnie weszła do pomieszczenia i odłożyła laptopa.

- Twoja konwersacja z Maxem - zażartowała Luiza. - Oberwało mu się za sproszenie panienek?

- Ja ci dam sproszenie panienek! Zresztą, to nie on je sprosił… - Karolina urwała i dziewczynom samo przez się nasunęła się odpowiedź.

- Możesz wymówić jego imię. Nie jestem w końcu kostką cukru na deszczu - westchnęła Monika. - Jay sprosił laski, tak?

- No… Tak.

- Nie musisz hamować żadnych reakcji. Przecież to nie tak, że się jeszcze zejdziemy - oświadczyła sucho Monika.

         Były to pierwsze słowa, podczas których ostatecznie deklarowała, że nie zamierza dawać Jayowi kolejnej szansy. Karolina i Luiza popatrzyły na siebie znacząco.

- No co?

- Cóż, nie jesteś dość słowną osobą, jeśli chodzi o tego pana, więc wstrzymamy się od złośliwych komentarzy. Tak na wszelki wypadek, gdybyś na waszym ślubie miała nam to wypominać - oznajmiła Lou.

- Nie ma takiej możliwości. Prędzej Danny Jones zacznie pukać, Max zapuści włosy, moja siostra pojedzie w trasę po kraju, a piosenka, którą napisałyśmy znajdzie się na szczycie list przebojów.

- Ok, ok. Łapiemy - westchnęła Karolina. - Choć to ostatnie jest całkiem prawdopodobne. W końcu dostałyście nagrodę specjalną. Tylko kwestią czasu jest znalezienie odpowiedniej wytwórni.

- Danny ma dzwonić na dniach, wtedy dowiem się szczegółów i zadecyduję, czy jako menedżerka Wrednych Zalotek się zgadzam.

- Menedżerka? - zachichotała Lou. - Chyba samozwańcza!

- Jakoś trzeba dojść do celu. A pierwszy milion trzeba ukraść, więc… Sama się mianowałam. - Monika się roześmiała.

- Wow, dawno nie widziałam cię tak szczerze roześmianej. Cieszę się, że powoli wszystko wraca do normy. - Karolina uścisnęła Monikę, a widząc, że Luiza się nadąsała, objęła ją wolnym ramieniem.

         Ściskały się tak w dziwacznym trójkącie aż telefon blondynki nie rozdzwonił się piosenką "Taking Over Me" Lawson.

- Ryan - obwieściła beztrosko i w mgnieniu oka odebrała, umieściła telefon w zagłębieniu szyi i zaczęła przytrzymać go przekrzywioną głową, by nie grzmotnął o podłogę. Wolne ręce wykorzystała, by dokończyć pakowanie. - Tak, tak, jestem już gotowa. Wzięłam strój kąpielowy, spokojnie. Seksowną bieliznę też. - Dziewczyna wywróciła oczami i pokazała przyjaciółkom, że jej chłopak jest szalony. - Oczywiście, że musisz wejść na górę. Kogo się boisz? Moniki czy Karoliny? Ha, tak myślałam. Ale ona nie gryzie, możesz przyjść pomóc swojej dziewczynie, jeśli nie chcesz w hotelu spać na kanapie.

- Kogo się boi? - spytała Monika, kiedy przyjaciółka skończyła rozmawiać przez telefon i zaczęła się rozglądać w celu sprawdzenia, czy wzięła wszystko. - Mnie?

- No przecież, że nie mnie - zachichotała Karolina.

- Ale co ja mu takiego zrobiłam?

- Oj, nic. Po prostu… masz dominującą osobowość.

- Co? Wcale nie! Jestem nieśmiała! - zaparła się Monika, a dziewczyny parsknęły.

         Do drzwi rozległo się pukanie, więc Luiza pomknęła otworzyć.

- On wcale się nie boi - oświadczyła, wpuszczając Ryana. - Ale woli chuchać na zimne, prawda skarbie? - Blondynka uwiesiła się na ramieniu wysokiego chłopaka i pocałowała go w usta na powitanie.

