Rozdział 80 - "Wspomnienia"

Przepraszam, że dopiero teraz ciąg dalszy. Jest to ostatni rozdział mojego "zapasu". Miałam ciąg dalszy, ale niestety ze względu na swoje roztrzepanie nie zapisałam pliku i wszystko przepadło :( Dlatego teraz rozdziały będą pojawiać się rzadziej. Odtwarzanie tego, co było już napisane jest trudniejsze niż pisanie od zera, tyle Wam powiem.

Dziękuję za komentarze :*

      

       Nie chciała wracać do domu Alicji. Polubiła swoją tymczasową gospodynię, ale i pod jej dachem czuła, że coś jest nie tak. Tony zrozumiał, że chciałaby teraz znaleźć się w jakimś spokojnym miejscu i zawiózł ją do rozgłośni radiowej. O tej porze były audycje, ale sala, w której znajdowało się biuro Telefonu Zaufania stała pusta.

         Madzia z ulgą usiadła na wygodnej sofie.

- Mam wrażenie, że to wszystko sen - powiedziała bez owijania w bawełnę. - Czasami przymykam oczy na dłuższą chwilę w oczekiwaniu, że się obudzę w moim łóżku, w mieszkaniu w Polsce.

- Też czasami wydaje mi się, że śnię. Kiedy jestem szczęśliwy, rzeczywistość jest zbyt nieprawdopodobna, by w nią uwierzyć. Kiedy rozpaczam, modlę się, by moje przeżycia okazały się tylko koszmarem.

         Chłopak wzruszył ramionami i zaproponował koleżance wody, ale pokręciła głową.

- Jak ty to robisz? - spytała.

- Hmmm?

- Zawsze wiesz, co powiedzieć.

- Czytam dużo poradników o tym, jak być szczęśliwym i jak rozpaczać z godnością - odparował śmiertelnie poważnie, a Madzia się roześmiała.

- Umiesz na tym grać? - spytała, wskazując gitarę opartą o ścianę.

- Mam nadzieję. Jest moja.

- Zagrasz mi coś?

- Tak właściwie to ostatnio pracowałem nad pewną piosenką. Chyba moja mama nie obrazi się, jeśli to ty będziesz pierwszą dziewczyną, której ją zaśpiewam.

         Tony udawał, że się zastanawia, a potem wziął gitarę, usadowił się na oparciu sofy i zagrał kilka akordów. Madzia obawiała się, że zwiędną jej uszy, ale już po kilku pierwszych wersach zorientowała się, że jej nowy kolega ma całkiem przyjemny głos, a piosenka była chwytliwa. Zaczęła klaskać do rytmu gitary akustycznej, a pod koniec potrafiła nawet dołączyć się w refrenie. Na zakończenie zaklaskała, a Tony odłożył gitarę, ukłonił się i zajął miejsce na sofie tuż koło niej.

- I jak? Ujdzie?

- Żartujesz? Te brawa mówią same za siebie. Świetna piosenka! Napisana dla jakiejś konkretnej dziewczyny?

- Dla przyjaciółki - przyznał Tony.

- Nie brzmi platonicznie. - Madzia zmrużyła oczy i przyjrzała się Tony'emu. Wydawał się szczery.

- Piosenki o miłości platonicznej się nie sprzedają.

- Chyba masz rację.

         Nastolatka roześmiała się, ale nagle przestała, widząc, w jaki sposób Tony jej się przyglądał. Jakby… z zachwytem. Ze zdumieniem stwierdziła, że podoba jej się jego adoracja. W tym zwariowanym świecie wydawał jej się jedyną normalną osobą. Był miły, zabawny, czarujący… Miał pasję i talent, by ją realizować. No i wszystko wskazywało na to, że mu się podobała. To aż nadto zalet. Kiedy zdała sobie sprawę, że polubiła tego chłopaka, postanowiła działać. Co z tego, jeśli ją odtrąci? Lekarze nie mogli jej trzymać w Anglii w nieskończoność, jeśli się przed nim zbłaźni, upokorzenie nie potrwa długo, bo niebawem wróci do Polski.

         Sama nie wiedziała, co nią kierowało, ale czuła, jak jakiś dziwaczny magnes przyciąga ją w stronę chłopaka. Delikatnie przycisnęła swoje wargi do jego warg i zarumieniła się po koniuszki uszu. Chłopak uśmiechnął się, że doświadczył z jej stronę tej niespodziewanej czułości. Założył jej włosy za ucho i trzymając ciepłą dłoń na jej policzku, pocałował ją nieco dłużej, bardziej zdecydowanie i mniej niewinnie. Kiedy zaczynała odkrywać, że podoba jej się ta pieszczota i chciała objąć chłopaka, by ją maksymalnie przedłużyć, odskoczył od niej jak oparzony.

