Rozdział 77 - "Terapia szokowa"

Dziękuję Wam za komentarze :)

Przed nami jeszcze trochę słodko-gorzkich rozdziałów, ale nie zamierzam ciągnąć tego wątku rodem z telenoweli do samego końca, o tym mogę Was zapewnić.

Madeleine - brak czasu to ja akurat rozumiem. Dla mnie wystarczy świadomość tego, że czytasz. Nauka jest najważniejsza. Będę trzymała kciuki, żeby jak najlepiej ci się układało w szkole :)

       Tydzień rekonwalescencji Moniki minął szybko. Dziewczyna w szpitalu przyjmowała wizyty przyjaciół i rodziców i szybko wróciła do stanu używalności. Co prawda nie porozmawiała jeszcze z tatą, który niebawem miał wracać do Polski, ale wszystko miała w głowie poukładane. Przez telefon rozmawiała też z siostrą, która była przekonana, że jest w Polsce. Ciężko było żyć ze świadomością, że nie mogła wspierać Madzi, ale Ala twierdziła, że z nastolatką wszystko w porządku, więc to musiało Monice wystarczyć. Od pamiętnej rozmowy nie widziała Joela w szpitalu. Przyszedł dwa dni później, ale spała, więc zostawił tylko kosz kwiatów tuż obok bukietu, który dostała od Adama. Wszystko było zbyt skomplikowane, ale to w końcu nic nowego. Jeśli po tym długim pobycie w Anglii nie nabawi się wrzodów żołądka, uzna to za sukces.

         Karolina i Max przyjechali odebrać ją ze szpitala. Przyjaciółka chuchała na nią i dmuchała, jakby była z najdelikatniejszego szkła. Mimo iż Monika wyraźnie zapewniła ją, że czuje się dobrze i oddycha samodzielnie, szatynka wykłócała się z personelem medycznym o aparat tlenowy "w razie czego". Ostatecznie stanęło na tym, że nie mogą udostępnić szpitalnego sprzętu i Karolina wsiadła do samochodu naburmuszona.

- Nie uduszę się, jeśli o to ci chodziło - zapewniła Monika z tylnego siedzenia samochodu Maxa. - Już mi lepiej, naprawdę.

- Lepiej niż totalnie źle to i tak niedobrze - westchnęła Karolina, a Monika wywróciła teatralnie oczami.

- Czuję się wspaniale! Oddycham pełną piersią, jestem podekscytowana perspektywą kąpieli i…

- … rozmową z ojcem? - wtrąciła przyjaciółka, a rudowłosa się zasępiła.

- Cóż, to mnie cieszy najmniej. I teraz, kiedy o tym myślę na świeżym powietrzu, to chyba zrezygnuję z tej konfrontacji.

- Na świeżym powietrzu? To samochód Maxa!

- Och, wiesz, o co mi chodzi. - Monika machnęła ręką.

- Ja bym chciał wiedzieć, czy przez kilka lat obwiniałem kogoś bezpodstawnie - wtrącił Max z siedzenia kierowcy, a Monika spojrzała na swoją przyjaciółkę.

- No co? Nie mamy przed sobą tajemnic. Powiedziałam mu o twojej śpiączce. Nie dawał mi spokoju.

- Cóż, to ciekawskie jajo, przyznaję. Mam tylko nadzieję, że nie wspominał Tomowi, bo inaczej wszyscy się dowiedzą.

- Spokojnie, napisałem o tym tylko na twitterze - zachichotał Max. - Tajemnica Brukselki jest ze mną bezpieczna. No i też nie podobało mi się, że Joel w ogóle nie pojawił się w szpitalu. Gdybyś ty była w śpiączce, siłą by mnie stamtąd nie wywlekli. Przykułbym się do twojego łóżka i… - Max nabrał powietrza w usta i chciał kontynuować.

- Oczy na drogę, Romeo - poleciła swojemu chłopakowi Karolina, a do Moniki zwróciła się. - Jak się z tym czujesz?

- Chodzi ci o Joela?

- Yhm.

- Nie podoba mi się, że nie ma na tyle swobody, by w sytuacji wypadku kogoś bliskiego zrezygnować ze zobowiązań wobec zespołu.

