Rozdział 74 - "Amnezja"

Dziękuję za komentarze! Jeszcze ktoś to czyta, więc jest sens wstawiać :)

Co nas jeszcze czeka? Perypetie związane z amnezją, kręcenie filmu Toma "Runo Śmierci", miłosne zawirowania oraz perypetie Wrednych Zalotek.

Pozdrawiam :*

            Monika czuła, że drży na całym ciele. Przyszła na piętro boso, nogi miała jak kostki lodu, ale w tej chwili była w stanie myśleć tylko o tym, co powiedział lekarz. Madzię zabrano na gruntowne badania, tomografię oraz rozmowę z psychoterapeutą. Liam i Tom przybliżali właśnie incydent z fanką, który doprowadził do amnezji u ich przyjaciółki, kiedy do towarzystwa podeszli Tony i Adam. Ten pierwszy miał w objęciach misia i wyglądał na skonsternowanego. Ten drugi spojrzał na Monikę z dezaprobatą.

- Co ty tutaj robisz?! Poszedłem po kwiaty dla ciebie, dowiedziałem się o wypadku twojej siostry i biegłem ci o tym powiedzieć, a tymczasem personel załamuje ręce i dziwi się, że pacjentka zwiała im z OIOM'u.

- A po co mi niby kwiaty? Miałabym je sobie powąchać i umilić pobyt w szpitalu? - prychnęła Monika. - Musiałam się dowiedzieć, co z moją siostrą.

- A na oddziale intensywnej terapii już wszystko wiedzą. Przygotowują pani salę ogólną - dodała pielęgniarka, która pomogła pacjentce.

- Czy lekarz już zbadał Maggie? - spytał Tony, któremu Adam zdążył wszystko opowiedzieć, kiedy spotkali się przy windach.

- Ma amnezję - wyjaśnił Liam. - Jakąś wybiórczą, dokładnie nie wiedzą. Zabrali ją na badania.

         W czasie, w którym Madzia była badana, dla Moniki przygotowano salę ogólną niedaleko pokoju siostry. Dziewczyna nie miała siły myśleć o zapłacie za szpital, niebawem miał przyjść czek z tantiemami za przebój "Wake Me Up" i spodziewały się sporej kwoty. W tej chwili liczyło się jednak to, że jej siostra miała dziurę w życiorysie i musiała być przerażona i skołowana, a jej nie pozwalali wstawać z łóżka. Pielęgniarka, która się nią zajmowała musiała wrócić na swój oddział i przydzielono jej inną, mniej przyjazną, która podłączyła ją do aparatu tlenowego, który piszczał niemiłosiernie, gdy tylko próbowała go ściągnąć. Nie mogła rozmawiać, a wstawanie było kategorycznie zabronione. Plusem był fakt, że mogła przyjmować gości. Wiedziała, że przyjechał Nath, który był w domu wziąć prysznic. Max i Karolina przybyli po kilkugodzinnej drzemce, podobnie jak Luiza. Przyjaciółki opowiedziały dziewczynie wszystko, co wiedziały. Lawson mieli występ w Ameryce, więc Joel nie mógł być przy swojej dziewczynie. Miał przylecieć następnego dnia z samego rana, podobnie jak rodzice sióstr. Karolina płakała jak bóbr, gdy opowiadała, jak bardzo bała się, że jej najlepsza przyjaciółka umrze, kiedy ta zapadła w śpiączkę.

         Jakiś czas później przyszedł lekarz, który zbadał Monikę i oświadczył, że będzie musiała zostać jeszcze co najmniej tydzień w szpitalu. Nie podobało jej się to, ale przynajmniej pozwolono jej przerzucić się na wąsy tlenowe, które umożliwiały jej rozmowę, mimo iż miała strasznie zachrypnięty głos.

- Minęły dwie godziny odkąd zabrali Madzię - odezwała się w końcu, gdy została sama z Luizą i Karoliną. - Myślicie, że już coś wiadomo?

- Nie, ktoś by przyszedł ci powiedzieć - zapewniła Karolina.

- Masz rację. - Monika na chwilę zamilkła, ale przypomniała sobie, co jeszcze ją nurtowało. - Dlaczego Adam siedział przy mnie, gdy obudziłam się ze śpiączki?