- Ja… przepraszam, Maggie. Nie powinienem - wytłumaczył się.

         Zmieszany wstał z kanapy i zaczął chodzić nerwowo po pokoju.

- Nie rozumiem… - Nastolatka była skołowana. - Było aż tak źle?

- Źle? Broń Boże! Było cudownie! Ale nie powinienem wykorzystywać okazji.

- Przecież to ja zrobiłam pierwszy krok…

         Tony wyglądał, jakby zaraz miał zacząć rwać sobie włosy z głowy w poczuciu winy. Kiedy usłyszał słowa przyjaciółki, potknął się o gitarę pozostawioną przy sofie i runął jak długi na ziemię. Zaklął i zaczął rozmasowywać bolące kolano i najwyraźniej szukać swojej godności. Kiedy w końcu odchrząknął, wstał z ziemi i spojrzał poważnie na nastolatkę, wyglądał, jakby chciał ją poinformować o zerwaniu, mimo iż nigdy nie byli razem.

- Maggie…

- W porządku, nie musisz się tłumaczyć. - Dziewczyna wstała z kanapy, wzięła torebkę i ruszyła do wyjścia. Zanim otworzyła drzwi, Tony stanął jej na drodze. Nic jednak nie powiedział, więc wywróciła teatralnie oczami. - Masz dziewczynę? - spytała nagle mimo woli.

- Nie.

- A więc chodzi o tą przyjaciółkę, dla której napisałeś piosenkę? Coś do niej czujesz?

- Tak, ale to bardziej skomplikowane niż ci się wydaje.

         Madzia nacisnęła klamkę, ale drzwi nie ustępowały, blokowane przez Tony'ego.

- Zaśpiewaj jej tę piosenkę. Na pewno będzie urzeczona - poradziła nastolatka. - Ale mnie możesz już wypuścić. Wrócę autobusem, trafię.

         Dziewczyna czuła, jak płoną jej policzki. Nie chciał jej całować, ale wypuścić też jej nie chciał. O co temu chłopakowi chodziło? Wyglądał, jakby dał za wygraną, bo wszystkie mięśnie rozluźniły się, kiedy podrapał się po głowie.

- Wydaje mi się, że muszę ci powiedzieć prawdę - westchnął ciężko. - Ale najlepiej będzie, jeśli usiądziesz. Albo najlepiej się połóż. Tak, tak! Położenie się to najlepsze rozwiązanie!

         Chłopak złapał koleżankę za rękę i zaczął prowadzić ją do sofy. Niemal siłą pchnął ją i zmusił, by usiadła.

- Tony, co ty, u licha, kombinujesz? Jesteś chory psychicznie?

- Co? Nie! Choć przez to, co ci teraz powiem, na pewno tak sobie pomyślisz. Choć w sumie już tak myślisz, bo po co inaczej to pytanie? He he…

         Był nerwowy i to bardzo. Zaczął chodzić po pokoju. Przysiadł na biurku, ale ta pozycja wydała mu się zbyt oddalona od przyjaciółki. Jaką powinien przybrać pozę, by wyjawić komuś, że ma amnezję? Ostatecznie zdecydował się na kanapę. Przysiadł obok nastolatki i chwycił jej dłoń w swoje dłonie.

- Piosenkę napisałem dla ciebie - oświadczył na wydechu.

- No i to jest ta cała tajemnica? To bardzo miłe, nie rozumiem, dlaczego tak się zachowywałeś…

- Cóż, ujmę sprawy tak. Nie napisałbym piosenki dla dziewczyny, do której nie żywiłbym głębszych uczuć. A że nie wierzę w miłość od pierwszego wrażenia, aby odczuwać owe głębsze uczucia, muszę się z dziewczyną najpierw zaprzyjaźnić. A że nie zaprzyjaźniam się po kilku spotkaniach… - Tony urwał i spojrzał na nietęgą minę Madzi. Szło mu gorzej niż kiepsko. Pogrążał się.

- Nie jestem twoją przyjaciółką, rozumiem. Ale nie rozumiem, dlaczego w takim razie napisałeś dla mnie piosenkę?