- Chodziło mi też o fakt, że to krucjata McGuinessa połączyła was po tych bezpodstawnych oskarżeniach po wizycie w Las Vegas.

- Och, to. Właściwie rozmawiałam o tym z Joelem, ale nie wiem, na czym stoimy. Zapytał, czy z nim zrywam, a ja powiedziałam, że nie wiem. - Monika bez emocji wzruszyła ramionami, a samochód Maxa zahamował gwałtownie.

         Łysy członek The Wanted obejrzał się na przyjaciółkę. Jego oczy wyglądały jak dwie piłeczki golfowe. Ugryzł się jednak w język i ruszył z miejsca. Znajdowali się już na ulicy, przy której mieszkały dziewczyny. Nieco spokojniej zaparkował samochód, ale nadal z niego nie wysiadał.

         Karolina uznała, że nie jest to rozmowa, którą powinno prowadzić się w samochodzie. Udali się na drugie piętro do mieszkania dziewczyn. Rodziców Moniki na szczęście nie było, zapewne odwiedzali młodszą córkę w domu Alicji. Rudowłosa odetchnęła z ulgą. Umyła ręce i opłukała twarz, a następnie opadła na kanapę. Jej najlepsza przyjaciółka i jej chłopak nadal stali przy wejściu, nie wiedząc, od czego zacząć rozmowę.

- Sama nie wiem, czego chcę i czego potrzebuję, ale wydaje mi się, że są to dwie zupełnie inne rzeczy - odezwała się nagle Monika. - Nie zerwałam z Joelem i nie wiem, czy tego chcę. Ale nie wiem też, czy potrafię z nim być po minionych wydarzeniach. Od kiedy się obudziłam ze śpiączki, czuję się inaczej. Jestem tą samą osobą, a jednak patrzę na niektóre rzeczy w inny sposób - wyjaśniła. - Sama nie wiem.

- To tak jakby wróżka Enigma objawiła ci prawdę, o której wiedziała tylko twoja podświadomość - podsunęła w końcu Karolina. - Bałaś się porozmawiać z Joelem, kiedy zarzucił ci niewierność. Bałaś się wyznać mu prawdę, bo nawet gdyby ci uwierzył, następnym razem również mógłby w ciebie zwątpić.

- To dla mnie zbyt ciężkie tematy - westchnął Max.

- Dla mnie też. Może pomożecie mi wymyślić wymówkę, dla której mogłabym przylecieć do Anglii w odwiedziny do siostry?

         Karolina spojrzała na Monikę zszokowana. Nie była pewna, czy jej przyjaciółka w ogóle nie chce poruszać tematu Joela, czy nie chce go poruszać przy Maxie. W końcu westchnęła ciężko, a Monika kontynuowała.

- Minął tydzień, a amnezja trwa. Wczoraj Madzia miała wizytę u lekarza i mimo iż na ciele jest już zdrowa, a rana z tyłu głowy się goi i nie ma żadnych skrzepów… amnezja nie ustępuje. Może ta cała szopka, którą kazał odgrywać lekarz nie zdaje egzaminu?

- Lekarze mówili, że stan twojej siostry może się przeciągać i że nie powinniśmy wywoływać u niej szoku - wyjaśniła Karolina. - Dlatego Tom zaniechał prób kontaktu, Nath obiecał, że więcej w rozpaczy nie wyzna jej miłości, a ja i reszta chłopaków oraz Wredne Zalotki trzymamy się na uboczu. W takim wypadku rozmowa z siostrą mogłaby pomóc.

- Właśnie tak myślę. Pogadam z nią, a jeśli nic sobie nie przypomni, to proponuję jednak zastosować terapię szokową.

- Czyś ty zgłupiała?

- A jeśli nigdy sobie nie przypomni? Będziemy udawać, że jesteśmy młodsi o dwa lata, że wszyscy przyjaciele, których poznała są obcy, że nie była zakochana, że nie śpiewa w zespole? - wymieniała Monika. - A co się stanie, gdy Wredne Zalotki będą zmuszone do powrotu do studia?

- Ech, masz rację. - Karolina potarła twarz dłońmi. - Nie wiem, co w takiej sytuacji zrobić.

- Ale ja wiem! - obwieścił od progu Tom, ściskając w dłoniach jakieś czarne pudełko.