- Czuwaliśmy po kolei, lekarze pozwolili przebywać u ciebie pojedynczo, gdy przez prawie dwa dni byłaś nieprzytomna, mimo transfuzji i tej całej komory… - Karolinie załamał się głos, gdy wypowiadała te słowa. - Myśleliśmy, że może już się nie obudzisz… i…

- Ale się obudziłam. - Monika uśmiechnęła się pokrzepiająco i położyła przyjaciółce rękę na ramieniu. - I całe szczęście, bo miałam sen iście z "Opowieści wigilijnej".

         Opowiedziała przyjaciółkom całą historię z wróżką Enigmą, która objawiała jej prawdę.

- No ładnie. Rose? - chichotała Karolina. - Wolałabym jakieś bardziej polskie imię dla własnego dziecka. Jeśli oczywiście takowego doczekam.

- No a ja na pewno nie zerwałabym z tobą kontaktów, gdyby Ryan zniszczył dzieło twojego życia - dodała Luiza. - Pogoniłabym jego.

- Dzięki dziewczyny. Czuję się już dobrze, jeśli tylko z Madzią będzie wszystko w porządku, będę szczęśliwa.

- No a… ta cała sytuacja z Joelem? I skoro o nim mowa, to i z Adamem. Jutro przylecą z Polski twoi rodzice i będziesz mogła zapytać taty, czy to on pogonił twojego byłego do Gdańska - zauważyła Karolina, a Monika się zadumała, ale tylko na chwilę.

         Drzwi do sali się otworzyły i stanął w nich zasapany Tom.

- Ale numer… Nie uwierzycie… - powtarzał, próbując złapać oddech.

- No co? Coś nie tak z moją siostrą?! - Monika uniosła się na łóżku, a Parker opadł na krzesło zwolnione przez Luizę i wysapał:

- Zaraz przywiozą ją z badań. Przyszedł do nas psychiatra, który ją badał i powiedział, że ma częściową amnezję. Nie pamięta nic od momentu, w którym uderzyliśmy w nią na lotnisku wózkiem bagażowym.

- O Boże…

- Podobno to przejściowe, spowodowane uderzeniem w głowę. Na szczęście zatrucie gazem nie wyrządziło jakiejś stałej szkody jej układowi nerwowemu. Ale nie o tym chciałem wam mówić!

- No to o czym, Parker?! Co jest ważniejszego niż amnezja mojej siostry?!

- Psychiatra polecił nam nie wprowadzać jej w stan szoku.

- A co to ma niby znaczyć?

- Że mamy udawać. Dopóki sobie sama nie przypomni, nie wolno nam wyprowadzać jej z błędu odnośnie daty, związku z Nathem, Wrednych Zalotek… No, mamy grać, jak gdyby dopiero co zdecydowała się zrezygnować ze współpracy z One Direction i próbowała wrócić do Polski, w czym przeszkodziliśmy jej my, nie przyjaciele z The Wanted, ale wandale z pewnego znanego zespołu - wytłumaczył Tom.

- Lekarze mówili, jak długo ma trwać ta szarada? - spytała zaintrygowana Karolina.

- Może przypomni sobie wszystko za kilka dni, ale może za kilka tygodni. Bo jeśli będzie się przeciągać w lata, to ja jej jednak wszystko wyśpiewam. Nie wytrzymam tak długo udając, że się nie znamy.

- Czyli my też musimy się usunąć w cień? - spytała Luiza. - Idąc tym tropem, Madzia nigdy nie poznała mnie i nie wie, że wy przyleciałyście do Anglii.

- Na to wygląda - westchnęła Monika. - A jutro przylatują rodzice… Boże, czy może być jeszcze gorzej?!

         Z korytarza dał się słyszeć krzyk. Towarzystwo popatrzyło po sobie i wszyscy rzucili się w stronę drzwi. Monika była najwolniejsza. Najpierw musiała wyswobodzić się z wąsów tlenowych. Gdy w końcu udało jej się dogonić przyjaciół, jej wzrok padł na siostrę, wiezioną na wózku inwalidzkim przez pielęgniarkę. U jej stóp kucał Nath, który nie zwracał uwagi na jej wrzaski.

- Kochanie, to ja… - powtarzał. - Wszystko sobie wyjaśniliśmy, pamiętasz? Kocham cię.

- Natychmiast zabierzcie tego chłopaka! - krzyknęła pielęgniarka w stronę ochrony.

         Madzia była blada i wyglądała na przerażoną. Odsuwała się od Natha, który próbował ją złapać za rękę.