- Prawda. A nie chciałem wchodzić, bo po remoncie kamienica wygląda zachęcająco i jeszcze zechciałbym się tu ponownie wprowadzić.

- Chodzi ci o siłownię? - zagadnęła Karolina.

- Nick wyremontował siłownię?

         Ryan zrobił oczy zbitego szczeniaka, a dziewczyny się zaśmiały.

- Wprowadź się do mieszkania po Audrey. Chce je wynająć - zaproponowała Luiza. - Wtedy nie musiałabym jechać na drugi koniec miasta do twojego mieszkania, gdzie czekają mnie częste wizyty twojej mamy.

- Wprowadziłbym się tutaj bez wahania, ale odrzuca mnie świadomość, że ta kobieta miała tam istną kociarnię.

- Rozdała większość kotów - obwieściła Monika bez emocji. - A dwa zdechły, bo zżarły trutkę na szczury przy piwnicy, kiedy Nick zwalczał gryzonie w zeszłym tygodniu.

- Dziwisz się, że masz dominującą osobowość? Nawet ja się czasami ciebie boję! - roześmiała się Luiza, a widząc obrażoną minę przyjaciółki, cmoknęła ją i Karolinę w policzki. - Cieszcie się wolnością, ja wracam w niedzielę. Kochanie, moja torba.

         Ryan podniósł z ziemi spakowany bagaż dziewczyny i przez chwilę narzekał na jego ciężar, by w końcu ruszyć do wyjścia. Coś jednak mu się przypomniało.

- Acha, jeśli Joel wróci przede mną i będzie wypytywał, gdzie jestem, powiedzcie, że nie odebrał telefonu, gdy dzwoniłem, to niech się ugryzie i płyty oddam mu kiedy indziej.

- Zdanie bardzo złożone, ale postaramy się zapamiętać - westchnęła Monika.

- A gdzie Joel pojechał? - zaciekawiła się Karolina.

- Och, do Stanów. Znowu. Godzić się z Kathryn, bo, jak się okazało, wcale go nie zdradziła - wyjaśnił basista Lawson.

- A skąd wcześniejszy pomysł, że to zrobiła?

- Jej telefon odebrał jakiś pijany facet, który rozpowiadał, czego to z nią nie robił. Okazało się, że to chłopak jej współlokatorki. Długa historia i szczerze mówiąc, nudna jak jego życie, kiedy nie przebywa ze mną, więc wybaczcie, ale zostawię ją na kiedy indziej. Czeka mnie pasjonujący weekend w SPA z moją dziewczyną. - Ryan wyszczerzył zęby.

- Nie zatrzymujemy was. Bawcie się dobrze! - Karolina zamknęła za zakochaną parą drzwi i już zamierzała coś powiedzieć, ale drzwi otworzyły się i stanęła w nich blondynka. Spojrzała na Monikę.

- Przykro mi.

- Z jakiego powodu? Że to nie nas wsadzą w błoto i do dusznej sauny? - prychnęła rudowłosa. - Naprawdę nie moje klimaty.

- Lou chodzi o Joela. Zapowiadało się, że teraz, kiedy na horyzoncie nie ma jego dziewczyny, coś może z was wyjść. W końcu się lubicie.

- Ale zawsze będzie coś na horyzoncie. Cieszę się, że są na tym świecie pary, które się nie zdradzają. Jest nadzieja. - Monika się uśmiechnęła, ale Luiza była przekonana, że mówi tak, by poczuć się lepiej.

         Nękało ją to całą drogę do kurortu wypoczynkowego, ale kiedy znalazła się już na miejscu, zapomniała o Bożym świecie. Musiała się nacieszyć Ryanem przed jego wyjazdem do Stanów. I tak też było. Pierwszy dzień praktycznie nie wychodzili z łóżka poza przerwą na obiad i wizytę na basenie. Drugiego dnia Ryan chciał kontynuować błogi stan, ale Luiza sprowadziła go na ziemię.