- Cześć, Tom. Też miło cię widzieć. Dziękuję, że pytasz o mój stan zdrowia. Czuję się dobrze - westchnęła Monika.

- Nie mam czasu na takie pierdoły. Wiem, jak sprawić, żeby Meggs sobie wszystko przypomniała.

- No mów. Ja już nie mam pomysłu.

- Obejrzy "Drogę Rozpaczy" i…

- Och, Tom. Przestań już z tym filmem! To nie jest lekarstwo na wszystkie problemy tylko horror klasy B - zezłościła się Karolina.

- Wypraszam sobie. To arcydzieło, które uleczy Maggie - zaparł się Tom.

- A w jaki sposób, geniuszu? - Max wywrócił oczami.

- Brukselka nakłoni siostrę do obejrzenia horroru. Najlepiej wszystkich części. Maggie się zachwyci, a wtedy Brukselka powie "A wiesz, że ten gościu z The Wanted, który cię potrącił, kręci czwartą część"? I wtedy zabierzesz ją na plan i… - Tom zapowietrzył się z ekscytacji.

- Na jaki plan, Tom?

- Och, nie mówiłem ci? - zdziwił się Parker. - Jak byłyście w szpitalu, nie miałem co robić i skompletowałem obsadę. Mam kilku mutantów. Max zgodził się udostępnić domek nad jeziorem jako miejsce zdjęć i pod koniec przyszłego tygodnia zaczynamy.

- Tak, mam nadzieję, że moja posesja nie zostanie zniszczona - oświadczył Max.

         Monika wydawała się zdziwiona.

- A operator, dźwiękowcy, sprzęt? Catering? Scenografia? Makijaż? - wypytywała.

- Wszystkim się zająłem. Jayne poleciła mi specjalistów audio-video, a wasza była sąsiadka z kamienicy, Audrey, zajmie się makijażem i kostiumami. Wynająłem też przyczepy kampingowe, które będą robić za garderoby. Początkowo chciałem, by wszyscy spali w domku, ale Max się nie zgodził i… Nieważne. Tak, wszystko załatwiłem. Jestem oficjalnie reżyserem. - Tom dumnie wypiął pierś, a Monika zrobiła zdziwioną minę, przez którą przebijało uznanie dla umiejętności organizatorskich.

- Zatrudniłeś też Chinę, twoją asystentkę? - zachichotała Karolina.

- Oczywiście! Szanowany reżyser musi mieć asystentkę.

- Rzeczywiście pomyślałeś o wszystkim. Jestem pod wrażeniem. - Monika pokiwała głową.

         Max stał w ciszy, jakby nieco naburmuszony. Zapewne miało to coś wspólnego z faktem, że pomyślał o Kubie, który zagra główną rolę w filmie, a który trzy miesiące wcześniej poślubił Karolinę w Las Vegas.

- No to co sądzicie o moim pomyśle na przywrócenie Maggie pamięci? - spytał Parker po tym, jak kilka razy nisko ukłonił się i przyjmował pochlebstwa.

- To nie jest aż taki głupi pomysł. Mogę powiedzieć, że w ramach przeprosin The Wanted oferują wizytę na planie filmu. Może jak zobaczy jakąś scenę, to sobie wszystko przypomni. - Monika wzruszyła ramionami.

- Tak! Dobry pomysł! Choć tak jakby obiecałem Maggie, że zapłacimy za szpital… - Tom nerwowo potarł kark.

- Masz jeszcze okazję, nie uiściłam rachunku.

- Tak, ale ktoś to zrobił…

- McGuiness?! Jezu, znowu? I to anonimowo? - uniosła się rudowłosa, ale Tom pokręcił głową.

- Twój były zapłacił.

- Joel?

- Co?!

- Co?

- Zerwałaś z Joelem?

         Zapanowała dziwaczna atmosfera. Gdy Tom wspomniał o byłym, Monika bez namysłu rzuciła imię chłopaka, z którym wcale nie zerwała. Zdradziła jednak przed Parkerem, że między nią a członkiem Lawson nie było tak różowo.

- A kogo ty miałeś na myśli? - spytała zdenerwowana Monika, u Karoliny poszukując ratunku.

- Adama! - wrzasnął Parker.

- Och. W takim razie… Muszę mu podziękować.