- Zostaw mnie, zboczeńcu! - powtarzała, zanim ochroniarze odciągnęli wierzgającego nogami Natha jak najdalej od niej.

         Pracownica szpitala przyspieszyła kroku i zniknęła w sali ogólnej razem z pacjentką. Zamknęła za sobą drzwi. Nath wyrwał się ochronie i opadł na krzesło. Ukrył twarz w dłoniach. Kawałek dalej stał Tony, ściskając pluszowego misia. Adam trzymał się na uboczu, by Madzia go nie zobaczyła i nie rozpoznała. Max najwyraźniej poszedł po kawę, bo Monika nie dostrzegła go na korytarzu.

- Nath, co ty robisz?! - spytał wściekły Parker, nachylając się nad Beniaminkiem. - Chcesz pogrzebać jej szansę na przypomnienie sobie wszystkiego?

- Chcę jej pomóc sobie przypomnieć! Takiej miłości jak nasza się nie zapomina! Nie teraz, kiedy… O Boże.

         Nath zapłakał, chowając twarz w dłonie. Na chwilę do towarzystwa podszedł lekarz, żeby wyrazić swoją dezaprobatę dla zachowania chłopaka, ale widząc, że był to akt desperacji zakochanego, rzucił zebranym pokrzepiający uśmiech, kazał być cierpliwymi i oddalił się, zostawiając ich bijących się z myślami.

*

         Madzia jeszcze nigdy nie czuła się tak skonfundowana. Głowa bolała ją niemiłosiernie. Po przebudzeniu zszyli jej rozcięcie na potylicy i założyli śmieszny opatrunek. Bardziej niż wyglądem mumii denerwowała się jednak włosami. Część musieli wygolić, żeby założyć szwy, zapewne wyglądała śmiesznie.

         Podziękowała pielęgniarce za pomoc w dowiezieniu jej do pokoju i udała się do łazienki. Nie rozpoznała siebie w lustrze. Długie pukle włosów i grzywka zniknęły, na głowie miała fryzurę do ramion, a pasma zostały nieco rozjaśnione.

- Jak długo byłam nieprzytomna, proszę pani? - spytała skonsternowana, przyglądając się obcej twarzy w lustrze.

- Jakiś czas - odpowiedziała oględnie kobieta. - Nie jestem pewna.

         Nastolatka skinęła głową, opłukała twarz chłodną wodą i poszła położyć się do łóżka. Pielęgniarka poinformowała ją, że następnego dnia przylecą z Polski jej rodzice. Chciała zapytać, czy przypadkiem kobieta nie wie czegoś na temat przyjazdu jej siostry, ale wolała nie zapeszać. Monika oznaczała kłopoty, a tych nastolatka miała do tej pory aż nadto.

         Dawno nie czuła się tak samotna jak w tej chwili. Przygoda, którą rozpoczęła dzięki Joe McDovanowi się skończyła. Poznała One Direction, swój ulubiony zespół, ale przez nieustanne plotki o swoim romansie z Liamem i scysje z jego dziewczyną, Danielle, została zwolniona. Nadal świeży w pamięci był incydent, w którym członek 1D wpadł jej w hotelu do wanny, co nie tylko było zawstydzające, ale i stało się źródłem problemów chłopaka z jego dziewczyną. Nastolatka przymknęła oczy i powróciła w pamięci do tej chwili w hotelu. Była zła i smutna, Daniella właśnie na nią nawrzeszczała.

         Postanowiła wziąć kąpiel, jako że była to ostatnia noc w tym wspaniałym hotelu. Napuściła sobie wody i wlała do niej z pół butelki płynu, który spienił się tak ostro, że ledwo co mogła utrzymać bąbelki w ryzach.

- Przepraszam, przepraszam! – usłyszała od strony drzwi i w panice wylała kilka litrów wody na posadzkę. Głos był niewątpliwie męski i jak się okazało, należał do Liama, który stał w drzwiach łazienki ze szczelnie zasłoniętymi oczami, jakby coś miało mu je wypalić. – Nic nie widziałem! – zaparł się.

         Pewnie, że nie. Przecież od stóp do głów zakrywała ją mlecznobiała piana. Ale to nie zmieniało faktu, że czuła się niezręcznie, wiedząc, że wtargnął do jej łazienki.