- Bo znam cię doskonale. Nie dzięki krótkiej rozmowie przed domem Ali, wspólnym oglądaniu maratonu czy dzisiejszej wizyty na planie filmu Toma - wydusił z siebie w końcu Tony. - Przyjaźnimy się. Razem ratowaliśmy Zayna z tarapatów, gdy świrnięta Jess go porwała, byliśmy na jednej trasie koncertowej, próbowaliśmy ogarnąć sytuację po twoich osiemnastych urodzinach, gdy wszyscy twoi przyjaciele się upili, podarowałem ci wisiorek z naszym zdjęciem i pokłóciliśmy się, bo Nath podarował ci taki sam…

         Potok słów chłopaka przerwało jedno spojrzenie w bladą jak ściana twarz Madzi. Słowo "żartowałem" nie wchodziło w grę, zabrnął za daleko. Zaczął się obawiać, że powiedział jej prawdę zbyt bezpośrednio. Ale jak inaczej miał to zrobić? Teraz zaczął obawiać się, że jego przyjaciółka dostanie zawału, bo oparła głowę o kanapę i przymknęła oczy.

- W porządku? - zapytał z troską.

- Mogłam się domyślić, że jesteś stuknięty - odpowiedziała. - Nikt o zdrowych zmysłach by się mną nie zainteresował.

- Co?! Nie, nie o to chodzi…

- Wychodzę.

         Tym razem dziewczyna zdecydowanie wstała i postąpiła kilka kroków w stronę drzwi. Zatrzymała się, gdy usłyszała słowa kolegi.

- Masz amnezję. Dlatego nic nie pamiętasz.

         Upuściła torebkę, a do oczu napłynęły jej łzy. Nawet przez chwilę nie kwestionowała słów chłopaka. Od dawna czuła, że coś jest z nią nie tak. Miała krótsze włosy, była szczuplejsza i wyglądała dojrzalej. Wszyscy wokoło zachowywali się dziwacznie, jakby coś ukrywali. Zabolało ją serce, kiedy zdała sobie sprawę, że amnezja to jedyne sensowne rozwiązanie.

- Jak długo byłam nieprzytomna? - spytała, nadal nie spoglądając na Tony'ego.

- Tylko pół godziny. To nie uderzenie na lotnisku spowodowało amnezję. To długa historia i nie wiem, od czego zacząć.

- Najlepiej byłoby od początku. - Blada jak ściana nastolatka odwróciła się i spojrzała na kolegę. Cóż, przyjaciela, bo sam twierdził, że byli ze sobą blisko.

         Ponownie przysiadła na sofie i zaczęła słuchać. Tony opowiedział jej o tym, że poznała The Wanted i to z nimi spędziła większość czasu. Mówił też o Nathanie, co wyjaśniało, dlaczego chłopak wyznawał jej miłość w szpitalu. Film Toma nagle nabrał nowego znaczenia, gdy poznała prawdę o opowieści snutej w domku nad jeziorem, w którym kilka razy odbywały się pamiętne imprezy. Tony nie brał w nich udziału, ale nastolatka wszystko mu opowiadała i teraz mógł jej przybliżyć przeszłość, której nie pamiętała. Najbardziej zszokowana była jednak nie faktem, że Liam się w niej zakochał, a ona sama była związana z Nathanem.

- Śpiewam w zespole? - spytała z zaciśniętym gardłem, kiedy Tony opowiedział o Wrednych Zalotkach.

- Mhm. I to bardzo dobrym. Jesteście w trakcie nagrywania materiału na własną płytę. Pokażę ci. - Chłopak sięgnął do tylnej kieszeni, z której wyciągnął telefon. W Internecie wyszukał filmik, na którym widać było najpierw MKTO wygrywających konkurs piosenki, a następnie Wredne Zalotki śpiewające "Wake Me Up".

- O Boże… Jak to możliwe…

- Masz talent, to wszystko.

- Ale jak to możliwe, że nie pamiętam dwóch lat mojego życia? Faktu, że przyjaźnię się z The Wanted, spotykałam się z jednym z jego członków, nagrywam płytę… Że moja siostra zapadła w śpiączkę, że jej były tu jest… Że i ona ma zwariowane przygody, a na dokładkę Tom kręci o wszystkim film. - Madzia ukryła twarz w dłoniach. Jedyną rzeczą, która jej nie zdziwiła był fakt, że Jessica okazała się naprawdę stuknięta.

- Lekarze twierdzą, że to amnezja przejściowa, ale nie wiadomo, ile potrwa. Kilka dni minęło, może za kilka tygodni pamięć wróci. Na pewno nic nie pamiętasz?

- Niektóre rzeczy kojarzę jako znajome, to wszystko. Czuję, że mogę ci zaufać, jakbyśmy znali się długo, ale… nie pamiętam cię.

- Mam jedną z tych twarzy, które ciężko zapadają w pamięć - odpowiedział chłopak, a przez twarz Madzi przemknął cień uśmiechu.