- O, nie, skarbie. Nie zamierzam leżeć i pachnieć, bo to samo mogę robić w domu. Jeśli chcesz, zostań, a ja pójdę korzystać z dobrodziejstw, za które zapłaciłeś.

- Ale co to za frajda bez ciebie? - spytał Ryan, udając naburmuszenie. - Nie możemy tutaj korzystać z dobrodziejstw?

- Nie. Widziałeś ofertę? Masaże, kuracje, sauna… Zostały trzy dni i zamierzam je wycisnąć do ostatniej kropli.

- Jak chcesz, ja odpocznę tutaj przed trasą w Stanach, a może później skoczę na jakuzzi. Nie zamęcz masażystek. - Ryan zapadł się w poduszki i przymknął oczy.

- Masażystek? Zamierzam poprosić o umięśnionego masażystę. Albo dwóch. Cały pakiet. - Lou zarzuciła sobie na ramię torbę i ruszyła w stronę wyjścia.

         Dobrze wiedziała, jaka będzie reakcja jej chłopaka. Wołał za nią, żeby poczekała i niemal potknął się, kiedy wciągał spodenki. W końcu udało im się wyjść do SPA o dziesiątej rano.        

         Masaż gorącymi kamieniami, hawajski lomi-lomi, relaksacyjny, natryskowy... Maseczki, akupresura, łaźnie, kąpiel błotna... O siedemnastej Ryan miał dość. Czuł się zarówno odprężony jak nigdy jak i głodny jak wilk, co stanowiło dziwaczną mieszankę.

- Lou, błagam. Obiad.

- A może herbatka five o'clock? - parsknęła dziewczyna.

- Ja mówię serio. To niezdrowe tak się głodzić.

- No dobra, masz rację. Zezwalam na przerwę na posiłek, choć przerwa w masażu to jak przerwa w przerwie. Nie sądzisz?

- Nie, nie sądzę. Odprężenie też ma swoje granicę. Czuję, że wszystkie mięśnie przestały mi działać. Jakbym miał dystrofię.

- Wykorzystamy to w saunie. Pójdziemy tam po obiedzie, a potem posiedzimy w jakuzzi, zjemy kolację i wrócimy do pokoju. Jutro trzeba wcześnie wstać. Jest pilates dla par.

- Pila… co? - spytał Ryan, a dziewczyna wywróciła oczami i pociągnęła chłopaka za rękę w stronę baru, gdzie najedli się za wszystkie czasy.

         Następnie udali się do tureckiej sauny parowej. Według broszurki, którą świeciła Ryanowi przed oczami Luiza było to niewielkie, wyłożone błękitnymi płytkami ceramicznymi pomieszczenie przecięte czymś w rodzaju wąskiego basenu wypełnionego parującą wodą. Zakochani jednak nie byli w stanie tego dostrzec, gdyż spóźnili się na wejście i rozpalenie pieca. Kiedy mężczyzna zajmujący się obsługą otworzył przed nimi drzwi, dostrzegli jedynie zwały pary i jakieś cienie. Zakryci ręcznikami w miejscach strategicznych, według przykazania pracownika SPA kierowali się prosto, by zająć miejsce. Kiedy jednak Luiza siadała, pisnęła i odskoczyła na bok, tak że prawie nie przewróciła siebie i Ryana, który próbował ratować sytuację.

- Chyba na kimś usiadłam - oznajmiła bezceremonialnie, a słysząc, jak jej słowa niosą się w wilgotnym powietrzu, zasłoniła usta ręką, zajęła inne miejsce i już się nie odezwała.

         Jeszcze bardziej zawstydzona była jednak, kiedy przyszło saunę opuścić. Ludzie siedzący naprzeciwko wychodzili w trakcie trwania kuracji, ale jegomość, na którego kolanach spoczęła, musiałby iść tuż przed jej nosem, by dostać się do wyjścia, a mimo iż widoczność była słaba, zauważyłaby go na pół metra od twarzy (kiedy siadała nie widziała, bo nie miała oczu z tyłu głowy, zresztą, bała się, że ciepłe powietrze zetnie jej gałki oczne). Facet jednak (na pewno był to facet, nie miała co do tego wątpliwości, no, chyba że była to kobieta bez biustu z ręcznikiem zawiązanym tylko na biodrach), siedział na miejscu i się nie ruszał.