- Wołałem, ale nie odpowiedziałaś. Pomyślałem, że coś się stało i… Przepraszam, że wszedłem. Moja kuzynka poślizgnęła się kiedyś w łazience, uderzyła głową o kafelki i zapadła w śpiączkę na dwa tygodnie. Przestraszyłem się.

- Jak słyszysz, żyję i mam się dobrze – powiedziała przekornie, nadal będąc nieco zawstydzoną, ale zrobiło jej się lepiej, kiedy zdała sobie sprawę, że on wstydzi się bardziej.

- To dobrze. Ale musisz coś zobaczyć. To poważna sprawa. – Liam wyciągnął rękę ze swoim i’Phone’m i próbował go jej podać od progu. Wyjście z wanny nie wchodziło w grę, obawiała się, że może ją podejrzeć nago. Wychyliła rękę najdalej, jak potrafiła, a mimo to nie mogła dosięgnąć przedmiotu, który jej podawał.

- Musisz podejść bliżej – oznajmiła niezadowolona.

         Nadal zakrywając oczy zrobił ostrożnie kilka kroków w przód. O jeden za daleko. Poślizgnął się na rozlanej przez nią wodzie i jak długi wpadł do wanny, mocząc doszczętnie ubranie, podczas gdy ona osłupiała, próbowała zasłonić się z powodu ubytku piany, która wylądowała na podłodze.

         Chyba ze sto razy przepraszał, ale to nie było w stanie zmyć hańby, którą się okryła. Wygramolił się z wanny i podał jej ręcznik, widząc, jak nieporadnie próbuje zakryć biust, który pozostawał schowany w niewielkim stopniu za rzednącą pianą. Szybko ponownie przycisnął dłoń do oczu i odwrócił się tyłem.

- Wiem, że to ci nie poprawi humoru, ale telefon udało mi się uchronić od zamoczenia – oświadczył, podnosząc do góry rękę, w której dzierżył suchutkiego i’Phone’a.

- Chwała ci za to – prychnęła po polsku i wyszła z wanny, owinięta w ręcznik.

         Kiedy to było? Nie miała pojęcia, jak długo była nieprzytomna. Doskonale jednak pamiętała, że Danielle zastała ją i Liama i wyciągnęła pochopne wnioski. Następnego dnia w prasie ukazał się artykuł o rzekomym romansie nastolatki i sławnego piosenkarza, w którym, co gorsza, insynuowano, że sypia też z reżyserem wideoklipów, który ją zatrudnił. Wtedy to została zwolniona i zmuszona do zostawienia chłopaków z One Direction bez pożegnania. Na lotnisku czekała na samolot do Polski, ujrzała zgraję rozhukanych Anglików, którzy z wózków bagażowych zrobili sobie pojazdy i bawili się w jakieś wyścigi. Ostatnią rzeczą, którą usłyszała był krzyk: "Uwaga, bolid!". Następnie obudziła się w szpitalnym łóżku, skołowana tą sytuacją.

         Lekarz, który ją badał zachowywał się dość dziwnie. Zupełnie jakby nieprzytomna była przez bardzo długi okres czasu. Po przebudzeniu zaczęła panikować, że spóźni się na samolot, a kiedy zapytali ją, kiedy ma lot, podała im datę i wywołała dziwaczną reakcję. Lekarz zbladł, podobnie jak pielęgniarka. Po chwili jednak obwieścili, że niestety przegapiła swój lot i nie może kupić kolejnego biletu, bo niewiadomo, jak długo będzie musiała zostać w szpitalu. Zabrali ją na tomografię, by sprawdzić, czy z jej głową wszystko w porządku, a potem, nie wiedzieć czemu, przymusili ją do rozmowy z psychiatrą. Psychologa jeszcze jakoś by przeżyła, ale psychiatra? Może śledzili jej przygody w prasie i uznali, że może stanowić zagrożenie dla Liama? Opowiedziała mężczyźnie wszystko o dziwacznych okolicznościach, w które się uwikłała, a on z kamienną twarzą wysłuchał całej opowieści i stwierdził, że z jej głową wszystko w porządku. Jakby tego nie wiedziała.

         Ciche pukanie wyrwało ją z rozmyślań. Do sali zajrzała głowa, której z początku nie rozpoznała. Dopiero po chwili dotarło do niej, że ma przed sobą Liama. Czy to możliwe, żeby przez kilka dni się zmienił? Wyglądał jakoś tak… dojrzalej. Madzia nie miała pojęcia, skąd to dziwne wrażenie.