- Naprawdę lekarze uważali, że lepiej nie mówić mi prawdy? Dlaczego wszyscy, łącznie z moimi rodzicami i siostrą uknuli tę… mistyfikację?

- Wszyscy uważaliśmy, że to gówniana diagnoza, ale co mogliśmy zrobić? Cóż, cierpliwość się kończyła, dlatego Tom zaprosił cię na plan. Myślał, że wtedy sobie wszystko przypomnisz. - Tony wzruszył ramionami. Więcej nie mógł nastolatce powiedzieć, bo wiedział tylko tyle.

- Czyli pozostaje tylko czekać?

- Chyba tak. Może spotkanie z Wrednymi Zalotkami ci pomoże sobie przypomnieć?

- Tak, to może być dobry pomysł. - Madzia zebrała w sobie osłabione pokłady sił i podeszła do drzwi. - Muszę to wszystko przemyśleć.

- Odwiozę cię - zaoferował się Tony, ale ona pokręciła głową.

- Przejdę się. Przyda mi się taki spacer. - Chciała wyjść, ale coś jej się przypomniało i odwróciła się na pięcie. - Dziękuję. Za to, że powiedziałeś mi prawdę i… że nie wykorzystałeś okazji.

- Nawet nie wiesz, ile to drugie mnie kosztowało - odpowiedział chłopak, a ona rzuciła mu uśmiech i wyszła, próbując dojść do siebie po nakładzie informacji, który właśnie poznała.

*

- To był bardzo zły pomysł - westchnęła Monika, przysiadając na krześle reżyserskim Toma. Początkowo chłopak był zły, ale widząc łzy w oczach przyjaciółki, rozluźnił dłonie, które zacisnął w pięści. - Pieprzeni lekarze! - zaklęła rudowłosa.

- Rzeczywiście cała ta sprawa z udawaniem wydaje się teraz gównianym pomysłem. Mam nadzieję, że Maggie nas nie znienawidzi za tę mistyfikację.

- Trzeba jej wszystko powiedzieć. Zdaje sobie sprawę, że coś jest nie tak, widzi, że wygląda inaczej i że świat wokół niej się zmieni. Tylko kwestią czasu jest jak gdzieś w mieście ujrzy datę i dostanie zawału i… - Monika trajkotała jak najęta, a Tom położył jej rękę na ramieniu, by dodać jej otuchy.

- Wszystko będzie dobrze.

- Na pewno?

- Nie mogę dać ci słowa, ale musimy mieć nadzieję, że twoja siostra nas nie znienawidzi. - Tom wzruszył ramionami, a Monika otarła łzy, które zatrzymały się jej na rzęsach. - A teraz won z mojego krzesła!

- Koniec z uprzejmością?

- Nie mogę być miękki, moi pracownicy patrzą - szepnął Parker, wskazując wzrokiem na kilku aktorów, którzy przymierzali się do kręcenia sceny, w której podczas ogniska usłyszeli jakiś szelest w lesie.

- Też nie mogę być miękka - odpowiedziała dziewczyna, z kieszeni wyciągnęła chusteczkę i dmuchnęła w nią dość mocno.

- Popłacz sobie, zerwanie z Joelem na pewno było dla ciebie ciężkie - wtrącił Jay, który stał z boku, ale cały czas przysłuchiwał się rozmowie.

- Nie zerwałam z nim.

- Nie?

- Nie.

- Jeszcze nie? A może wcale nie zamierzasz? - dopytywał Loczek, a Tom dźgnął go łokciem w brzuch, żeby przestał paplać.

         Monika wstała z krzesła reżysera, które ten zajął z ulgą.

- Nie wiem - przyznała szczerze. Miała nadzieję, że ciekawość Jaya nie ma nic wspólnego z faktem, że nadal mu na niej zależy bardziej niż na przyjaciółce. Nie interesował jej w romantyczny sposób i nie mogła wejść po raz kolejny do tej samej rzeki. Jedno spojrzenie na jego twarz dało jej do zrozumienia, że po prostu się o nią martwił. Nie chciała jednak przy całej ekipie zdjęciowej uzewnętrzniać swoich uczuć i wątpliwości. Przysiadła na jednym z krzeseł i obserwowała jak Tom krzyczy "akcja".

         Scena przedstawiała ognisko przed domem, które przygotowywali chłopacy. W pewnym momencie Dom grany przez Kubę usłyszał w lesie trzask. Po chwili z zarośli wyszedł Rex i kumple zaczęli chichotać, zdając sobie sprawę, że to nie żadne zagrożenie przestraszyło bohatera.