- Ryan, a może on nie oddycha? - zagadnęła Lou po piętnastu minutach, ale jej chłopak nie miał sił jej odpowiedzieć, więc zaniechała rozmowy.

         Po kolejnych piętnastu minutach para stopniowa zaczęła opadać, co zwiastowało, że niedługo będą musieli opuścić pomieszczenie. Widoczność była lepsza i mężczyzna siedzący obok Ryana podniósł się z miejsca i ruszył do wyjścia. Dziewczyna zatkała sobie usta ręką, kiedy zauważyła jego twarz. Złapała swojego chłopaka za rękę i niemal wybiegła za jegomościem, prawie gubiąc ręcznik, którym była owinięta.

         Mężczyzna, a raczej dość młody chłopak, spojrzał na nią bez wyrazu i oddalił się, a ona odprowadziła go wzrokiem jak zahipnotyzowana.

- To się dzieje, to się dzieje - powtarzała.

- Co się dzieje? - zaintrygował się Ryan.

- Jestem wciągana przez świat celebrytów.

- A do teraz nie byłaś?

- Nie. No, może troszeczkę. Byłam tam jedną nogą, a teraz robię kolejny krok.

- Więc… co to za jeden?

- Avicii! Muszę z nim pogadać!

- Spokojnie, Lou. Pół godziny temu usiadłaś mu na kolanach w saunie. Nie sądzę, żeby chciał dla ciebie "zamiksować".

         Ryan zrobił w powietrzu cudzysłów przez co ręcznik prawie zsunął mu się z bioder. Luiza się roześmiała.

- Brzmi, jakbyś był zazdrosny.

- Bo może jestem. Idziemy do jakuzzi?

- Tak! Może spotkamy… - podekscytowała się dziewczyna, ale widząc minę swojego chłopaka, umilkła. - Może nikogo nie spotkamy.

         Nie spotkali. Następnego dnia poszli na pedicure, na który dziewczyna namówiła chłopaka i rozglądała się, czy aby jeden z jej ulubionych DJ'ów nie zechciał odwiedzić kosmetyczki.

- Wątpię, żeby facet zawitał w takie miejsce - obwieścił Ryan, domyślając się, o co chodzi jego dziewczynie.

- A skąd wiesz? Ty jesteś facetem i przyszedłeś.

- Przyszedłem z tobą. Bo mnie zmusiłaś!

         Luiza już chciała powiedzieć kąśliwą uwagę, która tylko świadczyłaby o tym, że lubią się ze sobą droczyć, ale zadzwonił jej telefon. Słuchała w skupieniu, odpowiadała do słuchawki, a w końcu rozłączyła się.

- Coś się stało? - zatroskał się Ryan, kiedy zobaczył jej minę. - Kto to był?

- Monika.

- Stęskniła się?

- Nie, chciała mi przekazać, co z Wrednymi Zalotkami. Wiesz, z zespołem jej siostry, którego została samozwańczym menedżerem. Wyobraź sobie, że znaleźli im wytwórnię, która wyda piosenkę. Jest tylko jeden problem, nie chcą, żeby to one ją zaśpiewały.

- Nie? A kto miałby ją zaśpiewać?

- The Saturdays.

- To nie szczyt marzeń, zapewne chciały zrobić karierę z tym przebojem, ale to zawsze coś. Wiesz, ile może zarobić twórca piosenki, jeśli okaże się ona hitem lub zostanie użyta w filmie, serialu czy nawet zwiastunie? Sporo. A The Sats to znany zespół.

- To nie ma znaczenia. Maggie ma na pieńku z Frankie Sandford, kiedyś prawie się pobiły, a ona oblała Monikę ponczem podczas jednej z imprez, na której znalazły się razem - wyjaśniła Lou.