- Maggie! - rozpromienił się na jej widok. - Jak się czujesz?

         Podszedł do niej i objął ją, czysto po przyjacielsku. Zaczerwieniła się, przypominając sobie, że nie tak dawno temu wpadł jej do wanny. Dlaczego wydawało się, jakby wszystko poszło w niepamięć?

         Skąd miała wiedzieć, że od wydarzenia, które według niej dopiero co miało miejsce minęły prawie dwa lata?

- Eee… czuję się… dość dziwnie. Znaczy, nic mnie nie boli, trochę rzęzi mi w klatce piersiowej, ale głowa w ogóle nie boli.

- Wyglądasz dobrze.

- Dzięki. Chyba jak byłam nieprzytomna ścięli mi włosy.

- Może byłaś u fryzjera przed upadkiem, ale tego nie pamiętasz? Taka amnezja czasami się zdarza - odpowiedział Liam. Jego słowa miały sens, więc Madzia skinęła głową. Postanowiła zmienić temat.

- Przepraszam, że chciałam wyjechać bez pożegnania. Joe powiedział, że nie mogę się z wami zobaczyć. Wszystko przez te plotki i ten artykuł w gazecie…

         Liam przez chwilę wyglądał, jakby usilnie próbował sobie przypomnieć, o czym mówi. W końcu skinął głową i złapał ją za rękę.

- Nic się nie stało. Najważniejsze, że wszystko z tobą w porządku.

- A z tobą? Czy udało ci się wyjaśnić Danielle, że to, czego była świadkiem w hotelu, było tylko zbiegiem okoliczności?

- Między mną a Danielle już koniec. Nie była dziewczyną dla mnie - oznajmił piosenkarz, uśmiechając się pokrzepiająco do przyjaciółki.

         Wyglądał, jakby się z tym pogodził. Madzia cieszyła się, że incydent, jakkolwiek niefortunny, przynajmniej pomógł chłopakowi przejrzeć na oczy i zorientować się, że z tancerki było niezłe ziółko, oględnie mówiąc.

- Przykro mi - powiedziała, choć zapewne w jej oczach widział radość z zaistniałego stanu rzeczy.

- Niepotrzebnie. Tak jest lepiej.

         Przez chwilę wydawało jej się, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale ugryzł się w język, więc nie zamierzała skłaniać go do wyznań.

- Chyba zgubiłam telefon - westchnęła zrezygnowana nastolatka. - A chciałam do was pisać. Pobyt w szpitalu w obcym kraju, gdzie nikogo nie znasz, nie jest niczym miłym.

- Telefon się na pewno znajdzie.

- Ale chodzi mi o to, skąd wiedziałeś, że tu jestem?

- Co? Och, w telewizji o tym trąbią. - Na opalonej twarzy Liama zapłonął rumieniec. Madzia zmarszczyła podejrzliwie brwi.

- W telewizji trąbią o tym, że na lotnisku wyrżnęłam głową w ziemię?

- Cóż… potrącili cię członkowie The Wanted - oświadczył Liam, oddychając z ulgą, że udało mu się wybrnąć z tej sytuacji.

         Obawiał się, że coś palnie, ale jego odpowiedź była nie tylko prawdziwa, ale i sensowna. Madzia jednak pobladła jeszcze bardziej i martwym wzrokiem wpatrywała się przed siebie.

- Ten chłopak, który mnie zaczepił na korytarzu… On jest z The Wanted - oświadczyła, widząc, że Liam się zatroskał.

- Jaki chłopak?

- Wieźli mnie z tomografii i z rozmowy z psychiatrą. Doskoczył do mnie, mówił, że mnie kocha. Złapał mnie za rękę. Nazwałam go zboczeńcem, a pielęgniarka zawołała ochronę - wytłumaczyła nastolatka.

- Och, jestem pewien, że miał wyrzuty sumienia. Bawili się na lotnisku i doprowadzili do wypadku, w którym ucierpiałaś.

- Powiedział, że mnie kocha.

- Bo ja wiem, dlaczego? - Liam nerwowo zachichotał. - Żebyś ich nie pozwała? Albo troszczył się o ciebie jak o wszystkie fanki.

- Ale ja nie jestem fanką. Nie znoszę The Wanted.

         Od progu dał się słyszeć przeciągły krzyk obruszonego do głębi chłopaka o zachrypniętym głosie.

- ŻE CO?!