         Max przysunął swoje krzesło do przyjaciółki i podał jej butelkę piwa. Początkowo pokręciła głową, ale widząc, jak na nią spogląda, wzruszyła ramionami i odebrała trunek. Butelka była bez kapsla, chłopak doskonale wiedział, co przyda się w tej chwili siostrze Maggie.

- Ten film wcale nie wygląda aż tak źle - zagaił. Monika oderwała wzrok od kręconej sceny i przeniosła go na Jaya, który grzebał coś w swoim telefonie i śmiał się do wyświetlacza. Po chwili refleksji spojrzała na Maxa.

- Może masz rację. Ale to nie tym się martwię.

- Twoją siostrą, wiem - westchnął Max. - A ja się boję, że Tom z ekipą zmasakrują moją posiadłość i nie będę mógł się tutaj wprowadzić.

- Chcesz zamieszkać w domku nad jeziorem?

- Cóż… tak. Jeśli wszystko pójdzie dobrze to z Caroline. Wiesz, do końca roku dziewczyny muszą wyprowadzić się z kamienicy, która zostaje zamieniona w hotel i pomyślałem, że… no… tak tylko myślałem… Do cholery, dlaczego się jąkam? Kocham ją i marzę o tym, żeby z nią zamieszkać!

         Ostatnie zdanie Max wykrzyczał. Tom spojrzał na niego z pogardą ze swojego reżyserskiego krzesła, ale nie mógł krytykować miłości, więc tylko przyłożył sobie palec do ust i nakazał powtórzenie ujęcia. Monika uśmiechnęła się do Maxa, który dokonał przy niej tego wyznania.

- Cieszę się z waszego powodu. Sporo przeszliście, zanim w końcu odnaleźliście siebie. Kto inny jak nie wy zasługuje na szczęście? Mam nadzieję, że będziesz dbał o moją najlepszą przyjaciółkę, bo inaczej przyjadę tutaj i nakopię ci do…

- A już myślałem, że po przebudzeniu ze śpiączki stałaś się słodka i urocza - przerwał Monice Max.

- Nie, to nie jest moja natura.

- Rzeczywiście. Ale taką Brukselkę znamy i kochamy. I w takim samym stopniu zasługuje ona na szczęście. Czy to z Joelem, czy z kimś innym.

         Rudowłosa pokiwała głową z wdzięcznością odbierając komplement. Max przez chwilę dumał w ciszy, a w końcu odchrząknął.

- Nie znam jeszcze rodziców Caroline, a nie znam osoby, która byłaby jej bliższa niż ty, więc jeśli mogę, zapytam cię o coś.

         Nie było to pytanie, ale Monika skinęła głową.

- Czy myślisz, że… zgodzi się?

- Na zamieszkanie tutaj? Będzie bezdomna, nie będzie miała wyjścia. - Monika roześmiała się melodyjnie. Max nadal pozostawał poważny. Odchrząknął.

- Na wyjście za mnie za mąż.

- Chcesz jej się oświadczyć? - W głosie Moniki pobrzmiewał czysty entuzjazm i radość. To dodało Maxowi odwagi.

- Tak. Planuję kolację oświadczynową w dzień przeprowadzki do domku nad jeziorem. Oczywiście nie oznacza to ustalenia daty ślubu, ale czuję… Sam nie wiem, jak to opisać. Wydaje mi się nierzeczywistym, że jest moja. Muszę ją zaklepać, zanim mi odfrunie.

- Nie mów tego podczas oświadczyn - zachichotała Monika. - Zaklepanie przez oświadczyny? Boisz się, że znowu w Vegas wyjdzie za mąż za Kubę.

- No teraz trochę się boję! - przyznał przerażony Max. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu.

- Niepotrzebnie, głuptasie. Ja tylko żartowałam. Zresztą, Caroline nie widzi świata poza tobą, a Kubie chyba wpadła w oko ta aktorka, która gra mnie. - Na castingu przyznał, że jest ładna, a teraz popatrz tylko.

         Monika wskazała palcem na plan zdjęciowy. Polak ukradkiem zerkał na aktorkę odgrywającą rolę Veronici. Max rozpromienił się na ten widok.

- Nawet nie wiesz, jaki kamień spadł mi z serca. Cały czas wydaje mi się, że nie jestem dla niej dość dobry.

- Cóż, mam nadzieję, że spędzisz resztę życia, aby sprostać zadaniu. - Monika uśmiechnęła się do przyjaciela.

         Z całego serca cieszyła się szczęściem najlepszej przyjaciółki i miała nadzieję, że ona i jej siostra też je jeszcze odnajdą.