- Wow, niezłe bagno. Więc siostry nie zgadzają się, by to The Saturdays dostały piosenkę?

- Nie.

- A co zamierzają z tym zrobić?

- Nie wiem, ciężka sprawa. Jury dotrzymało swojej części obietnicy, znaleźli wytwórnię zainteresowaną wydaniem singla. Zapomniano tylko wspomnieć, że Wredne Zalotki nie zaśpiewają.

- Pewnie dziewczyny są załamane - westchnął Ryan.

         Luiza pokiwała głową. Oboje byli smutni z tego powodu. Ona dobrze poznała siostrę przyjaciółki, a on polubił dziewczyny, kiedy razem z resztą Lawson pomagał im zaaranżować kawałek.

         Zadumali się. Kiedy wychodzili od kosmetyczki, do uszu dziewczyny dobiegł jakiś chwytliwy beat. Kiedy rozejrzała się w poszukiwaniu miejsca, skąd dochodzi, ujrzała siedzącego na krześle szwedzkiego DJ'a, który majstrował coś przy swoim i'Padzie.

- Przeszkadza to państwu? - spytała kobieta z recepcji. - Mogę zwrócić mu uwagę, żeby założył słuchawki, choć wcześniej zapowiedział, że i tak ma już rozwalone bębenki, a pracuje nad nowym kawałkiem i idzie mu dość opornie, więc korzysta z każdej chwili.

- Nie przeszkadza nam - zapewniła Luiza. - Wręcz przeciwnie. - W jej głowie zrodził się chytry plan. - Już wiem, kto może zająć się piosenkę! - zaklaskała w ręce.

         Ryan wywrócił oczami.

- Lawson? - spytał dla zgrywy. - Nie wiem, czy to jest w naszym typie, ale możemy pogadać w wytwórni, kto wie, kto wie.

- Wsłuchaj się! - poleciła Luiza.

         Ryan nadstawił ucha i zdał sobie sprawę, o co chodzi jego dziewczynie, która już wyciągała telefon.

- Co robisz? - zaintrygował się.

- Jak to co? Pokażę mu, jak się robi hit.

         Chwilę później niezrażona sytuacją z sauny Lou już zagadywała DJ'a, któremu pokazała nagrany przez Natha występ Wrednych Zalotek. Kiedy zsynchronizowali klubowy beat z jego i'Pada i piosenkę z jej telefonu, młody Szwed wyglądał, jakby dostał olśnienia. I tak samo wyglądała Luiza, kiedy zdała sobie sprawę, że z odrobiną szaleństwa i determinacji może zdziałać wszystko.

- I co? - spytał Ryan, kiedy pięć minut później dziewczyna do niego wróciła, machając w powietrzu karteczką z numerem.

- Jak to co? Musimy się z nim "koniecznie skontaktować w celu współpracy". Nie mogę się doczekać, kiedy powiem Monice, że to ja powinnam być menedżerem Wrednych Zalotek! Szczęka opadnie jej do ziemi!

- O ile dziewczyny w ogóle go lubią.

- Lubią go, a kto go nie lubi?

- Ja na przykład.

- A to niby dlaczego?

- Bo moja dziewczyna usiadła mu na kolanach w saunie - oświadczył Ryan, udając naburmuszenie, a Luiza złapała jego twarz w dłonie i cmoknęła go głośno w usta.

- I właśnie taką historię dzieciom opowiemy, kiedy ich mamusia stanie się bardziej znana niż tatuś! - zachichotała dziewczyna i ruszyła do pokoju hotelowego.

- Kto ma być tym tatusiem? Ja czy on? - pytał za nią Ryan, ale uśmiechnęła się tylko do własnych myśli i nic nie odpowiedziała.

         Wredne Zalotki nie miały prawa głosu w sprawie piosenki, ale pobłogosławiły decyzję sióstr, które przy negocjacjach podekscytowanej Luizy, zgodziły się odsprzedać utwór na przyszły klubowy hit Aviciiego.

         Tak się rodziły wielkie rzeczy.