- Nie zmieniaj tematu! O co chodzi z tym Joelem? Zerwałaś z nim? - wypytywał Tom.

- Nie, ale od momentu, w którym powiedziałeś mi, co zrobił Jay, czułam się dziwnie. No i jeszcze ten wyjazd Joela, podczas gdy ja byłam w szpitalu… Nie wiem, na czym stoję.

- Twoja podświadomość najwyraźniej wie, że Peat należy do przeszłości - zachichotał Parker.

         Max uderzył przyjaciela łokciem w bok tak, że ten aż zaklął, ale postanowił trzymać język za zębami. Kiedy ustalili jednak, że jego plan może się powieść i omówili szczegóły, na odchodnym dodał:

- Jeśli rozstaniesz się z Joelem, nie mów od razu Jayowi.

- Jakoś nie mam w planach latania do niego po każdej ważnej decyzji w sprawach uczuciowych - prychnęła Monika.

- Wiesz, o co mi chodzi. Nie dawaj mu nadziei. Nie teraz, kiedy układa mu się z Olgą.

- Cieszę się, że jest szczęśliwy.

- Cóż, jeszcze nie jest. Ale jest na dobrej drodze, bo za tydzień wybierają się razem na weekend i… - Tom urwał i znacząco poruszał brwiami, a Monika się uśmiechnęła.

         Pożegnała przyjaciela i posiedziała jeszcze chwilę z Karoliną i Maxem. Rozmowa na poważne tematy nie powróciła. Para wracała do domu pod wieczór, a rodzice dziewczyny jeszcze nie wrócili. Czas spędzony samotnie Monika poświęciła na upragnioną kąpiel i zabiegi pielęgnacyjne, których tak jej brakowało w szpitalu.

         Rodzice wrócili od Ali o ósmej z wiadomością, że stan Madzi pozostaje bez zmian. Rudowłosa podzieliła się z nimi pomysłem Toma, który uznali za całkiem sensowny i postanowili wdrożyć go w życie wraz z nadejściem rozpoczęcia zdjęć do "Runa śmierci". Pozostawało tylko wymyślić wymówkę, dla której roztrzepana siostra miałaby odwiedzić tę bardziej rozsądną.

*

         Już kilka dni później Madzia podejrzliwie przypatrywała się Monice, która wyściskała ją za wszystkie czasy.

- Czy ja dobrze zrozumiałam? - spytała nastolatka, przerywając atak entuzjazmu. - Przeczytałaś w prasie o tym, że mam romans z Liamem i postanowiłaś poznać One Direction? Przecież ty ich nawet nie lubisz!

- Ale to nie znaczy, że nie chciałabym poznać jakiś znanych osób. Tym bardziej jeśli moja siostra się z nimi kumpluje - oświadczyła Monika. - No a przy okazji chciałam zobaczyć, czy nic ci nie jest. Rodzice mówili, że lekarz nie pozwolił ci jeszcze wracać do Polski, a oni muszą wracać do pracy, więc będę robić za opiekunkę.

- Po pierwsze, One Direction są w Stanach. Po drugie, nie kumpluję się z nimi na tyle, by przedstawiać im całą moją rodzinę. Po trzecie, nie potrzebuję niańki. Jestem zdrowa i naprawdę nie rozumiem zaleceń lekarzy. Czuję, że jest coś, czego mi nie mówią. Zupełnie jakby cały świat zwariował! - Madzia przyjrzała się bliżej swojej siostrze. - No i odkąd się pożegnałyśmy straciłaś połowę wagi, a to już w ogóle nienormalne.

- Jaką połowę? Schudłam tylko z pięć kilogramów. Wiesz, z tęsknoty nic nie jadłam i takie tam.

         Monika machnęła ręką, ale Madzia zmarszczyła brwi. Pięć kilo w tak krótkim czasie to i tak dużo. Nie miała pojęcia, że od momentu, w którym wyjechała do Anglii minęły dwa lata, a nie dwa tygodnie. Nie chciała się zastanawiać nad wagą siostry, tylko nad miejscem, w którym ta się zatrzyma.

- Będziesz spać u Alicji?

- Nie, nie. Zatrzymam się w… tym hotelu, w którym rodzice!

- Co się z wami dzieje, czy wszyscy łykaliście jakieś pigułki, którymi nikt mnie nie poczęstował?! - warknęła Madzia. - Wszystkie słowa, które wypowiadacie brzmią jak kłamstwa.

- Ech, no dobra - westchnęła zrezygnowana Monika. - Zatrzymałam się w mieszkaniu, które proponował ci Tom Parker.

- Co?!

         Monika uznała, że lepsze takie kłamstwo niż wymówki o hotelu. Zresztą, w tych słowach tkwiła przecież prawda.

- Wiem, że cię to dziwi, ale… cóż, powiem ci prawdę. Pojechałam do szpitala zapłacić za twój pobyt, bo rodzice nie znają angielskiego. Na miejscu okazało się, że rachunek został zapłacony i że anonimowy dobroczyńca właśnie jest przy windach. Dogoniłam go, a to był Tom z The Wanted. I… cóż. Ani się obejrzałam a przyjęłam jego propozycję.

         Rudowłosa odetchnęła z ulgą, że udało jej się sklecić w miarę wiarygodną historyjkę. Madzia podparła się pod boki i spoglądała na nią podejrzliwie, ale po chwili napięcie ustało.

- Sama będziesz sobie winna jak cię napadną i roztrzaskasz sobie głowę - wydusiła przez zęby.

- To na lotnisku to był wypadek. Są naprawdę sympatyczni.

- Poznałaś wszystkich?

- Yhm. - Monika zacisnęła oczy. Zaczynała płynąć z prądem kłamstwa, ale mówiła pierwsze rzeczy, które przyszły jej do głowy. - Przelotnie. Ale Tom mieszka piętro wyżej niż ja. Znaczy nie, że ja tam mieszkam, ale tam, gdzie się zatrzymałam, ha ha. Mieszkanie jest umeblowane i jeszcze przez jakiś czas wolne. Nikt mnie nie nachodzi, a już na pewno nie napada.

- Przynajmniej zapłacił za szpital, a to już jakiś plus. Może nie są tacy źli? - Madzia wzruszyła ramionami.

- Będziesz miała okazję się o tym przekonać. Tom prosił mnie, bym ubłagała cię o wspólne spędzanie czasu.

- Z The Wanted?

- Tak. Wiesz, on reżyseruje i produkuje horror, a pod koniec tygodnia ruszają zdjęcia. Zaprosił nas, żebyśmy poobserwowały ekipę przy pracy.

- A gra tam ktoś znany?

- Nie jestem pewna.

- Co to za film? - spytała podejrzliwie Magda.

- "Droga Rozpaczy 4: Runo śmierci".

- Nie widziałam trzech pierwszy części, więc odpada.

         Nastolatka odrzuciła propozycję, ale jej siostra z torebki wyciągnęła trzy opakowania DVD z filmem.

- To żadna wymówka. Przyniosłam ci cały maraton. Możemy zaraz go obejrzeć…

- Nie teraz, Monia. Nie chcę być niegrzeczna, ale to dla mnie za dużo informacji. Ty i rodzice tutaj, The Wanted, Tom i jego film… Ta desperacka próba odkupienia win… Powinien się cieszyć, że ich nie pozywam, a nie proponować mojej siostrze mieszkanie. To wszystko jest nieco podejrzane.

- Nie wydaje mi się. Jak przyjdziesz na plan się o tym przekonasz. To naprawdę normalni ludzie.

- Którzy z wózków bagażowych na lotnisku robią bolidy i urządzają wyścigi? - westchnęła Magda. - No ale dobra, przyjdę na ten plan. Dowiedz się wszystkiego. I obejrzę te filmy, ale nie dziś, ok?

         Twarz Moniki pojaśniała, kiedy zauważyła, że udało jej się zmanipulować siostrę. Oświadczyła, że musi odświeżyć się po podróży i pożegnała nastolatkę, która pogrążyła się w rozmyślaniach. Znała One Direction i miała poznać The Wanted? Jakoś nie uśmiechało jej się towarzystwo roztrzepanego i bezpośredniego Toma oraz "Młodego" (jak w myślach nazywała Natha), który wyznawał jej miłość na korytarzu w szpitalu. Nie miała pojęcia, że tym wariatom bardzo zależało, by odzyskać przyjaciółkę, która ich nie rozpoznawała mimo wielu wspólnie przeżytych chwil.